8 พฤษภาคม 2545 19:06 น.
โอ๋ ศิษย์นันท์คนเขียนโคลงกลอน
ทิวากรร่อนพ้น เมฆา
ปวงหมู่สกุณัส ร่ำร้อง
เสียงศัพท์แห่งนภา ขับกล่อม
ปางป่าขับร้องก้อง ถิ่นเนา
น้ำตกไหลย่อมย้อย หลั่งริน
ณ เถื่อนแดนถิ่นเรา ที่นั้น
สราญทั่วธานิน บ่สร่าง
ดุจดั่งอินทรสร้างดั้น กึ่งจริง
ระยับระย่างเย้า มณี
สรรพสิ่งเกือ้กอดอิง ก่อไว้
ต่างตนต่างไมตรี หยิบยื่น
เพื่อกอบเพื่อเกื้อให้ รุ่งเรือง
เย็นเยียบเมื่อตื่นต้อง ธารา
ยามจะย่างระคายเคือง จึ่งสิ้น
สวยสดชื่นแช่มพา ฉ่ำชุ่ม
เปรียบดั่งฝันร้อยรุ้ง ที่ใด
7 พฤษภาคม 2545 19:45 น.
โอ๋ ศิษย์นันท์คนเขียนโคลงกลอน
วสันตดิลก
พิศวังก็วังวรวิจิตร สุประดิษฐ์ประดาดล
เด่นนับนาพินิจยล มนยิ่งนิยมชม ประสาทและมนทิรประชวม ดุจท่วมพิฑูรย์ถม
บราลีพิลาศรุจิระดม ระดะภาคนภาลัย
ช่อฟ้าก็ฟ่องดุจเยาะฟ้า ศิรนาคสุกใส
ต้องแสงสุรียสุประไพ พิศพราวทิฆัมพร ไตรศูลสลับระยะจรูญ นพศูลประภัสสร
หางหงส์ก็หันวิจิตรงอน ดุจง้าง ณ เมฆา
6 พฤษภาคม 2545 19:59 น.
โอ๋ ศิษย์นันท์คนเขียนโคลงกลอน
สัททุลวิกีฬิตฉันท์
มิ่งมิตรเมื่อวรเทพะกรขจรบท
เยื้องบาทพระทรงยศ อมร
เรืองฤิทธิ์รุ่งสุริยาตรพิสุทธิ์คุรุนิกร
ชาติเวระปางก่อน สหาย
จำรัสเลิศวุธธะวาระการศศิภิปราย
เลิศล้ำนภาลัย วิมล
คราเทเวศศุกะโรนริศจรยุคล
ต้องภุมมะเยี่ยมยล อนรรฆ
มาตรโสราอนวัชประพาสอสุรยักษ์
มากเหลือประมาณศักดิ์ คุณา
คู่ไพรีผิว์พระเคราะห์ลุคัมภิรวิชา
แต่กาลบุราณมา ประภาษ
อังคารต้องสุริยาวิเทศบรมราช
ต่างองค์ก็เข่นฆาต ริปู
วุธโธทรงคชสารวินาศน์ธรรมนูญ์
รังควานพระราหู พิจารณ์
ศุกร์เทวานุวิกรมอุดมอธิการ
เสารีอุราราญ บีฑา
ปางเทเวนทร์พฤหัสบุราณปฐกถา
จันโทนิราศรา วิกล
24 กุมภาพันธ์ 2545 19:40 น.
โอ๋ ศิษย์นันท์คนเขียนโคลงกลอน
ดึกดื่นดาวดาษนภ ดั่งจะละมาขมเล่น
พรายพริ้วริ้วลมเย็น ไหวโอนเอนกิ่งพฤกษา
อกอ่อนระรอนเร้า คิดถึงเจ้าเฝ้าห่วงหา
รอรอยคอยเพลา ระวิตื่นให้ชื่นชม
โสมส่องสล่างสกล นฤมลเคียงคู่สม
จันทร์กระจ่างช่างนิยม ฤา จะสอยให้ลอยมา
กริ่งเกรงครึกครั่นคร้าม นภงามดั่งเลขา
เกษิณีของพี่ยา จะติดอยู่คู่โพยม
ไหนเลยจะโน้มกิ่ง แนบแอบอิงหนอแสงโสม
ตรึกตรองแล้วต้องตรม ขมใจพี่มิมีคลาย
นึกนักชักอ่อนจิตหากนิรมิตรได้ดังหมาย
บันดาลดลสุผลกลาย จากหน่ายหนีให้มีใจ
คืนนี้ยังอาวรณ์ ขับคำกลอนสำเนียงใส
อิงแอบแนบความนัย ยังมิไขเฉลยขาน
เอื้อนเอ่นหทัยสุพจน์ กลัวเจ้ากชกรผลาญ
อกพี่สิร้าวราญ ทรมานให้ห้วงใจ
เพ็ญเพียงผันผลัดผ่าน ดาวละลานละเลือนไป
สกุณาร่าเริงใจ ออกจากรังพรั่งพรูมา
เสนาะโสตสำเนียงสัตว์ ริ้วระบัดลั่นพฤกษา
ทิวาแล้วหนอแก้วตา มโนนี้สิอ่อนแรง
คิดถึงแต่ทรามเชย บ่มิเคยจะหน่ายแหนง
แม้นพโยมจะอ่อนแรง สุริย์ตื่นยังชื่นชม
24 กุมภาพันธ์ 2545 19:26 น.
โอ๋ ศิษย์นันท์คนเขียนโคลงกลอน
สำเนียงใสสุดเสนาะเพระาจับจิต
เสียงสังคีตกรายกรีดขับดีดสี
ทั้งขลุ่ยกลอง ซอ ระนาด วิลาศมี
ให้เป็นศรีพงษ์ศักดิ์รักเผ่าไทย
ดุจเสียงทิพย์วิมานลอยคล้อยเวหา
ปี่ชวาขลุ่ยแก้วแพ้วสดใส
ทรงสำเนียงเสียงประณีตสังคีตไทย
เพราะจับใจสลักจิตติดตรึงนาน
กลองทัดเร้าประเทืองใจให้ไหววาด
ทั้งระนาดรัวเลิศเพริศขับขาน
ซอบรรเลงครื้นเครงจิตติดตรึงนาน
ขิมตีไหว ใฝ่ประสานสราญกัน
จะเข้เล่นรุกเร้าเข้าทางฆ้อง
ทั้งรำร้องบรรเลงเพลงสุขสันต์
ตามทำนองครรลองพามาแต่บรรพ์
เสียงสวรรค์เหนือชาติใดไทยบรรเลง
โอ๋ ศิษย์นันท์คนเขียนโคลงกลอน
Lovers
0 คน เลิฟโอ๋ ศิษย์นันท์คนเขียนโคลงกลอน
หน้าส่วนตัว
737
