ทะเลซุง

ใบคาน

หรือจะสิ้นโลกา หน้าแล้งนี้
ถึงขยี้ ขย้ำ ขย้อน สาย
กระชาก โคลน ไม้พัง ทั้งเป็นตาย
ม้วนเป็นสาย กลืนแผ่นดิน สิ้นเยื่อใย

คราง ครืน ครืน เสียงอื่นหรือจะเท่า
แต่วัยเยาว์ มิมี ดูที่ไหน
ตาบอกพ่อ "มึงไป..กูไม่ไป"
 "เก็บของ.สิ..ให้ไว!! หลานมันกลัว"

"พ่อขออยู่ ดูฟ้า ที่บ้าระห่ำ
ขอรับกรรม รับลม อย่างก้มหัว
พ่อก็แค่มือเลื่อย ใช่ตัวของตัว
ได้ตายกลัว สักครา ก็ว่าดี"

"แต่เจ้าจงไปเถิด เจ้าเกิดหลัง
อย่ามาตั้ง ตาตาย เถิดอ้ายหมี
ที่พ่อทำเมื่อก่อน มันย้อนปี
ถึงวันนี้ เพราะรู้ จึงอยู่รับมัน"

"พ่อตัดไม้..ตายยืน เป็นหมื่นต้น
ก็ไอ้คน อำเภอ เสนอมั่น
พ่อก็เกรงในสิ มาทาง พ่อกำนัน
เป็นมือเลื่อยทุกวัน แต่นั้นมา"

"ทางการมาทราบเรื่อง ตอนเมืองโล้น
เหลือแต่ดิน ปนโคลน เมื่อฝนห่า
จนวันนี้ตายแก่ แย่ตำตา
ก็นั่งรอ มันมา นะลูกเอย"

"เอออุเหม่ !!! ทำไม ถึงได้ช้า
พวกมึง จะตายห่า อย่าอยู่เฉย
มึงเห็นมั๊ย น้ำไหล ไม่เหมือนเคย
มึงไปเลย อย่าช้า...อย่ารอรี"

"เดี่ยวผมไปบอก ผู้ใหญ่ให้มาช่วย
พ่อก็ด้วย อย่าดื้อ อย่าอยู่นี่"
เห็นพ่อสั่งกับตา น้ำตาปรี
หันมาคว้า ผมหนี มาตามทาง

พอก้าวเลย ชายคา ห่าซุงทุ้ง
บ้านสะดุ้ง คลืนเคลือน เหมือนถูกถาง
ขื่อคาบ้าน สักพัก ก็หักกลาง
เห็นบ้านเคว้ง หมุนขว้าง อย่างเปปน

พ่อวางผมบนหิน เหมือนสิ้นแล้ว
กระโจนแมว หาตา กลางห่าสน
ก็จมหาย ใต้ไม้ ไร้รอยคน
จะไปไหน หนอคน ไม่เหลือใคร

นั่งร้องให้ มองเห็น เป็นโคลนขุ่น
ที่ม้วนหมุน ทุกร่าง อย่างโหดร้าย 
เถอะถึงมา ทางนี้ ไม่มีย้าย
ตัดสินใจ ขอตาย ตามตามกัน!!!