31 พฤษภาคม 2549 15:17 น.
โฉบเฉี่ยว
. ดึกดึกดาวเด่นค้าง กลางหาว
รำลึกนึกเรื่องราว รับรู้
หวิวหวิวร่างนั่งหนาว เหน็บเนื่อง นางเอย
คิดเมื่อครั้งเคียงชู้ ชิดเนื้อนวลปราง
เธอแอบอิงอกอ้อน ค้อนตา
พี่พิศชิดกายา แนบแก้ม
เปล่งปลั่งร่างกานดา ดวงพี่ นี้เอย
ปากปริ่มปริ่มพริ้มแย้ม เยื่องย้ายอายโลม
พี่เพ้อพรากจากร้าง รอเรียม
หมองหม่นไหม้อกเกรียม กรอบแห้ง
ทำไมไม่บอกเตรียม ตรอมอก ฟกเอย
โศกสลดรัดทดแล้ง เปลี่ยวร้างวิญญาณ์
ตัดเนื้อน้องตัดได้ ตัดขาด
ตัดเยื่อใยตัดสวาท อาจเอื้อม
ยิ่งตัดยิ่งคมบาด ปาดลึก ลงเอย
กลับเพิ่มพอกงอกเงื้อม เงื่อนเค้าอาลัย
ใจพร่ำเพรียกเรียกร้อง รักนาง
มุ่งมาดไม่จืดจาง จากเจ้า
ค่ำคืนคิดครวญคราง คอยเครียด เสียดเอย
เมื่อไหร่หนอรอเฝ้า คั่งค้างรางเลือน
ใครเขาเคียงข้างอยู่ ชู้เชย
ไม่คิดคาดไว้เลย รักล้ม
ใจเจียนหยุดสุดเผย พูดไม่ ออกนา
ร้อนเร่ากว่าเผาต้ม ตอกเนื้อเถือใจ
29 พฤษภาคม 2549 16:39 น.
โฉบเฉี่ยว
. ปวดร้าวคราวพ่ายแพ้ แก่รัก
ยับแยกแตกพังหัก เหือดแห้ง
รันทดหดห่อนัก หนักหน่วง ทรวงเอย
โดดเดี่ยวเหี่ยวหมดแล้ง สลดเศร้าเหงาหงอย
กลัดหนองหมองหม่นไหม้ ในอก
มองเหม่อเพ้อวิตก แต่ร้าย
เพียงซากกากเหลือรก ไร้ค่า ระอาเอย
ขมขื่นฝืนอยู่คล้าย ขาดสิ้นวิญญาณ
สิ้นหวังพังพาบแล้ว เลื่อนลอย
สุดเอ่ยเผยริ้วรอย รักช้ำ
ยามคิดจิตท้อถอย ย่อยยับ อับเอย
ยิ่งคิดยิ่งตอกย้ำ ยากฟื้นคืนดี
ทุกข์เอ๋ยเผยอย่ายั้ง หยุดรอ
มาเถอะเยอะให้พอ พรั่งพร้อม
ความเศร้าเท่าไหร่หนอ ขอเถิด เกิดเอย
ถมทับรับนอบน้อม หนักซ้ำทำเลย
ไม่อาจงัดง้างรัก ปักฝัง
จนกว่าตัวตายพัง ผ่านพ้น
จะอยู่อย่างคอยหวัง วอนพบ ประสบเอย
แม้นจะเจ็บเหลือล้น เร่าร้อนทรมาน
26 พฤษภาคม 2549 15:44 น.
โฉบเฉี่ยว
เห็นลิบลิบลิ่วลิ่วทิวตะครุ่ม
เป็นกลุ่มกลุ่มเกาะใกล้ใช่ละเหว๋ย
แน่ละซิพี่ม้าไปหาเลย
โอ้อกเอ๋ยอยากเห็นตื่นเต้นจัง
นิลมังกรได้ฟังไม่รั้งช้า
ตะกายขาหน้าผงกโขยกคลั่ง
กระทุ่มน้ำทำฟองคะนองดัง
ไม่เหลียวหลังรุดรุดเหมือนฉุดมา
เห็นเขาเขินเนินโหนกชะโงกหิน
ดูบุบบิ่นเบี้ยวบั้งกระทั่งผา
ชะวากเวิ้งแหว่งเว้าเหมือนเบ้าตา
เหมือนหนึ่งว่าหน้ากะโหลกมาโงกดู
ที่ใกล้ใกล้ก็ละม้ายคล้ายตะบอง
เป็นหินกองก่อแท่งตะแคงอยู่
ตรงหว่างกลางพร่างพร้อยมีรอยพรู
หินยอบยู่เยินยับเหมือนกับตัว
ให้ครั่นครั่นหวั่นหวาดประหลาดใจ
เอะไฉนกันนี่พี่ม้ามั่ว
ก็เกาะนี้หนักหนาดูน่ากลัว
พี่ม้ายั่วโยกยักพยักพยอ
เห็นหาดทรายรายลาดระดาษขาว
ดูแพรวพราววาววับระยับส่อ
ส่งสะท้อนย้อนตาก้มหน้างอ
ม้าโก่งคอฮ่อหึ่งตะบาน
เสียงผลุงผลุงพลุ่งพล่านน้ำบานโร่
ปลากระโฮ่โพล่มาทำตาหวาน
กะพงทองท่องน้ำแล้วดำนาน
จระเข้พาลผาดโผดกระโดดตูม
ปลากระเบนเผ่นแน่บแฉลบฉิว
ฝูงปลาซิวซ่านกระเด็นเป็นขยุ่ม
ราหูหอยลอยผิวปลาซิวรุม
ฉลามซุ่มทุ่มแทรกว่ายแหวกมา
ปลาวาฬว่ายวาดหางทำขวางตัว
ปลาแก้วกลัวกระเซิงกระเจิงซ่า
ปลาไหลเปรียวเลี้ยวแล่นแน่นประดา
มังกรม้าพาบึ่งตึงตึงไป
เข้าถึงหาดขยาดเขาเขย่าขวัญ
สะพรึงพรั่นหวั่นผวาอุราไหว
ทะมึนทึงประหนึ่งยักษ์จะควักใจ
จนเหงื่อไคลไหลครึกระทึกทรวง
นิลมังกรผ่อนผัดสลัดหล่น
กระแทกก้นชนปุบดังตุบร่วง
จนเจ็บเศียรเวียนหาวเห็นดาวดวง
ระยิบยวงหยับหยับระยับตา
เลยนึกโกรธโทษม้ามังกรนิล
ชักโคตรสิ้นแสบสันปากลั่นด่า
อ้ายห้าร้อยน้อยอยู่หรือนี่วา
อ้ายลูกหมาหน้าเกล็ดไม่เข็ดตู
ทำตูได้อ้ายถ่อยปล่อยตูกลิ้ง
สลัดทิ้งทุดบ้าอ้ายหน้าหมู
เอ็งจะโดนมิใช่น้อยเอ็งคอยดู
อ้ายหน้าทู่ทีนี้เห็นดีกัน
ทั้งสองครั้งสองคราชังหน้านัก
อ้ายหอกหักเห็นไม่ว่าทำก๋ากั่น
เอ็งบังอาจอวดดีทุกวี่วัน
เห็นอัดอั้นเอาใหญ่ใจกำเริบ
กำลังด่าว่าถากจนปากสั่น
พอเหลียวหันมันก็หายสบายเฉิบ
น้ำบานโร่รุดรัวหัวกระเดิบ
หางพะเยิบหยอยหยอยจนคล้อยตา
จะกล่าวยังนังยักษ์ผีเสื้อสมุทร
วันนั้นหยุดงุดงู้อยู่คูหา
เป็นถ้ำเก่าเล่ากันแต่นั้นมา
กำลังบ้าบ่นพล่อยคอยสามี
โอ้ยห่อเหี่ยวเปลี่ยวอกเหมือนตกเหว
อ้ายผัวเลวเล็ดลอดดัดดอดหนี
ทั้งลูกเต้าตามไปตั้งหลายปี
ไม่เห็นมีทีท่ากลับมาเลย
โอ้อนาถขาดรักเหมือนหักหัว
ต้องอดผัวอดอยากมันยากเหว๋ย
ถึงอดอื่นหมื่นอดพอชดเชย
โอ้อกเอ๋ยอดผัวเหมือนตัวตาย
จะมองถ้ำน้ำตาก็ตื่นตก
มันไหลหกหล่นย้อยสักร้อยสาย
พระพี่เคยเคียงนั่งข้างข้างกาย
เดี๋ยวนี้หายเห็นแต่ฝาไม่กล้ามอง
พระประทับรับสั่งสำเนียงเพรียก
เดี๋ยวนี้เรียกแม้เท่าไรไม่เคยร้อง
พระยุรยาตรย่างย่องน้องประคอง
เดี๋ยวนี้หมองหมดท่าคว้าไม่เจอ
แต่ก่อนเช้าเข้าป่าหาผลผัก
ยังมีรักรออยู่ไม่รู้เก้อ
จะรีบโจนโผนเผ่นกลับเห็นเธอ
ได้เฝ้าเปรอปรนนิบัติช่วยพัดวี
เดี๋ยวนี้หรือบื้อบึ่งไปถึงไหน
ไม่มีใจจะกลับไปลับลี้
จนพลบค่ำจ้ำไปในนที
หมดพระพี่หมดที่หาบ้าตะลอน
ยามสนธยาราตรีมีแต่โศก
แสนวิโยกยิ่งคิดจิตสะท้อน
เคยพูดเล่นโลมเลียงเผดียงนอน
แกล้งแง่งอนงุมเง้ายังเอาใจ
โอ้อกเอ๋ยนับแต่นี้ไม่มีแล้ว
ต้องแห้งแห้วแคล้วคลาดถึงชาติไหน
นางโห่ร้องก้องฟ้าเข้าป่าไกล
น้ำตาไหลรินตกทุบอกตัว
ดังผลักผลักพักเดียวเสียวสลบ
ล้มฟุบซบเสือกกายมือป่ายหัว
นอนแน่นิ่งไม่ติงกายใจระรัว
จนมิดมัวมือค่ำย่ำราตรี
พอห้าวันผ่านพ้นสกนธ์ชื่น
ค่อยค่อยฟื้นตื่นมาน้ำตาปรี่
ยังเจ็บปวดรวดร้าวหนาวฤดี
นึกแต่ที่ทุกถมระทมทรวง
แล้วลุกขึ้นขืนกายไม่วายเศร้า
นั่งจุกเจ่าเหงาชีวาน้ำตาร่วง
นิ่งคะนึงถึงเคราะห์จำเพาะดวง
ไยต้องลวงลักหนีพระพี่เอย
แม้นรับสั่งสักนิดไม่ปิดปัง
อยากคืนวังเวียงชัยไม่เฉลย
แม้นจะไปไปติดให้ชิดเชย
พระไม่เอ่ยเอื้อนออกบอกจำนง
มาลอบหนีลี้ลับไม่กลับแล้ว
ใจน้องแป้วปานจะแตกแหลกเป็นผง
เหมือนหนามแทงแยงยอกเขาตอกลง
ใครจะบ่งปลงยอกออกจากใจ
จะมีใครไหนอื่นให้ชื่นจิต
อย่างกับมิตรเหมือนผัวของตัวไม่
ตั้งแปดปีที่อยู่ดูกระไร
หมดเยื่อใยอยู่กับเมียไม่เสียดาย
จะรังเกลียดเดียดฉันท์กระนั้นหรือ
แต่น้องคือยักขินีดีใจหาย
ก็อย่างยักษ์อัปลักษณ์ซักแต่กาย
ใจไม่ร้ายหลอกลวงเหมือนปวงชน
ส่วนเรือนร่างอย่างมนุษย์ที่สุดสวย
ถึงสวยด้วยดั่งนารีมักคลีผล
จะเลิศเลอเสมอใครในสากล
ด้วยเวทย์มนต์ดลได้ดั่งเดียวกัน
ส่วนเรื่องรักหรือยักษ์จะไม่รู้
ยิ่งกว่าอยู่ยากกว่าหมดต้องอดกลั้น
เฝ้าปรนนิบัติสารพัดสารพัน
แต่รุ่งวันยันมืดมิจืดจาง
จะเอานู่นทูลให้ไม่ต้องบอก
อย่าต้องชอกช้ำกายระคายหมาง
จะเอานั่นทันทีรี่มาวาง
พร้อมทุกอย่างยอบกายถวายทรง
ตั้งกี่ปีมีไหมใจสักนิด
จะทรงคิดความดีมีให้หลง
นี่ทำไมใจดำยังทำลง
มาปลดปลงปล่อยทิ้งให้หญิงคอย
ความปรานีมีไหมช่างใจจืด
มัวแต่มืดไม่มีจิตคิดสักน้อย
ดีตั้งเยอะเลอะลบจนกลบรอย
มาทดถอยลอยแพทำแชเชือน
แม้เป็นยักษ์อย่างนี้ก็มีจิต
ต้องทนพิษพ่ายรักใครจักเหมือน
เหลือประทังคั่งค้างไม่ลางเลือน
ดังใครเฉือนฉีกลากกระชากใจ
มันยับยี่ปี้ปนจนจะแหลก
ยิ่งกว่าแตกตกกระเด็นเป็นไฟไหม้
ยิ่งกว่าร้อนนอนนั่งบัลลังก์ไฟ
ยิ่งกว่าไข้ขึ้นหัวตัวระบม
รำพึงพลางร่างหวั่นสั่นสะเทิ้ม
น้ำตาเริ่มรินตกซกซกถล่ม
สะอื้นไห้ฮึกฮึกสะอึกลม
น้ำมูกล่มไหลห้อยหยดย้อยลง....
24 พฤษภาคม 2549 16:50 น.
โฉบเฉี่ยว
..อรุณรุ่งเรืองรองผ่องนภา
จรัสจ้าแจ่มสว่างกระจ่างแสง
ลมโชยชื่นฉิวฉิวพลิ้วแผ่วแรง
บุปผาแบ่งบานกลิ่นโรยรินมา
นิ่งคะนึงถึงนวลคร่ำครวญคิด
หอมสนิทเนื้อทองละอองฟ้า
ประทินโฉมโลมหทัยนัยนา
เสน่หาหอมเนื้อไม่เจือจาง
มาห่างเหินโหยหอมตรมตรอมเหงา
อุราเศร้าโศกสะท้อนถึงตอนสาง
น้ำตาคลอหล่อล้นไหลหล่นพลาง
หยาดเป็นทางทอดทดลงหยดริน
โอ้อกหนอรอหาอาลัยหวน
ให้เจ็บล้วนเรือนรักหักลงสิ้น
เหลือเพียงรอยรวดร้าวหนาวชีวิน
เฝ้าถวิลหวังคอยเจ้าคล้อยคืน
โอ้ใจนี้มีไว้ทำไมกัน
แต่ละวันมันทุกข์เสียสุดขืน
ทรมานเหลือล้นทนกล้ำกลืน
ยามแต่ตื่นตกเย็นไม่เว้นวาย
โอ้อรุณกรุ่นกลิ่นประทินน้อง
มีแต่หมองหม่นไหม้อยู่ไม่หาย
สักกี่เช้าเล่านี่ถึงคลี่คลาย
ทุรนทุรายชอกช้ำระกำกรอม
22 พฤษภาคม 2549 21:28 น.
โฉบเฉี่ยว
กระหึ่มก้องกลองรัวทั่วระทึก
ดังตึกตึกครึกโครมประโคมเสียง
ตรงลานวัดจัดงานอาหารเสบียง
โต๊ะจีนเลี้ยงเรียงรายใกล้ศาลา
ทั้งสุราปลาผัดเขาจัดเสร็จ
เบ็ดเตล็ดต้มแกงพะแนงพร่า
ทั้งของว่างของคาวเข้าตำรา
พร้อมโซดามาตั้งแขกนั่งกิน
บนเวทีมีแสดงจัดแจงไว้
เป็นชุดใหญ่ให้อร่ามงดงามสิ้น
เปรมอุราตาดูหูก็ยิน
ทั้งที่ดิ้นด้านหน้าเข้าท่าดี
นักร้องสาวสวยสุดสะดุดตา
ล้วนลีลาเริงเร้าระริกระรี้
ส่งเสียงร้องเริงร่าหน้าเวที
เสื้อผ้านี้นิดเดียวหวิวหวิววาบ
ส่วนหางเครื่องครบครันประชันชุด
อุตลุดเต้นตลกยกขาหวาบ
ชะเอิ้บเอี้ยวแอ่นโยกยะยวบยาบ
พะเยิบพะยาบยืดยักยะเยื้องเอว
พอสักพักพวกเมาก็เข้าคลุก
ดิ้นดุกดุกเด้งคล่องร้องเย็วเย็ว
หน้าแดงกร่ำทำทุกท่าทั้งช้าเร็ว
กระดึบเอวเอิกอ้ากปากตะโกน
อย่าสงสัยในวัดเขาจัดเลี้ยง
กินกันเกลี้ยงใกล้โบสถ์งานโลดโผน
แล้วดิ้นกันมันหน้าท่าโยกโยน
งานบวชโกนผมนาคคนมากมาย
หน้าส่วนตัว
1492
