9 มีนาคม 2550 18:45 น.
ใบคาน
อยากจะไป ก็ไป ไม่ได้ว่า
อย่าละเลย เฉยชา หายหน้าหนี
บอกซิบอก ว่าพอ ขอไปที
ไม่ใช่ทำแบบนี้ ที่อยากให้เป็น
เรารักกัน มากพอ ก็เห็นอยู่
แล้วจู่จู่ เงียบหาย ไม่ให้เห็น
รู้เสมอ เธอหนี มีประเด็น
จะใจเย็น ห่างหาย ทำได้ไง
เรารักกัน ใช่ใหม ไม่ได้โกรธ
มาขอโทษ ขอไป ก็ให้ได้
ฉันขอเถอะ มิตรภาพ อิ่มอาบใจ
ทำลายทิ้ง ทำไม มันไม่ควร
อย่างน้อยน้อย"เคยรัก"อย่าหักจิต
หรือน้ำมิตร คิดหลอก หยอกล้วนล้วน
ไม่จริงจัง รั้งผิด คิดทบทวน
แค่แก้เหงาเมื่อ "เขา"หวน ชวนกันดี
ก็อย่างว่า มาพร่ำ พูดทำไม
คนจะไป อย่างไร ไม่คงที่
แต่เธอไป อย่างไร อย่าย่ำยี
สมศักด์ศรี สมค่า....เถิดกากี !
14 กุมภาพันธ์ 2550 11:46 น.
ใบคาน
อยากให้อะไร มีค่า มากกว่านั้น
มากกว่าคำ รักกัน และหวั่นไหว
อยากพิเศษ มากกว่า วาเลนไทม์
อยากให้ประทับใจ กว่าใครมี
ให้ดอกไม้ คนอื่น ก็ยื่นใด้
ซึ่งความหมาย งั้นงั้น ในวันนี้
ให้โพสการ์ด ไม่เก๋า เท่าใจพลี
อยากให้รู้สึกดี กว่าที่เป็น
ให้ปากกา ก็ธรรมดาไป
ให้ลูกอม ตราหัวใจ ก็ไม่ค่อยเน้น
ให้อย่างอื่น ไม่แตก แผกประเด็น
อยากให้เห็น ความสำคัญ กว่าคนนั้นของเธอ
เพิ่งคิดได้ อะไร ก็ไม่พิเศษ
อยู่ที่เจตนา ที่มาเสนอ
ว่ารักจริงแค่ไหน ที่ใจเจอ
และจะไม่มีเสมอ เมื่อวัดใจ
อยากให้ อยากเป็น เช่นคนนั้น
อยากสำคัญ อยากเด่น เป็นได้ไหม
ให้พิสูจน์ ใจจริง ยิ่งทำได้
วาเลนไทม์ ให้หัวใจ .... หรือไม่พอ !
13 กุมภาพันธ์ 2550 18:45 น.
ใบคาน
มันต้องเป็นเช่นนั้นใช่ใหม
เธอต้องไป อย่างไร ก็อาจไม่ฝืน
ไม่อยากอยู่ตรงนี้ ที่ไม่มีจุดยืน
ไม่อยากเป็นคนค่ำคืน...แค่ชั่วคราว
ฉันรู้รับกับความผิดนั้น
ที่ผูกพันธ์ สองคน บนความปวดร้าว
ทนปั้นฝัน ทั้งที่ ไม่มีดวงดาว
สุขที่ไม่ยืนยาวแต่เข้าถึง... ก้นบึ้งใจ
แต่ยอมรับ ว่ามีความสุขสุดสุด
อย่างที่มนุษย์คนนี้จะมีได้
ไม่เคยอบอุ่นเช่นนี้ ตอนที่อยู่ใกล้ใคร
และไม่เคยรู้สึกกลัวสิ่งใด ที่ใด้ใกล้เธอ
เธอสร้างพลังบางอย่าง...เธอช่างฝัน
เธอเห็นความสำคัญของฉันเสมอ
คือคนคนนั้นที่ฉัน ฝันอยากเจอ
พร่ำเพ้อ ใฝ่หา มาเนิ่นนาน
ชีวิตนี้กว่าจะมีคนที่ใช่
ก็ล่วงเลยวันวัย มีใครผ่าน
จนมีเงื่อนภาระพันธนาการ
ซึ่งวงเวียนแห่งสังขาร เกินต้านรอ
เสียดายวันเวลาผ่านมานัก
หาความรัก ทั่วหล้า กว่าร้องขอ
จึงเสพสุข นึกว่าใช่ ให้ใจพอ
น้ำตาคลอ...เธอมา..ช้าเกินไป
เธอบอกว่า ถึงเวลาต้องตีจาก
เธอไม่อยาก ไปมั่ว ครอบครัวไหน
ไม่อยากเป็นนางร้าย แย่งชายใคร
ขอเศร้าใจ สุดรั้ง เพียงครั้งเดียว
และที่ไปเธอขอ รอโอกาส
รอชายชาติ คนใหม่ ทีใจเปลี่ยว
ไม่มีคู่ รู้รัก จักกลมเกลียว
จะขอเกี่ยว แขนหมั้น วันวิวาห์
ไม่รู้ว่า ข้างหน้า ดีกว่าไหม
ให้เธอไป บอกใจ ไม่ดีกว่า
เถอะถึงผิด ขอรักต่อ ไม่ขอลา
ไม่ได้ฆ่า ใครแน่..... แค่รักเธอ !
11 กุมภาพันธ์ 2550 13:01 น.
ใบคาน
มันเกิดขึ้นได้อย่างไร ?
บังคับใจ ตลอดมา ว่าอย่างเผลอ
ผ่านมาได้ ไม่สับสน จนเจอเธอ
มันเบรอเบรอ เผลอไป ให้เข้ามา
ทนปิดกั้น หวั่นหวาด กลัวพลาดพลั้ง
ยิ่งปิดบัง เหมือนยิ่ง วิ่งเข้าหา
พอใจเผลอ ภาพเธอเบรอเข้าตา
เหมือนมายา หลอนใจ ให้วกวน
อนาคต เช่นไร ไม่อยากรู้
มีเธออยู่ แค่นั้น ที่ฉันสน
ปัจจุบัน ขอปลีก เธออีกคน
แม้นทุกข์ทน ผิดหวัง ยังยินยอม
มันเกิดขึ้นได้อย่างไร ?
ปิดห้องใจ ที่เหลือ เพื่อแจ้งซ่อม
แต่เธอแทรก แหวกใจ ให้สุกงอม
ใจตรมตรอม ซ่อมได้.... ถ้าใช้เธอ
7 กุมภาพันธ์ 2550 18:23 น.
ใบคาน
ใช่ฉันหรือเปล่า ?
เปรียบกับเขา คนนั้น มันอาจใช่
กับอีกคน และอีกคน เป็นอย่างไร
บอกไม่ได้ใช่ใหม...ว่าใช่ฉัน
เธออาจ ใขว่อาจคว้า...หาใครอยู่
ที่สบตา ก็รู้ อยู่อย่างนั้น
ในส่วนลึก ทุกอย่าง ต่างรู้กัน
และผูกพันธ์ ทันที ที่พบเจอ
คนที่เธอ เห็นหน้า ก็ว่าใช่
แต่ชาติไหน มีกัน มั่นเสมอ
มันคุ้นหน้า คุ้นตา หากันเจอ
มีไหมเธอ คนนั้น ที่มันตรง
เคยรู้สึกเช่นนั้นกันฉันหรือเปล่า ?
หรือแค่โดน แค่เดา ตามเขาส่ง
หรือรักฉัน มุมแคบ แบบ งง งง
ก็เลยหลง เอาว่า น่าถูกคน
--------------------------------------
ใช่ฉันหรือเปล่า ?
เพราะใจเหงา เผลอไผลไม่ได้ค้น
จึงรักไป เพราะใจ ไม่อยาก วน
ไม่ดิ้นรน วันวัน....แค่นั้นเอง !
หน้าส่วนตัว
797
