10 ตุลาคม 2549 19:11 น.
ใบคาน
ฉันถามเธอได้ไหม จากใจจริง
หรือทุกสิ่งที่ทำไป มันไม่ใช่
ไม่รักกัน เลิกรา หรือว่าไง
ทำเหมือนเสียไม่ได้ ฝืนใจจัง
ผิดอะไร โทรหา ว่ากันหน่อย
นี่โทรไปเป็นร้อย คอยและหวัง
ไม่โทรกลับไม่รับสาย คล้ายชิงชัง
ทุกทุกครั้งยังคิดดี ว่ามีงาน
เป็นคนคนหนึ่งซึ่งยอมแย่
เพราะไอ้คำว่าแคร์ แม้หน้าด้าน
ยังอดทนปนน้ำตามาเนิ่นนาน
คำหวานหวานสักครั้ง ยังไม่มี
คิดว่าทำดีเท่าที่คนรักจะทำได้
เธอก็ยิ่งได้ใจ ทำร้ายศักดิ์ศรี
ปล่อยให้คน ทนรอ มาแรมปี
เถอะ ! วันนี้หากจองหอง...ต้องขาดกัน
แด่คนใจน้อย คนนั้น 10/10/49 19.09
9 ตุลาคม 2549 17:57 น.
ใบคาน
ฝนตกอีกแล้วหล่ะ
บุญชักพระเมื่อวานเพิ่งผ่านพ้น
ถึงจะเหงาท้อท้อแต่พอทน
หวังแต่คน อยู่ไกล ให้เหมือนเดิม
เมื่อวานคิดถึงน่ะ
ขบวนชักพระที่วัด เราจัดเสริม
สวยกว่าปีเก่าเก่าที่เราเติม
ผ่านบ้านดอนหึกเหิมกว่าพุ่มใด
น้องชายเธอแต่งกายคล้ายไอ้เงาะ
แต่ดูเหมาะเพราะเล่นเป็นคนใบ้
อดคิดถึงพี่สาวไม่ได้ไปเสียไกล
ยังหวังว่าปีใหม่ได้พบกัน
ทับยาวหัวขบวนหวนเสียงก้อง
บทเพลงร้องนำหน้าอารมย์ขัน
สนุกดู คู่หนุ่มสาว...เย้าสัมพันธ์
เศร้าเพียงฉันคนนี้.....ไม่มีควง
เธอไม่มา 2 ค่ำ เดือน11/ 49
8 ตุลาคม 2549 15:06 น.
ใบคาน
ขบวนลากพระ แถวยาวแต่เช้าตรู่
หันหน้าสู่ปากน้ำยามฟ้าสาง
ระยับย้อยห้อยทองทั้งสองทาง
รูปหงส์ช้างฯ ตกแต่วิจิตรตรา
ปรับงานบุญหนุนส่งเป็นวงใหญ่
ทั้งเทศไทยเดินทางต่างสาขา
ตกแต่งขบวนพระ ละลานตา
ประดับประดา มาเป็นทิว
เสียงกรองยาวไสส่งวงคึกคัก
รำร่ายทึกทัก ยึกยักโห่หิ้ว
ผ้าสใบพุ่มเตรียนเวียนปลิว
หนุ่มสาวเข้าคิว...ควงกันรำ
ยืนมองขบวนแห่ตั้งแต่เริ่ม
พุ่มแต่งเติมสวยสง่าค่าเลิศล้ำ
เถอะ! ถึงสวยแค่ไหนไม่น้อมนำ
ถ้าหากเธอ คืนคำ....ไม่ยอมมา
ขึ้น 1 ค่ำ เดือน 11 49
6 ตุลาคม 2549 19:50 น.
ใบคาน
ขอโทษ...หากทำให้ต้องเสียใจ
ขอโทษ...กับเวลาที่เสียไปโดยไร้ค่า
ขอโทษ...ที่ทำให้เสียน้ำตา
กับคนที่มีมากกว่า...รักเดียว
ขอโทษ....ที่ใจของฉันไม่นิ่ง
ขอโทษ....กับความจริงที่โดดเดี่ยว
ขอโทษ....กับความรักที่ปีนเกลียว
กับคนที่เหงาเปลี่ยว.....ไม่เคยพอ
ทำร้ายเธอจนเสียน้ำตา
ทำลายความศรัทธาให้ทดท้อ
ทุกทุกวันเหงาหงอยปล่อยให้รอ
ไร้กำหนดจดจ่อ...เพียงลำพัง
ฉันทำให้รักซ้อนซ่อนรัก
ฉันทำให้เจ็บหนักรักหมดหวัง
แต่ไม่รู้ว่าทำไมสงสัยจัง
ทีเจ็บปวดทุกครั้ง.....ยังยิ้มเจือ
ยอม ค่ำ 6/10/06
5 ตุลาคม 2549 19:17 น.
ใบคาน
น้ำตาปี...ยังไหลเอื่อย
ลมเฉื่อยเฉื่อย พัดมาพาวาบหวาม
ยืนมองน้ำ ไหลผ่านสะพานท่าข้าม
มีคำถามมากมายผ่านสายน้ำ
วันเวลาผ่านมาหายไปไหน
ปล่อยให้ใจหลงไปในความช้ำ
ปล่อยให้ใครคนนั้นมันกระทำ
เจ็บซาก เจ็บซ้ำ ยังจำทน
ไม่เคยลอง มองรอบข้าง
ไม่เคยแคร์อะไรบ้างที่ข้ามพ้น
ลืมไปเลยว่ามีคนปลีก อีกหลายคน
ที่ท่วมท้นปรารถนา ศรัทธาเรา
น้ำตาปี...ยังไหลหลาก
เป็นฉากฉากมุมมองเป็นสองเท่า
สวยจริงหนอ วิมารตอน สะทอ้นเงา
ปล่อยให้ใจงี่เง่า....ทัศนา
เพิ่งรู้เมื่อพลบค่ำ 5/10/06
หน้าส่วนตัว
860
