11 มีนาคม 2550 20:02 น.
ใบคาน
บอกตรงตรง ไม่อยาก จะมากเรื่อง
ไม่อยากเคือง แต่ว่า หน้าไม่ด้าน
อยากไปบอก หรอกว่า อย่าทรมาน
ไม่ต้องการ พาลเห็น เป็นเพื่อนกัน
แต่ไม่กล้า หน้าด้าน คร้านไปบอก
กลัวเธอว่า "รู้หรอก" อย่าบอกฉัน
กลัวเลวร้าย กว่าเก่า เข้าทางตัน
กลับไม่มอง หน้าหวั่น ไปกันใหญ่
จะเงียบหงอย ห่างหายก็ไม่ว่า
แต่อย่าทำ เหนือกว่า มาพาลใส่
จะเลิกลา ก็แบ่ง ตำแหน่งใจ
เลิกกันไป แต่ว่า อย่าโกรธเคือง
แยกให้ออก เรื่องใจ ไม่ใช่เพื่อน
แค่เตือนเตือน เธอหน่อย อย่าปล่อยเรื่อง
ถึงโกรธขึ้ง ทนหน่อย อย่าหรอยเปลือง
หรอยต่อเนื่อง หมดเมื่อไร ได้รู้กัน !
11 มีนาคม 2550 17:47 น.
ใบคาน
เขาขยับแว่น ก้มหน้า อีกคราหนึ่ง
เพ่งประโยค โลกซึ้ง ซึ่งซึ่งหน้า
ว่าค่าคน วันนี้ ตีราคา
เอาเงินตราซื้อได้ ขายกันกิน
วิทยานิพนธ์ "คนเมืองใหม่"
ยังตั้งใจ เขียนเกร็ด ให้เสร็จสิ้น
แต่เนื้อหา คาค้าง อย่างชาชิน
จะเอื้อมฟ้า หาดิน ก็เดิมเดิม
ณ ตรอกลึก ผลึกเมืองที่เฟื้องฟุ้ง
ซ่อนเหลือบยุง แฝงกาย กระหายเพิ่ม
เสียงดนตรี ไฟสวย ช่วยแต่งเติม
ให้หึกเหิม ความใคร่ ใต้ไฟฟอน
ณ ตรอกลึก ถัดไป ไม่มีแสง
คุดคู้แคง ข้างกาย ไร้ผ้าผ่อน
ปล่อยเหลือบยุง พุงใหญ่ เข้าใชชอน
ตะลุมบอน หวีดหวือ อดสูใจ
ระหว่างตรอก คอกกั้น คันคอนกรีต
รอยจารีต ขีดคั่น ไปกันใหญ่
แบ่งไฮโซ สลัม แบ่งกำไร
จนตีตรา ค่าไทย ใต้เงินทอง
วิทยานิพนธ์ "คนเมืองใหม่"
จะมีแง่ มุมใด ให้สอดส่อง
จะหาค่า ตรงไหน ให้ใจมอง
ให้สอดคล้อง ต้องจิต วิทยาฯ
กระชับแว่น แน่นหน้า อีกคราหนึ่ง
เปลี่ยนประโยค โลกครึ่ง ซึ่งง่ายกว่า
"คนเมืองใหม่" เขียนไม่ได้ หมดศรัทธา
จดปากกา หมึกข้น "คนเมืองลวง" !
10 มีนาคม 2550 17:11 น.
ใบคาน
มานับหนึ่ง กันใหม่ เถิดใจเอ๋ย
ที่ล่วงเลย ลืมลา อย่ากลับหลัง
ตั้งต้นใหม่ จากนี้ มีระวัง
ไม่พลาดพลั้ง เผลอรัก ให้หนักใจ
จะเจียมตน ทนใจ ไม่เผลออีก
ขอเดินหลีก คำรัก ไม่ฝักใฝ่
จะไม่เจ็บ ไม่ช้ำ กับคำใคร
ขอลาไกล ไอรัก ไม่ภักดี
พอแล้วใจ ด้านชา สุดสาหัส
ขอผูกมัด ใจขลาด แค่ชาตินี้
จงพอใจ ของหนึ่ง ที่พึงมี
ทำเท่าที่ ทำได้ "ให้" ให้พอ
มานับหนึ่งกันใหม่ อย่าไปรั้ง
ที่ผ่ายพัง ผ่านไป อย่าได้ง้อ
เดี๋ยวซ้ำร้อย รอยล้า น้ำตาคลอ
ไม่ไปต่อ ขอละน่ะ...เจ้าพระคู้น!
9 มีนาคม 2550 18:45 น.
ใบคาน
อยากจะไป ก็ไป ไม่ได้ว่า
อย่าละเลย เฉยชา หายหน้าหนี
บอกซิบอก ว่าพอ ขอไปที
ไม่ใช่ทำแบบนี้ ที่อยากให้เป็น
เรารักกัน มากพอ ก็เห็นอยู่
แล้วจู่จู่ เงียบหาย ไม่ให้เห็น
รู้เสมอ เธอหนี มีประเด็น
จะใจเย็น ห่างหาย ทำได้ไง
เรารักกัน ใช่ใหม ไม่ได้โกรธ
มาขอโทษ ขอไป ก็ให้ได้
ฉันขอเถอะ มิตรภาพ อิ่มอาบใจ
ทำลายทิ้ง ทำไม มันไม่ควร
อย่างน้อยน้อย"เคยรัก"อย่าหักจิต
หรือน้ำมิตร คิดหลอก หยอกล้วนล้วน
ไม่จริงจัง รั้งผิด คิดทบทวน
แค่แก้เหงาเมื่อ "เขา"หวน ชวนกันดี
ก็อย่างว่า มาพร่ำ พูดทำไม
คนจะไป อย่างไร ไม่คงที่
แต่เธอไป อย่างไร อย่าย่ำยี
สมศักด์ศรี สมค่า....เถิดกากี !
หน้าส่วนตัว
1100
