25 พฤศจิกายน 2547 09:47 น.
ใจพเนจร
คนมากมาย...ได้ถอดวางชีวิตไว้บนโลกอย่างไร้ความฝัน ทว่าบางคนกลับถอดวางความฝันไว้บนโลกอย่างไร้ชีวิต หากเช่นนั้นจะมีชีวิตอยู่เพื่อการณ์อันใด ไฉนเลยพวกเขาถึงไม่ถอดวางความฝันของตนพร้อมกับการมีชีวิตอยู่อย่างคุ้มค่าเล่า
25 พฤศจิกายน 2547 09:40 น.
ใจพเนจร
เพราะเราเจอกันบนทาง...อันแสนเปลี่ยว
บอกเล่าเรื่องราวต่อกัน...กินข้าวหม้อเดียวกัน
หัวเราะด้วยกัน...ท้อแท้ด้วยกัน....ปลุกปลอบให้ความหวังแก่กัน
เราเพิ่งพูดคุยกันถึงแผนการณ์ในวาระหน้า
เรื่องการเดินทางและถ่ายภาพ
เรื่องกล้องและภาพเขียน
เธอบอกว่า ฉันคงเดินทางแบบลุย ๆ อย่างเก่าไม่ได้แล้ว
ฉันบอกว่า ไม่เป็นไร..ฉันจะบอกเล่าเส้นทางนั้นแก่เธอเอง
เธอบอกเล่าเรื่องราวแก่ฉันขณะที่เธอนั่งอยู่บนเตียงคนไข้
เพราะเราเจอกัน......บนเส้นทางที่แสนเปลี่ยว
เธอจึงจากลาโดยมิได้บอกกล่าวให้ฉันเสียใจ
ทั้งที่เราเคยเทียวทางมาด้วยกัน
บอกเล่าเรื่องราวต่อกัน
หัวเราะด้วยกัน
บัดนี้....คงมีเส้นทางแห่งความท้อแท้ของฉันและผองเพื่อน แ ผ่ ว..โ ร ย
ขออำนวยพรแห่งโลกศิลปและการเดินทางในครรภ์แห่งธรรมชาติ(ที่เธอชื่นชม)
แด่เพื่อน...สู่สัมปรายภพอันสว่างไสว และเป็นสุข
แม้เราจะไม่ได้พูดคุยกัน เดินทางด้วยกัน กระทั่งหัวเราะด้วยกันอีกแล้ว
ฉันจะรำลึกถึงเธอ....เขียนถึงเธอ บอกเล่าเรื่องราวของเธอ
เพื่อนักเดินทางรุ่นต่อไป จะได้ซึมซับรูปแบบความเป็น คนดี ของเธอ
จากนี้..และตลอดไป
24 พฤศจิกายน 2547 08:44 น.
ใจพเนจร
มันเริ่มจากสิ่งๆเดียว
ซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่าทำไม
มันไม่สำคัญว่ายากแค่ไหน
ที่พยายามเก็บมันไว้ในใจ
ฉันไม่ตั้งใจให้เป็นแบบนี้
ที่จะอธิบายในเวลาที่สมควร
เท่าที่ฉันรู้ [ เท่าที่ฉันรู้ ]
เวลาเป็นสิ่งมีค่า
เฝ้าดูมันโบยบินไปเหมือนลูกตุ้มที่แกว่งไกว
คอยดูมันนับถอยหลังไปจนถึงวันสุดท้าย
นาฬิกาเดินไปชีวิตก็ใกล้จบสิ้น
มันช่างลวงตา [ มันช่างลวงตา ]
ไม่ได้ระวังวันข้างหน้า
ปล่อยให้เวลาผ่านไป
ลองหยุดและไม่รับรู้เรื่องใด
เสียเวลาทั้งหมดไป เพียงเพื่อดูเธอลาจาก
ฉันเก็บทุกอย่างไว้ข้างใน แม้จะเหนื่อยเพียงใด
ทุกสิ่งแตกสลาย
สุดท้าย มันจะมีความหมายอะไรกับฉัน
เป็นเพียงแค่ความทรงจำตอนที่ฉันเหนื่อยเหลือเกิน
26 ตุลาคม 2547 09:19 น.
ใจพเนจร
หัวใจ ..แสนเศร้า..อ่อนไหว
หมดแล้ว ความหวัง ..กำลังใจ..
ไม่มีคน ... ไม่มีใคร เอื้ออาทร
วันนี้ ยิ่งเศร้า หม่นไหว
ชีวิตนี้ ไม่มีแล้ว .. ไม่มีใจ
ไม่มีเธอ.. ไม่เหลือใคร .. ให้พักพิง.......
26 ตุลาคม 2547 09:10 น.
ใจพเนจร
ให้ท้องฟ้าห่อหุ้ม ..ความรัก.. ไว้
ให้กำลังใจ คอยช่วย ..สานฝัน..
ให้แสงแดด ที่สาดส่อง อยู่ทุกวัน
ดูแล ความผูกพัน ของ ..ฉัน.. และ ..เธอ..
ให้สายลม ห่มหอบ ..ความคิดถึง..
บอกเธอสักครั้งหนึ่ง ว่า ..คิดถึงเสมอ..
ให้ดวงดาว ยามค่ำ บอกกับเธอ
หากแม้ ไม่เจอะเจอ .. เธอ.. ก็ซุกซ่อนอยู่ .. กลางหทัย
หน้าส่วนตัว
1501
