25 พฤศจิกายน 2545 18:32 น.

เมื่อไปอยุธยา

ทาแทบแนบพื้นปฐพิน
โลหิตโลมรินหลั่งหล้า
กำดาบปลาบเปลวเร็วรา
รบเข่นเผ่นฆ่ามลาย
ปองป้องปกถิ่นดินแดนนี้
คิดมาย่ำยีอย่าหมาย
แม้นต้องย่อยยับดับกาย
ชีพวายต์กายป้องแดนดิน
มึงมาเหยียบย่ำประเทศ
ปล้นฆ่าทุกเขตทั่วถิ่น
กูเจ็บเหน็บช้ำน้ำตาริน
แม้นเลือดโลมดินบ่เกรง
ปราสาทปรางค์ครางสะอื้นด้วยฟืนเผา
แม้นแก่เฒ่าด้นดั้นมันข่มเหง
องค์พุทธามึงก็หาจะยำเยง
เซ่นบรรเลงเพลงวิโยคโศลกร้าว
อยุธยศทศทิศบูชิตชื่อ
เรืองบันลือคือแดนดุสิด้าว
ปราสาทวังมลังเรืองเฟื่องดุจดาว
เสกสกาววาวระยับประทับใจ
จะหาไหนในแคว้นดินแดนนี้
เหลือจะที่เทียบสร้างลงวางใหม่
ได้เลิศลอยคล้อยจากฟ้ามาสู่ไทย
เหลือเพียงซากฝากไว้ในโลกา
กูขอสาปขับความไปตามจิต
เทพสถิตย์ปวงไท้ในทิศา
จงฉิบหายกลายกลับดับบีฑา
ปวงโรคาจงเร่งมายายี
ให้สมกับมันทำกับพ่อแม่
คนเฒ่าแก่หมดสิ้นจะดิ้นหนี
ให้มึงล้มล่มยับกับอัปปรีย์
ให้เสียศรีเสียค่าสง่าเมือง
พระกาฬจงเร่งเข้ามาปองผลาญ
พระเพลิงลาญกลบหล้าจนฟ้าเหลือง
อย่าสราญกร้านหทัยให้ใจเคือง
พระเสื้อเมืองหลีกลี้ไม่มีมา
กูจองจับเจ็บจิตไม่คิดห่าง
กูไม่วางละไว้จักใฝ่หา
อย่ามีวันกูอภัยไม่เจรจา
ปองจองเวรเข่นฆ่าจักราวี

770

love

comment

11 พฤศจิกายน 2545 17:22 น.

รอ

โอ๋ ศิษย์นันท์คนเขียนโคลงกลอน

เคยหยาดย่ำฉ่ำรดจรดแผ่นผืน
ไพรสะอื้นห่างฟ้าพร่าพร่างฝน
นานแสนเหน็บเจ็บสุดช้ำกล้ำกมล
สุดจะทนทานไว้ไม่ได้นาน
เคยสัญญาว่าจะกลับมารับขวัญ
ฤดูโรยโปรยวสันต์คงผันผาน
นี่เนิ่นกาลประมาณนักจักทนทาน
ใบร่วงรานละลายแล้งแห้งในใจ
ยืนต้นเรียวเดียวดายใจแสนโศก
ดารารายคล้ายอับโชควิโยคสลาย
เพียงลมเล่นเป็นสัญญามากลับกลาย
ไม่หายหวานก็คร้านไกลไม่คืนมา
กระท่อมน้อยคอยวันฝันเจ้ากลับ
เร่งมารับขับคำหวานที่ฝันหา
ละเมอคอยละห้อยหวลกวนอุรา
แต่น้ำตาหลั่งจรดรดลงดิน
ฝากดินแดนแผ่นผืนจงยืนหยัด
รอวันฝนหล่นระบัดกลับพัดผิน
ว่าข้ารอเจ้าจนลับดับชีวิน
ร่างแดดิ้นสิ้นสลายไว้ที่เดิม.......

956

love

comment