16 กุมภาพันธ์ 2547 09:14 น.
โน้ตนิว
ก็เมื่อวาน ยังยั่วเย้า กระเซ้าแหย่
กลับย่ำแย่ ปากจมูก ผูกโยงสาย
ก็เมื่อคืน ยังปากดี พี่สบาย
เช้ากลับตาย มลายสิ้น ทั้งอินทรีย์
จงไปดี ไปลับ อย่ากลับโศก
ลาลับโลก ล่วงไป กลายเป็นผี
อโหสิกรรมไป ให้ไปดี
ชาติหน้ามี เป็นเพื่อนกัน นิรันดร์ไป
1 กุมภาพันธ์ 2547 18:09 น.
โน้ตนิว
จวบหนึ่งปี ที่วันวาร หมุนผ่านพ้น
เราสองคน ห่างกันไป ไร้จุดหมาย
เคยสัญญา ว่ารักมั่น วันวาเลนไทน์
รักไม่คลาย ไม่หน่ายรัก สมัครคง
แต่หนึ่งปี ที่ผ่านไป ไร้สิ้นแล้ว
ไร้วี่แวว รักเคยมี ที่ไหลหลง
วาเลนไทน์ ปีนี้หมอง ต้องปลดปลง
หยิ่งทะนง ไม่ไขว่คว้า หารักครอง
สุดระกำ ช้ำตรม ระทมจิต
เพ่งพินิจ กุหลาบคู่ ดูเศร้าหมอง
วาเลนไทน์ ต้องหน่ายรัก หักใจปอง
รักเราสอง ต้องร้างไกล ไม่กลับคืน
ขอให้เธอ โชคดี และมีสุข
ให้สิ้นทุกข์ โศกใด ไม่แฝงฝืน
มีรักใหม่ ให้สมหวัง และยั่งยืน
สุขสดชื่น สิบสี่ กุมภาฯ วาเลนไทน์
19 มกราคม 2547 05:52 น.
โน้ตนิว
ล้าเหลือเกิน กับการงาน ที่ผ่านพ้น
ใจสู้ทน ด้วยเพื่องาน ผ่านดังหวัง
ทุ่มแรงกาย พร้อมใจเสริม เพิ่มพลัง
แต่ก็ยัง มิวายดับ กับปากคน
ทำแค่ไหน ก็ยังไม่ พอใจเขา
ทั้งที่เรา ทำไป ไม่เคยบ่น
เช้ายันค่ำ ทำอยู่ สู้อดทน
ก็ไม่พ้น ถูกด่า ว่าไม่ดี
ทำไงได้ เกิดมา ขี้ข้าเขา
ต้องทนเอา ไม่คิด ปลิดชีพหนี
ถูกด่าทอ ก็รับไว้ ด้วยไมตรี
จะได้มี กำลังใจ ให้ทำงาน
ที่เขาด่า อาจเป็นว่า เพราะเขารัก
ที่เขาทัก อาจเป็นด้วย ช่วยประสาน
เขาพูดด้วย ก็ใช่ว่า น่ารำคาญ
ต้องชื่นบาน เขาใช่ใคร นายเราเอง
7 ธันวาคม 2546 06:31 น.
โน้ตนิว
เผลอใจ ใฝ่ปอง ลองรัก
ฟูมฟัก รักอยู่ คู่ฉัน
ระรื่น ชื่นบาน นานวัน
สัมพันธ์ มิหน่าย คลายคลอน
แต่เผลอ ทั้งรู้ ว่าเขา
รักเรา เหมือนดั่ง หลอกหลอน
ก็เขา มีคู่ อยู่ก่อน
บั่นทอน จิตเรา เศร้าไป
แม้รู้ มิใช่ คู่เขา
แต่เรา รักอยู่ รู้ไหม
เห็นเขา เคียงอยู่ คู่ใคร
หักใจ ไม่ลง สักที
ช่างเถิด ช่างเขา ช่างใคร
ก็ใจ เรารัก เขานี่
แม้เขา มีคู่ ชีวี
ยังรัก ไม่มี รู้คลาย
ขอให้ โชคดี มีสุข
ความทุกข์ จงร้าง จางหาย
ปล่อยเรา เศร้าไป ไม่ตาย
สุดท้าย ดินกลบ จบกัน
6 ธันวาคม 2546 20:22 น.
โน้ตนิว
ตะวันรุ่ง พุ่งแสงทอง สาดท้องฟ้า
ทอแสงจ้า ดอกหญ้าพริ้ว ปลิวไสว
ทั้งรวงข้าว เหลืองอร่าม งามจับใจ
ทอดสายตา ออกยาวไกล ใจสุขจริง
ทั้งพ่อแม่ เพื่อนพ้อง ต่างร้องเรียก
อีกเสียงเพรียก ของนกกา มาสุงสิง
ฝูงวัวควาย ออกทุ่งไป ไม่ประวิง
สุขใจยิ่ง บ้านนาเรา เศร้าไม่มี
ครั้นถึงครา เก็บเกี่ยว เคียวเกี่ยวข้าว
ทุกคนเฝ้า ทุ่มเทกัน ขมันขมี
ช่วยลงแขก พร้อมหน้า สามัคคี
ชื่นชีวี สิ้นหน้านา พาสุขใจ
ท้องทุ่งนา คราพลบ สงบเงียบ
ลมเย็นเฉียบ พัดแผ่วมา พาสดใส
หมู่หิ่งห้อย บินวนเวียน ผลัดเปลี่ยนไป
ชาวนาไทย แสนสนุก สุขใจจริง
หน้าส่วนตัว
1049
