จนเช้า

โอ๋ ศิษย์นันท์คนเขียนโคลงกลอน

จะเย็นย่ำค่ำแล้วสนธยา
หมู่วิหกผกพาลาถอยหลัง
กลับจากถิ่นแนวพนามาคืนรัง
ทิวากรรอญดังจะดับลง
   
  แสร้งสดับศัพท์เสียงสำเนียงโสต
สะอื้นโอดหวลไห้อาลัยหลง
เย็นเยียบย่ำค่ำแนวป่าพนาพง
หนาวก็หนาวเจ็บจงประจำใจ
  
ใครหนอใครไฉนแกล้งมาแสร้งโศก
หวาดวิโยคสะอื้นหวลชวนใจหาย
ประเลงศัพท์ขับเสียงซอล้อพระพราย
ห้วงๆขาดอนาถใจให้โศกา

  ช่างกราดกรีดขีดบรรเลงเป็นเพลงเศ้รา
ใครหนอเล่าเล่นเร้าให้เฝ้าหา
กระมลหมองต้องเจ็บช้ำกล้ำน้ำตา
ปวดอุราสุดสะอื้นฝืนหทัย

  พญาโศกวิโยคเย้าเศ้รากำสรด
สุดกลั่นพจน์รจน์เปรียบให้เทียบได้
วังเวงแว่วแผ่วๆเสียงสำเนียงไกล
ราวกรีดกราดให้บาดใจหทัยครวญ

  ราตรีกาลคลานคลุมประชุมแล้ว
นี่นุชแก้วอยู่ไหนอาลัยหวล
ดาริการายเล่นเช่นเย้ายวล
ใจยังป่วนครวญคร่ำระกำใน
  
   น้ำค้างกรายปรายละอองให้หมองจิต
ยังครวญคิดคำนึงนุชสุดใจหาย
จะรุ่งรางสางแสงทองผ่องอำไพ
นุชเจ้าจากพรากไปไม่คืนมา