20 ตุลาคม 2546 20:03 น.
โน้ตนิว
ท่ามกลางสาย ฝนพรำ มืดค่ำแล้ว
เสียงเจื้อยแจ้ว หริ่งเรไร ไร้สิ้นสูญ
ทั้งเสียงอ้อน จางหายไป ให้อาดูรย์
ยิ่งเพิ่มพูน ให้โศกซ้ำ ทั้งน้ำตา
ยามฟ้าใส เรไรร้อง กันก้องกึก
อึกทึก ดังสนั่น สุดหรรษา
พิรุณโปรย ฟ้าร้องลั่น สนั่นมา
ต้องร้างลา เสียงเรไร ไม่ได้ยิน
เจ้าจากไป พร้อมเรไร ในสายฝน
ช่างมืดมน ทนทุกข์ใจ ให้แดดิ้น
ฝนหลั่งมา ดั่งข้า น้ำตาริน
โฉมยุพิน เจ้าร้างลา คราฝนพรำ
ย่างเข้าเดือนหกฝนก็ตกปรอยๆ พี่ยังมาหลงยืนคอย น้องจนพี่ปวดหัวใจ
ฝนตกพรำๆ พี่ยิ่งระกำหมองไหม้ พี่ต้องตากฝนทนหนาวใจ น้องจากพี่ไป
เมื่อเดือนหกเอย
19 ตุลาคม 2546 17:17 น.
โน้ตนิว
นั่งเหม่อมอง นาฬิกา ที่ฝาห้อง
เหง่งหง่างร้อง บอกโมงยาม ตามลานหมุน
ความซื่อตรง คงอยู่ เหมือนรู้คุณ
ไม่เคยวุ่น บิดเบือนไป เหมือนใจคน
นาฬิกา มีชีวิต คิดเหมือนฉัน
ในหนึ่งวัน หมุนเดินไป ไม่สับสน
แต่ไม่เหมือน ฉันมีจิต วิญญาณดล
จึงวกวน วุ่นวายใจ ไม่สร่างซา
หากชีวิต ทุกชีวิต รู้คิดอ่าน
วันคืนผ่าน ซื่อตรงไป ไม่มุสา
เดินชีวิต ไม่ผิดเข็ม นาฬิกา
ชั่วชีวา คงสุขสันต์ นิรันดร
17 ตุลาคม 2546 19:21 น.
โน้ตนิว
ฉันรักเธอ เพียงใด ฉันไม่รู้
เธอจะอยู่ กับใคร ฉันไม่เห็น
ฉันรักเธอ เพียงใด ไม่จำเป็น
เธอโดดเด่น อย่างไร ฉันไม่แคร์
ฉันรักเธอ เพียงใด ใครไม่รู้
เธอจะอยู่ กับใคร ไม่แยแส
ฉันรักเธอ เธอไม่ ใส่ใจแล
ฉันพ่ายแพ้ ภินท์พัง ยังรักเธอ
17 ตุลาคม 2546 04:43 น.
โน้ตนิว
ทอดสายตา ยาวไกล ไปปลายฟ้า
ปุยเมฆา กอดกลุ่ม เป็นพุ่มสวย
อีกแสงทอง ส่องระเรื่อ เอื้ออำนวย
ยิ่งงงงวย ภาพเมฆา ที่ฟ้าไกล
มองเป็นสิงห์ เดี๋ยววิ่ง เปลี่ยนเป็นเด็ก
ภาพเล็กเล็ก เดี๋ยวกลับเห็น เป็นภาพใหญ่
เมฆเปลี่ยนผัน เหมือนวัน เธอเปลี่ยนใจ
ทิ้งฉันให้ เปลี่ยวเอกา ยามฟ้าอรุณ
16 ตุลาคม 2546 13:03 น.
โน้ตนิว
เพียงนามเธอ ฉันเพ้อฝัน ทุกวันคิด
ซึ้งแนบจิต พิศวาส มิขาดหาย
ดาวดวงเนตร งามสุด ดุจเนื้อทราย
ยามเยื้องกราย พร้อมมรรยาท ของนาฎอนงค์
เกิดความรัก ผูกพัน รัญจวนจิต
วุ่นวายคิด เพ้อไป ให้ไหลหลง
ได้เคียงคู่ นวลนาง อย่างมั่นคง
เริ่มพะวง ตื่นภวังค์ นั่งตาลอย
หน้าส่วนตัว
2370
