19 กุมภาพันธ์ 2550 11:34 น.
โซโล่
ใยวันนี้จึงเงียบเหงา
คนข้างๆเราหายไปไหน
ไปหลบซ่อนอยู่ที่ใด
ทำไมไม่มาอยู่ใกล้ๆฉันเหมือนเคย
ส่งความรัก ความคิดถึงไปให้
สิ่งที่ได้รับคือความเงียบเฉย
ทำไมเธอจึงปล่อยปละละเลย
และทำเฉยเมยกับฉันอย่างนั้น
คงลืมสิ้นแล้วใช่ไหม
ความรัก ความเข้าใจ และความฝัน
ลืมง่ายจริงหนอ..คืนวัน
เพิ่งผันผ่านไปไมนาน
ทำไมหนอฉันจึงลืมไม่ได้
ความรัก ความเข้าใจ ในวันหวาน
แม้เวลาจะผ่านไปอีกแสนนาน
ฉันคงไม่ลืมวันวานที่ผ่านเลย
17 กุมภาพันธ์ 2550 21:14 น.
โซโล่
....ขอจงมีพลัง
แม้ความหวัง ที่วาดไว้ ยังไม่เป็นผล
หนทางอาจ ลางเลือน และมืดมน
เกิดเป็นคน ก็ต้องทน ก้าวต่อไป
อย่าท้อแท้ อย่าอ่อนแอ อย่าสิ้นหวัง
อย่าเพิ่งหมด พลัง อย่าหวั่นไหว
ขอเพียงมี ความหวัง กำลังใจ
ความสำเร็จ อยู่ใกล้ใกล้ แค่นี้เอง
17 กุมภาพันธ์ 2550 21:06 น.
โซโล่
มีคนเปรียบความรักว่าเหมือนผึ้ง
มีความซึ้งในตัวเหมือนน้ำหวาน
มีเหล็กไนทิ่มแทงใจให้แหลกลาญ
พอพ้นกาลก็มีปีกบินหลีกไป
17 กุมภาพันธ์ 2550 14:07 น.
โซโล่
ใบไม้ที่เคยเขียว
ใบยาวเรียวเริ่มร่วงหล่น
เมื่อโดนพายุฝน
ไม่อาจทน แรงลมได้
ใบกรอบ แห้ง ร่วงกราว
เหน็บหนาว ในดวงใจ
ในโลกนี้ ไม่มีสิ่งใด
ที่ไม่เกิด การเปลี่ยนแปลง
17 กุมภาพันธ์ 2550 13:59 น.
โซโล่
หนึ่งหยด...
สองหยด...
สามหยด...
นั่งนับเม็ดฝนที่หล่นจากฟ้า
พร่างพรูลงมา...
ดั่งน้ำตาหลั่งจากหัวใจ
ฝนตกลงมา...
ทำให้ฟ้าสดใส
แล้วทำไม..ทำไม
ร้องไห้เท่าไร..เท่าไร
หัวใจก็ยังมืดมัว...
หน้าส่วนตัว
781
