20 กรกฎาคม 2546 21:29 น.

ขอร้องหละ

พล่านพลุ้งคลุ้งขุ่นเช่นฝุ่นผง
เข่นขับคงก้าวไกลในวิถี
ตะเกียกกายรายล้อมพร้อมไพรี
หน้านอกมียิ้มพรายหน้าในลวง
ช่างสับสับอลม่านระรานจิต
เพียรพินิจคิดใคร่อาลัยหวง
รุมกรีดกัดฟัดฟาดอนาถปวง
โมหะลวงพสุเกลื่อนเปื้อนราคิน
ให้โหยหายคล้ายหิวริ้วจะขาด
ให้หวั่นหวาดหวานพาวาจาศิลป์
โลมละไล้ละลอยล่องผ่องยามยิน
ต่ำเพียงดินสูงเทียมฟ้าไม่อาทร
กลับกลอกกลั้วชั่วชัดสัตว์แฝงคราบ
มือกำดาบปลาบเปลวเลวสังหรณ์
นอกละมุนอุ่นละไมใจนิวรณ์
ในมันหลอนหลอกล่าปานฆ่าฟัน
ชอเถิดขอพ้อพับกับถิ่นนี้
จงเอื้อนเอ่ยเผยไมตรีให้แก่ฉัน
แผลเก่าร้าวเข้าลึกตรึกตรองพลัน
ไม่นานนั้นฉันคงปลงจากไป..................................