30 มกราคม 2553 15:02 น.

มึน..มึน..

นั่ง.งง.งง.ลงปากกาหาคำสวย
เพื่อจะช่วยสร้างคำกลอนให้อ่อนหวาน
อ้อมห่างหายจากอักษรกลอนเสียนาน
เพราะการงานมันยุ่งมุ่งหาตังค์

จะแต่งกลอนอีกครั้งนั่งมึนมึน
ต้องรื้อฟื้นหัวใจใหม่อีกครั้ง
แต่งอย่างไรให้ไพเราะเพราะจังจัง
ให้โด่งดังเลื่องลือชื่ออ้อมใจ

หวังคอมเม้นทะลุเป้าเข้าเป็นร้อย
มาร่วมจอยใจปลายทางอย่างสดใส
ขึ้นหน้าหนึ่งตัววิ่งซิ่งแซงใคร
คงไม่ไกลเกินฝันวันลงกลอน

นั่ง.งง.งง.ลงปากกาหาคำซึ้ง
เพื่อจะดึงมาสร้างวางอักษร
ให้สวยซึ้งหวานใสในทุกตอน
โอ้คำกลอนแต่งอย่างไรตรึงใจคน

ขอยอมแพ้แต่งไม่ได้ในวันนี้
ในวันที่หัวใจให้สับสน
จิตไม่ว่างใจฉันมันร้อนรน
กลัวไม่พ้นกลอนการเมืองเรื่องสภา

1300

love

comment

26 มกราคม 2553 14:01 น.

รู้สึกอย่างไรกับรูปภาพนี้ค่ะ

ใจปลายทาง




         ผมไปเจอภาพนี้จากเวปไซด์หนังสือพิมพ์ไทยโพสต์ครับ

มีคำบรรยายใต้ภาพว่า

.

ชายพิการผู้นี้
.
นั่งรถเข็นไปร่วมถวายพระพรพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว 
ให้ทรงหายจากพระอาการประชวรในเร็ววัน ที่โรงพยาบาลศิริราช

.

.

ผมนั่งดูภาพนี้ช้า ๆ 

เริ่มจากภาพของพ่อในมือคีมของชายพิการ

ไล่ลงมาที่ขาด้วนของชายพิการ

เลื่อนสายตาไปทางซ้ายของรถเข็น

มองขึ้นไปที่แขนขวาอันขาดกุดถึงไหล่ของชายพิการ

และไปหยุดนิ่งที่ใบหน้าและสายตาที่เงยขึ้นไปบนตึกศิริราช

น้ำตาผมไหลย้อยอุ่น..พาดไปตามแก้มทั้งสองข้างโดยไม่รู้สึกตัว

.

ผมได้ยินเสียงตัวเองพูดว่า

พ่อจ๋า !....ไม่เป็นอะไรมากนะจ๊ะ..พ่อ !

.