14 พฤศจิกายน 2547 20:21 น.

สายสัมพันธ์ ของ ลี่.........ชวนมาเยือน

ระลอกคลายคลื่นพริ้ว คำราม
ซัดสาดหาดงาม สรวงสร้าง
ใสใสไหลวาบวาม แวววับ
กำซาบเวหาศน์กว้าง ลมไล้ ใบปลิว

เย็นกายคลายแดดเรา เพียงเพลิง
รุ่มร้อนนิวรณ์เริง จิตข้า
ว่างเวิ้งเว้นห่างเชิง คีรินทร์
ชล เรื่อยไล้โลมหล้า ผ่านพ้น ปลิดปลิว

สองสิ่งกำเนิดด้วย กรรมา
บุญระบัดซัดพา เคียงได้
บาปขจัดปัดปา- ฏิหารย์ ไกลเฮย
ผกผินชีวินไซร้ ทั่วถ้วน อนิจจัง

ดับร้อนพระพายพ้น กายา
หมู่มวลดาริกา ชื่นเช้า
โพยมประภาษอา- วรณ์เจ้า โฉมจันทร์
เผดีงธรรม์เผดียงเกล้า รับด้วย กมล

สุริยาตรสูงสล้าง สำแดง
ขจัดหมู่มวลเคลือบแคลง สุดสิ้น
เปรื่องปัญญาปราชญ์แสดง ประยุต อาธรรม์
แม้นแดจะดับดิ้น สู่ด้วย นิพพาน

868

love

comment

30 กันยายน 2547 13:11 น.

พิษ-พิศ ของอัลมินตรา

โอ๋ ศิษย์นันท์คนเขียนโคลงกลอน

พิศรูปพิศลักษณ์ให้ งวยงง
พิศพร่างกระจ่างองค์ เลิศล้ำ
พิศเฝ้าพิศโลมรมย์ นงนุช
พิศเคียงจะเพียงกล้ำ กอดเกื้อ อนงค์

พิศนุชเนื้ออนงค์ เจียรจงจะขาดใจ
พิศหน้าสง่าใส พิร่ำไรเพ้อขับขาน
พิศวนพิศวกเวียน พันแปนเปลี่ยนบ่เป็นการ
พิศเค้ลาเยาวมาลย์ อีกกี่กาลจะสมใจ

1029

love

comment

27 กันยายน 2547 22:06 น.

เกิดเป็นไทย(ผลิไบ+เวทย์)

โอ๋ ศิษย์นันท์คนเขียนโคลงกลอน

สยามแดนเทเวศด้าว ผไท
เลอเกียรติขจายไกร ทั่วหล้า
ทุกทิศทศไท ดุจสรวง
เปลี่ยนกาลกลับเปลี่ยนให้ รุดร้อน ฤาลน
โภชนาสง่าล้ำ ประมาณ
ก็ห่างเห็นเป็นการ บ่ได้
สารพัดสามาน แปรเปลี่ยน
ล้วนแต่อาเพศคล้าย ก่อนใกล้ กลี
ธวัชไกรไตรรงค์ไล้ วาโย
ฤา สิ้นวรรณเช่นโว- หารกล้า
ผิว์พาลมาราญโอ- หังก่อ ยายี
ปานเหลือเพียงเศษผ้า จึ่งสิ้น ราคา
พิศวีรโปรดด้วย มุ่งนำ
ที่ยังมืดดำ ท่านชี้
พ้นผ่านการกรำ โกยกอบ แก่ตน
หญ้าแพรกแหลกลาญลี้ แค่ช้าง ชนกัน
รักษ์ร่วม รักกันด้วย วิญญา
ไทยเป็นไทยสูงสง่า มั่นไว้
จารีตแต่บรรพ์พา อนุ รักษ์เฮย
ร้อย ฉนำสยามไซร้ ชื่อก้อง นิรันตร์

799

love

comment

25 กันยายน 2547 22:30 น.

หุ่นละครเล็ก ของอัลมินตรา

โอ๋ ศิษย์นันท์คนเขียนโคลงกลอน

มือสยายกรายกรีดกล
หุ่นหาญราญรน
ใส่กมลด้นกลอง
ระนาดเชิดนอกออกมอง
ตั้งองก์ตรงครอง
ตามลบอง ฉบับบรรพ์
เล่นบทแพศยาอาธรรม์
รามลักษณ์ยักษ์พรรณ
เสกสิ้น ณ วิญญา
ศิลป์วีร์กรีฑา
พระมารรบรา
ไปตามองก์ดำเนิน
วิจิตรประณีตเกิน
อิศวีร์เพลิน
อุทานทัศนา
ดุจวิศวกรรมมา
ประสาทแสร้งเสกไว้
จังหวะจะโคนให้
รุกรับขับขันทันกัน
แต่วันนี้กลับกาล
สยามแทบจะสิ้นอัน
ศิลปกรรมลำยอง
รักทุกสิ่งที่บ่ใช่ครรลอง
มาแต่บรรพ์
คงจะสิ้นสูญแหลกลาญ
สิ่งสรรพความดี
นั้นใช่หาไพรี
มาต่อตีย่อประยุต
แต่เหตุไทยจะม้วยมุด
สิ้นสลายดุจอโยธยา
ก็ด้วยวัฒนอารยา
จากตะวันตกมา
ปิดเนตรปิดกรรณกั้นมโน
เราก็งวยงงหลงโว-
หาร อวดโอหังบ่ระวังการ
ไทยจะเป็นไทยไปอีกนาน
หากลูกหากหลาน
สืบสานการท่านบรรพชน
รับใส่ในเกล้าในกมล
ไทยจักคู่สกล
เสถียรสถิตย์สถาพร.......................

1081

love

comment

25 กันยายน 2547 19:59 น.