30 มกราคม 2547 14:47 น.
โลมาสีเงิน
ไม่ได้อยากรู้สึกไม่มีใคร
มองไปทางไหนก็อยากมีคนอยู่ข้างๆ
อยากมีคนที่จริงใจเดินร่วมทาง
ไม่อยากเหงาอ้างว้างแบบนี้เลย
หนาวนะ...รู้บ้างไหม
เธออาจคิดว่าในใจฉันเฉยๆ
เพราะเราต่างไม่ใช่คนคุ้นเคย
แค่คนผ่าน...เลยมาพบกัน
ถ้าเธอไม่เคยเป็น...
เธอจะได้เห็นว่ายังมีคนแบบฉัน
โดดเดี่ยวอ้างว้าง...ท่ามกลางคนนับร้อยพัน
จมอยู่กับความผูกพัน...ของวันวาน
อาจเพราะเราแตกต่าง
บนหนทางที่เป็นเส้นขนาน
ในตอนที่ฉันเหงา...เธอเบิกบาน
ก้าวผ่านเวลาไปพร้อมกัน
ฉันจึงยังอยู่ที่นี่
รอว่าอาจมีวันหนึ่งวันนั้น
ในที่แห่งหนึ่ง ณ เวลาเดียวกัน
ฉันจะได้อยู่บนเส้นทางนั้น...ร่วมกับเธอ
ไม่ได้คาดหวัง...จริงๆ
ทุกสิ่งทุกอย่าง...จริงใจเสมอ
มันอาจไร้เหตุผล...ที่จะบอกเธอ
วันหนึ่งวันนั้นที่พบเจอ...แล้วเธอจะรู้เอง
17 มกราคม 2547 20:53 น.
โลมาสีเงิน
อยากคุยด้วยนะ
แต่ไม่รู้ว่าจะพูดประโยคไหน
ที่พอจะฟังดูเหินห่าง...เหมือนคนที่ร้างไกล
อาจเพราะเคยชิดใกล้...ห่วงใยดูแลกัน
คิดถึงนะ...คิดถึง
หลายคนฟังอาจซึ้ง...แต่เธอคงไม่เป็นแบบนั้น
แค่คำที่พูดให้ฟังบ่อยๆ...ค่อยๆลดความสำคัญ
แต่สำหรับฉัน...มันแทนความรู้สึกผูกพันมากมาย
หน้าส่วนตัว
707
