30 มิถุนายน 2551 01:48 น.
โอเลี้ยง
บอกลาความหงอยเหงา........
ที่ร้าวเร่าท่ามหนาวสั่น........
ลาทีความผูกพัน........
ที่เคยปันกันและกัน.
รอยฝันเคว้งคว้างกว้าง........
จุดเดินทางลดหดสั้น.......
เดียวดายซ่อนโศกศัลย์........
จำนั่งข้างบ่อน้ำตา........
ลมแผ่วท่ามฝนตก........
ทุกข์ในอกกวนเจ็บล้า........
ทั่วฟ้าสุดสายตา........
ช่างเงียบหงอยระทมทรวง........
ใจไหม้ซ่านส่งกลิ่น........
ลอยรวยรินดักกักถ่วง........
ทั่วฟ้าซ่อนลมลวง........
อวลช่วงชิงดึงสุขไป........
กอดเข่าฟังเพลงเศร้า........
หลอนแผดเผาร่ำร้องไห้........
อุราซุกซ่อนไข้........
ไยเจ็บง่ายย้ำอยากรู้........
วันเดือนเคลื่อนผ่านแล้ว........
จิตยังแว่วครวญหดหู่........
ทั่วห้องยามเหลียวดู........
เหมือนเคียงคู่เงาอ่อนแอ........
เปล่าเปลี่ยวเลี้ยวซึมซุก........
ราวรอรุกคลุกจมแช่........
จากกันอย่างยอมแพ้........
ร่างเต็มแผลยะเยียบเย็น........
ขอห่มเงาฝันว่าง........
มีเจ็บบ้างท่ามขมเข็น........
เศร้าชุกรุกกระเด็น........
ดีกว่าเคียงคนหลายใจ....
เคยมีคนของฝัน.....
คนสำคัญที่ยิ่งใหญ่...
เคยพาใจวาบไหว...
จนกรายใกล้ใคร่ผูกพัน....
แต่แล้วก็แปรเปลี่ยน...
แวะวนเวียนเพียรแบ่งปัน...
ใจเดียวมีสองฝัน....
พาเพ้อพรั่นคั่นเหม่อลอย...
หนึ่งฝันต่อหนึ่งสาว...
เรื่องเศร้ายาวผ่าวละห้อย....
ต่อว่ากี่มากน้อย...
เขายืนยันยังมีภักดิ์...
แต่ใครฤายอมทน...
ยอมแบ่งปันคนที่รัก...
เศร้านานลามตระหนัก...
หักผลักรักดีกว่ารอ...
เมื่อคิดตัดใจเลิก...
จิตกลับเบิกรื้อช้ำต่อ...
ทุกวันหลับท่ามพ้อ...
ทั้งยังขอละเมอคอย...
แต่เจ็บมากแค่ไหน...
จะถ่อไปไม่ขอปล่อย...
ดีกว่าจมโศกสร้อย...
มีสามคนในรักเรา...
27 มิถุนายน 2551 17:38 น.
โอเลี้ยง
ฝันใกล้กรายคล้ายดักเหมือนหลงรัก
รักหลงเหมือนดักคล้ายกรายใกล้ฝัน
วันและคืนลืมยากเพราะฝันพัน
พันฝันเพราะยากลืมคืนและวัน
หวั่นไหวคอยหาสิ่งอาลัยยิ่ง
ยิ่งอาลัยสิ่งหาคอยไหวหวั่น
ล้าปนหวังปั่นป่วนคอยดึงดัน
ดันดึงคอยป่วนปั่นหวังปนล้า
ท่าทีรอคอยฝืนเหมือนขมขื่น
ขื่นขมเหมือนฝืนคอยรอทีท่า
เคียงหวังคลอพ้อหาพิงเหว่ว้า
ว้าเหว่พิงหาพ้อคลอหวังเคียง
เสียงแว่วเหมือนใกล้ไกลใครร้อนร้าว
ร้าวร้อนใครไกลใกล้เหมือนแว่วเสียง
ช้ำเจ็บจิตลอยลอดเบี่ยงร่ายเรียง
เรียงร่ายเบี่ยงลอดลอยจิตเจ็บช้ำ
ค่ำจรดวันพันใฝ่สรรค์หวังฝัน
ฝันหวังสรรค์ใฝ่พันวันจรดค่ำ
พบเพียงเคียงเรียงแผลตำเติมซ้ำ
ซ้ำเติมตำแผลเรียงเคียงเพียงพบ
กลบซุกซ่อนร้าวรอนลดปัดปลด
ปลดปัดลดรอนร้าวซ่อนซุกกลบ
แพ้พ่ายเพราะเพ้อช้ำเฝ้าเร้ารบ
รบเร้าเฝ้าช้ำเพ้อเพราะพ่ายแพ้
ปล. เป็นการเขียนครั้งแรกและบทแรกกับกลบทชนิดนี้ ไม่ถูกใจผู้ใดขออภัยด้วยค่ะ
26 มิถุนายน 2551 17:59 น.
โอเลี้ยง
หม่นหมองรุกคลุกท้อรุกหมองหม่น
หงอยเงียบเลียบเทียบปนจิตเงียบหงอย
ลอยอารมณ์เพ้อพ้อตามจิตลอย
ในใจร้อนโศกสร้อยร้อนในใจ
ขมขื่นตอกตำลึกซุกขื่นขม
ไหม้จิตจมตรมปวดเกินลบไหม้
ใจเจ็บคำย้ำเหน็บคำเจ็บใจ
ไปห่างไกลเหมือนทุกข์ไม่ห่างไป
ย่ำซ้ำซ้อนซ่อนร้าวเฝ้าเหยียบย่ำ
ใกล้ชอกช้ำติดตามช้ำชอกใกล้
ใจซุกเจ็บเก็บกร่อนซ้อนซุกใจ
ลี้เท่าไรร้าวยาวยังเกินลี้
ฝันเสกสรรค์สร้างลานสรรค์เสกฝัน
ที่ทุกวันไร้ขื่นรื่นทุกที่
มีแต่สุขพร้อมบำเรอตามใจมี
ไกลสุดสิ้นหนี้ทุกข์สิ้นสุดไกล
อยู่คลอฝันเคลิ้มคล้อยเคียงคลออยู่
ไม่รับรู้ร้อนผ่าวเผาหรือไม่
ใจท่วมรดหวามฝันรดท่วมใจ
คดโศกใกล้ไล่ไกลริบโศกคด
ไล้ใจสิ้นรอยคำตำเจ็บไล้
หมดขมขื่นไล่หายขื่นขมหมด
ทดแทนเจ็บด้วยฝันสรรแทนทด
คอยสะกดด้วยสรรค์ฝันใช่หวังคอย
24 มิถุนายน 2551 14:24 น.
โอเลี้ยง
นานาโลกแบ่งเป็นสองพรรคฝ่าย
ขาวดำหมายสื่อความปัดสับสน
ทุกสิ่งผ่านตามาจิตพาคิดค้น
ก่อนเผยผลในกมลด้วยปากเรา
ปัจจุบันอินเตอร์เน็ตคือผู้กล้า
ล่าทุกคำส่งมาให้ลือเล่า
อยู่หมื่นไมล์ใช่ไกลเกินใจเร้า
ข่าวคราวเศร้าหรือชื่นจึงทันกัน
ผ่านตามาสู่อารมณ์ตอบสนอง
จิตทั้งผองผลิตคิดซ่านทั่วฝัน
ถ้าสิ่งใดสู่อารมณ์พลันหวานพัน
จิตจ่อมจมเร่งรั้นดันหยุดไว้
พร้อมตอบโต้สรรค์ความใส่คำหวาน
อยากถักสานหวิววาบทาบไปใกล้
อยากส่งความแทรกนัยใส่หวานไป
อยากผูกจิตถวายใจเชื่อมไมตรี
ครั้นพบความลามลวงทวงจิตขุ่น
ความละมุนหมุนผันเร่งหลบหนี
อารมณ์ขมคาขัดรัดฤดี
พาจิตพลีสาดวจีระคายทับ
หาได้หยุดคิดสักนิดถึงจิตขม
เกิดจากอมริษยานอนประดับ
หรือเกิดจากจิตจริงมีดีจับ
ไม่คิดรู้ดูปรับดัดถ้อยคำ
สาดส่งคำย่ำเหยียบเทียบเย้ยเยาะ
เหมือนเจาะจงลงโทษแกล้งแทรกขำ
หาได้คิดถึงจิตตนยามเยือนย้ำ
กระทำความตอกตำใช่ปรานี
คนหาโง่กว่าตนทั่วทั้งโลก
ควรชะโงกดูเงาตนก่อนเสียดสี
การจะแนะวิจารณ์ถากวลี
ลองย้อนดูตนนี้แต่งได้ฤา
ถากเขาได้แต่งทันทีสิคนเก่ง
แต่งมาเบ่งอวดสายตาพร้อมสารสื่อ
ชนจะชมยลด้วยชื่นใช่ลุกฮือ
อย่าเพียงอ้างส่งชื่อคนเก่งอวด
โลกสอนไว้ก่อนถางใครตนต้องรู้
ต้องแก้คู่เป็นครูก่อนสอนสวด
ใช่แค่ติตั้งตัวตนเก่งแค่ตรวจ
เขียนประกวดประชันหาทำเป็น..
>
23 มิถุนายน 2551 19:50 น.
โอเลี้ยง
เธอเป็นคนเด่นเลิศสะท้านหล้า
เก่งวิชากาพย์กลอนหาใครเหมือน
แม้แต่เทพหรือสัตว์ป่ายังรีบเบือน
ใจสะเทือนให้สงสารยามเจอะเจอ
เธอคนเก่งไม่หวังรู้คำตอบ
รู้แค่ชอบถากถางสอนเสนอ
อวดวิชาเป็นหนึ่งจนเผลอเพ้อ
ตื่นหรือหลับทับละเมอว่ายวนเวียน
โฆษณาแบบใหม่อย่าสงสัย
ต้องทำแกล้งแทรกนัยพร้อมปรับเปลี่ยน
ชีวิตคนสมัยนี้ดังจุดเทียน
ไม่บ้าเพี้ยนยากนักจะทันดัง
ชีวิตเธออาจเผาเร็วเกินปลูกคิด
พาสะกิดจิตเอียงสู่อีกฝั่ง
ตั้งตัวเป็นหมอวิชามีพลัง
เที่ยวสอนสั่งเย้ยย่ำเหยียบเทียบเปรียบคน
และแล้วก็สมหวังมีคนเชื่อ
ดังหนูถูกยาเบื่อตายหล่นกล่น
เธอได้ดังทันเวลาสมเพียรค้น
เพราะเลือกคนมาชิมยาได้ถูกแนว
สิ่งใดฤาที่เธอใฝ่เพ้อฝัน
ฤารางวัลคนด่าดีกว่าแก้ว
ฤาโลกผลักโอกาสเธอลับแล้ว
จึงฉายแววนางมารร้ายเพื่อดังทัน
หน้าส่วนตัว
6802
