19 เมษายน 2547 18:50 น.
ใบชาสีส้ม
เพราะความเป็นเพื่อนที่มานาน
ฉันจึงยอมทรมานอย่างไรก็ได้
ยอมให้เธอกับเขาได้เป็นไป
ทั้งที่ใจฉันไม่เคยมีสุขในสักวัน
เธอคือเพื่อนที่ฉันรัก
เขาคือคนที่ฉันสมัครผูกใจมั่น
แต่ฉันไม่อาจรู้ได้เท่าทัน
ว่าเธอเหมือนฉันเช่นกันรักเขามากมาย
ฉันอาจจะโชคดี
ที่พบเค้าตอนนี้ที่ยังไม่สาย
ไม่ต้องมานั่งเสียดาย
มาร้องไห้เพราะพบเขาช้าไปเกินทน
แต่จะบอกเธอเอาไว้อย่าง
ว่าฉันยอมแยกทางถ้าทำให้เธอเป็นสุขล้น
ถ้าไม่มีฉันซักคน
พวกเธอก็ไม่ต้องทนต่อไป
เพื่อนคนที่ฉันรัก
ยินดีที่ทำให้เธอมารู้จักกันได้
ฉันก็ไม่ต้องเสียดายอะไร
เพราะคนเลวคงรักกันไปได้ไม่นาน
13 เมษายน 2547 20:03 น.
ใบชาสีส้ม
เพราะว่าเราต่างก็เสียดาย
จึงต้องปล่อยให้มันเป็นไปอย่างนี้
เสียดายทั้งความรู้สึกดีๆ
ที่เราต่างก็เคยมีให้กัน
เสียดายทั้งความรู้สึก
ที่อยู่ในส่วนลึกให้ไหวหวั่น
เสียดายเวลาที่มัน
ไม่มีวันย้อนกลับคืนมา
เลยเลือกที่จะทำร้ายกันเอง
เพราะกลัวเกรงชีวิตในวันข้างหน้า
กลัวที่จะต้องเจ็บเศร้าอุรา
มากไปกว่าที่เราเคยเป็น
เพียงแค่อยากจะถามเธอ
ไม่ใช่ด้วยความพลั้งเผลออย่างที่เห็น
และไม่ใช่ด้วยความจำเป็น
แต่เป็นประเด็นที่คิดมานานหลายปี
เราอยู่กันด้วยความรัก
สิ่งที่เรารู้จักเคยมีแค่นี้
แต่มันเพียงพอแล้วหรือคนดี
ที่จะทำให้เรามีชีวิตร่วมกัน
แน่ใจหรือว่าเรามีความสุข
หรือว่ามีความทุกข์ที่ต่างต้องละทิ้งความฝัน
และกลับมาบอกว่าทำเพื่อกันและกัน
เพียงเท่านั้นมันจริงหรือคนดี
หรือเพราะเราต่างกลัว
ต่างคนต่างรักตัวอย่างนี้
อ้างตนว่าต่างเป็นคนดี
จึงเลือกที่จะหนีความจริงที่ผ่านมา
13 เมษายน 2547 19:59 น.
ใบชาสีส้ม
เกลียดเธอ
คำนี้ย้ำอยู่เสมอในความรู้สึก
เก็บกดมันไว้ในจิตสำนึก
ว่าส่วนลึกๆแล้วฉันไม่รักเธอ
ไม่มีสิ่งใดให้ต้องรัก
ไม่ได้อยากไปรู้จักแค่ความพลั้งเผลอ
สิ่งที่เราต่างไปพบไปเจอะเจอ
คิดอยู่เสมอว่ามันไม่ใช่เรื่องจริง
คนที่ไม่เคยรัก
กะอีแค่เราเคยรู้จักกันแค่นี้
คิดอะไรมากไปหรือเปล่าคนไม่ดี
กลับไปคิดอีกทีเหอะไป
ไม่ใช่แม้เพื่อนกัน
เอาไปคิดฝันเป็นอย่างอื่นจนได้
ฉันไม่มีอะไรจะให้อภัย
เพราะฉันไม่ได้โกธรใครจริงๆ
เกลียดไม่ใช่โกธร
ไม่ต้องการลงโทษแต่ไม่อยากจะสุงสิง
เธอคงไม่มีอะไรต้องท้วงติง
ในเมื่อนี่เป็นสิ่งที่ฉันรู้สึกจริงๆมิได้โกหกใคร
11 เมษายน 2547 00:33 น.
ใบชาสีส้ม
อยากจะเก็บภาพในวันเก่า
ที่มี2เราเคียงชิดใกล้
ร่วมเดินทางสายเดียวคู่กันไป
หนึ่งคนเคยชิดใกล้รักกัน
หากแม้วันไหนฝนตก
ฉันก็วกถึงวันวานที่ร่วมฝัน
เดินทางฝ่าสายฝนไปพร้อมกัน
รวมชีวันเป็นหนึ่งฉันและเธอ
หากแม้นวันไหนฟ้าสว่าง
คิดถึงทางที่แสงส่องมาเสมอ
เป็นเส้นทางสายที่เราพบเจอ
ฉันและเธอจูงมือกันเดินไป
วันใดท้องฟ้ามืด
คิดถึงวันที่จืดชืดไม่สดใส
เหมือนเส้นทางที่เราไม่เข้าใจ
แต่อย่างไรจำเดินไปอย่างอดทน
วันใดท้องฟ้ามีแสงดาว
คิดถึงวันที่พร่างพราวอีกสักหน
บนทางเดินสำเร็จไปด้วยอดทน
ปลายทางหนแห่งนี้ยังไม่ไกล
พอเดินมาถึงปลายทาง
คนที่เคยเคียงข้างกลับหายไปไหน
รับและรู้สึกด้วยความเข้าใจ
เธอทิ้งฉันไว้เพื่อสานฝันอันยาวไกลของเธอ
วันใดที่ท้องฟ้ามีแสงดาว
คิดถึงเธอที่สุกสกาวเป็นหนึ่งในนั้นเสมอ
จากวันที่เธอไม่ได้กลับมาพบเจอ
ไม่มีวันไหนที่ฉันไม่เผลอคิดถึงเธอสักวัน
เธอเป็นส่วนหนึ่งของวันนี้
เธอคนดีเป็นความสำเร็จของชีวิตฉัน
ชาตินี้เราโชคดีได้พบกัน
ได้แบ่งปันความฝันร่วมกันมา
ไม่มีอีกแล้วในชีวิตคนคนนี้
ไม่มีความโชคดีที่ยากจะหา
ฉันรู้ตัวว่าฉันโชคดีตลอดเวลา
ที่ฉันเกิดมาชาตินี้ได้เจอเธอ
ความฝันของเราสำเร็จแล้ว
ฉันทำอย่างแน่แน่วตามที่เธอบอกเสมอ
หลับตาซะรอฉันหน่อยนะเธอ
เมื่อเราพบเจอฉันจะเล่าทุกอย่างให้เธอฟัง
8 เมษายน 2547 17:50 น.
ใบชาสีส้ม
จากหนึ่งเป็นสอง
จากคนรักเป็นตัวสำรองคงไม่ไหว
จากฉันเป็นเขาที่อยู่ในใจ
เธอทำอย่างนี้ได้ไงคนดี
เปลี่ยนหน้าที่จากคนรัก
มาเป็นคนรู้จักกันแค่นี้
ความจริงใจที่ให้เธอมาหลายปี
ไม่เคยมีผลต่อจิตใจเธอ
มีหลายอย่างที่อยากจะถาม
อยากจะติดใจตามแต่ก็กลัวพลั้งเผลอ
กลัวคำพูดฉันไปทำร้ายเขากับเธอ
เพราะฉันยังแคร์เสมอกลัวเธอเสียใจ
น้อยใจเป็นที่สุด
ยากจะขุดมันออกมาบรรยายไหว
ความรักต้องอาศัยซึ่งความเชื่อใจ
แล้วสุดท้ายนี่ไงการเชื่อใจที่เธอบอกมา
สบายใจได้เลยนะ
แล้วคงจะไม่ต้องมาห่วงหา
จะไม่รั้งเธอไว้ด้วยนำตา
และจะไม่กล่าววาจาให้ร้ายเธอ
ยังไงก็คือคนที่เคยรัก
แม้จะเหลือเพียงคำว่ารู้จักในใจเธอเสมอ
ขอร้องอย่าได้มาเจอะเจอ
ลืมลืมไปเลยเธอว่าเราเคยรู้จักกัน
ไม่ต้องการอะไรอีกนับจากนี้
ในเมื่อเธอคนดีเลือกที่จะทำร้ายฉัน
ความเชื่อใจที่เธอใช้ทำร้ายกัน
จะไม่มีวันเป็นอย่างนั้นแม้เพียงอีกที
หน้าส่วนตัว
1020
