29 กันยายน 2547 13:50 น.
ใจปลายทาง
มิตรภาพของคนเราเขาว่าไว้
เหมือนต้นไม้ต้นหนึ่งพึงรักษา
หมั่นดูแลใส่ใจให้เวลา
ตอบแทนมาคือดอกผลคนชื่นชม
ต้นไม้น้อยของสองใจได้เริ่มต้น
คนสองคนปลูกไว้ได้สะสม
ความผูกพันวันเวลาฝ่าแดดลม
หวังชื่นชมเมื่อเติบใหญ่ใม้งดงาม
แต่วันนี้ต้นไม้น้อยค่อยเหี่ยวเฉา
เพราะว่าเราเป็นตัวเริ่มเพิ่มปัญหา
คิดระแวงแคลงใจในเพื่อนยา
เพียงคิดว่าความจริงใจได้จืดจาง
ขอโทษน่ะเพื่อนรักอย่าห่างเหิน
อยากให้เดินกลับมาอย่าหมองหมาง
มาดูแลใส่ใจไม่ละวาง
ไม่ทิ้งขว้างความจริงใจให้เหมือนเดิม
..........................................................................
มิตรภาพที่เกิดจากตัวอักษร แล้วค่อยๆเริ่มเป็นเสียงจากสาย
ไม่เคยเห็นตัวตน เกิดจากความรู้สึก จริงๆๆ
จนกลายเป็นความผูกพัน ห่วงใย
๒๙ กันยายน ๒๕๔๗
24 กันยายน 2547 14:00 น.
ใจปลายทาง
อย่าเหนี่ยวรั้งขังขืนฝืนฉันไว้
เพราะในใจวันนี้มีเพียงเขา
จะอยู่ใหนใจฉันนั้นเป็นเงา
ระหว่างเราเพียงร่างกายใกล้ชิดกัน
เจ็บทั้งคู่ใกล้เพียงร่างใจห่างเหิน
แยกทางเดินปล่อยใจไปตามฝัน
ฉันหมดรักหมดเยื่อใยในสัมพัน
มอบคืนวันพบรักใหม่ให้เวลา
ริมฝีปากเขานั้นมันอบอุ่น
แต่ของคุณจืดชืดฝืดนักหนา
จะโง่งมถ้าเหนี่ยวรั้งขังกายา
ปล่อยเถิดนะอย่าขังขืนฝืนอีกเลย
Please release me. Let me go
..........๒๔ กันยายน ๒๕๔๗......................
......ใจปลายทาง
5 กันยายน 2547 20:04 น.
ใจปลายทาง
ช่วยด้วยค่ะ..ช่วยปลอบใจให้หายกลุ้ม
ใจร้อนรุ่มเหมือนสุมไฟในอกฉัน
เพื่อนที่รักมานอกใจไปจากกัน
เพราะเพื่อนนั้นมีแฟนสาวก้าวเข้ามา
จะโทรหาเราทีแหมมีงก
ชอบโกหกว่าหมดตังค์ฟังกังขา
คนสำคัญนั้นโทรได้ไม่นำพา
แต่กับเรานี่หนาบอกว่าจน
จำไว้เด้อจำไว้ไอ้เพื่อนรัก
ถ้าอกหักมาเมื่อไรจะไม่สน
ถ้าโดนทิ้งหญิงทำให้ใจทุกข์ทน
หน้าหมองหม่นมาเมื่อไรได้ซ้ำเติม
......................จำไว้เด้อ.........................................................