9 ธันวาคม 2550 12:53 น.
โอ้ละหนอ
จะไม่รบกวนรู้สึกที่ลึกซึ้ง
รู้สึกซึ่งอ่อนหวานและหวามไหว
รู้สึกซึ่งอบอุ่นละมุนละไม
รู้สึกซึ่งอ่อนไหวให้ร้าวรอน
ต้องเก็บซ่อนรู้สึกที่ลึกซึ้ง
สำนึกถึงความหลังครั้งเก่าก่อน
เคยปล่อยใจให้ห่วงหาและอาทร
รักจึงซ้อนซ่อนกลจนร้าวราน
จะอ่อนหวานแค่ไหนไม่แยแส
จะแน่วแน่ไม่แพ้ใจในความหวาน
แม้นเอื้อนเอ่ยมธุรสพจมาน
พร่ำคำหวานเว้าวอนไม่อ่อนใจ
ไม่...รบกวนรู้สึกลึกซึ้งนั้น
ไม่...ไหวหวั่นต่อคำหวานที่ขานไข
ไม่...วาบหวำถลำตัวหรือหัวใจ
ไม่...อ่อนไหวจะคงมั่นนิรันดร
9 ธันวาคม 2550 07:56 น.
โอ้ละหนอ
เพราะรักเธอรักมากอยากให้รู้
ประกาศก้องร้องกู่อยู่ไหวไหว
ฉันรักเธอเธอไม่รักไม่เป็นไร
ขอให้ใจได้รักมั่นนั้นเป็นพอ
จะก้มหน้าก้มตาปลูกต้นรัก
สักวันจักเห็นผลจริงไหมหนอ
จะรดน้ำพรวนดินไม่ย่อท้อ
ขอเพียงขอเห็นดอกรักสักดอกเอย
8 ธันวาคม 2550 16:46 น.
โอ้ละหนอ
ฉันอ่านกลอนในบ้านกลอนแสนอ่อนหวาน
ก็ชื่นบานสุขสันต์และหรรษา
เพื่อน ๆ ก็ต่อกลอนไปต่อกลอนมา
ฉันก็อ่านทุก ๆ หน้าในบ้านกลอน
ทุกคอมเม้นท์เช่นกันฉันก็อ่าน
เพื่อนกลอนกานต์ร้อยรสบทอักษร
ต่อกลอนกันพบกันในบ้านกลอน
ร้อยอักษรร้อยหัวใจไว้ด้วยกัน
5 ธันวาคม 2550 06:11 น.
โอ้ละหนอ
สดุดีวันทามหาราช
แด่เบื้องบาทพระองค์ผู้ทรงศรี
ข้าละอองใต้ฝ่าพระบาทธุลี
ขอทรงมีพระเกษมสำราญพระหฤทัย.......
4 ธันวาคม 2550 23:39 น.
โอ้ละหนอ
ฉันเป็น.......นักสู้
อยู่บนสังเวียนชีวิต
ฉันไม่ให้ฟ้าดินลิขิต
ชีวิตเป็นของฉันเอง
บางครั้งฉันจนตรอก
ไม่อยากบอกว่าถูกข่มเหง
ฟ้าดินฉันไม่ยำเกรง
จะมาเก่งเกินฉันได้ไง
ฉันสู้มาตลอดชีวิต
แล้วฉันก็เพิ่งคิดได้
ถึงชีวิตที่มีอันเป็นไป
ฝืนยังไงก็ไม่ได้สักนิด
ฉันเป็น....นักสู้
อยู่บนสังเวียนชีวิต
ยอมรับแล้วว่าฟ้าดินลิขิต
ฝืนชะตาชีวิตไม่ได้เลย