30 กันยายน 2554 00:08 น.
โคลอน
ฉันเคลื่อนไหวไปตามวัฏจักรที่เป็นไปในแต่ละวัน
พัดพาสิ่งเล็กๆให้เคลื่อนที่จากแห่งหนึ่งไปสู่อีกแห่งหนึ่ง
โดยไม่ได้ไถ่ถามล่วงหน้าเลยว่าสิ่งเล็กๆเหล่านั้นอยากจะเดินทางไปกับฉันหรือเปล่า
แต่ก็มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ฉันไม่สามารถบังคับได้ แม้จะใช้พละกำลังมากมายเพียงใด
พวกเขาเหล่านั้นก็แค่โบกมือทักทายและอำลาฉัน
ผู้ซึ่งเป็นดังอาคันตุกะที่บังเอิญผ่านมาและกำลังจะผ่านไปเพียงเท่านั้น
แต่จะมีสักกี่คนรู้ถึงเบื้องหลังการเดินทางของฉันว่า...
แท้จริงแล้วฉันไม่ได้อยากเดินทางไปไหนต่อไหนโดยไร้จุดหมายปลายทาง
และไม่ได้อยากพัดพาสิ่งใดมาจากสิ่งใดเลย...
เวลาที่คุณแหงนหน้ามองท้องฟ้าเห็นก้อนเมฆเคลื่อนที่ช้าช้า
คุณรู้หรือไม่ว่าจุดสิ้นสุดอยู่ตรงไหน...
ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน...
ฉันไม่ได้ถามก้อนเมฆเหล่านั้นด้วยซ้ำว่าอยากมากับฉันหรือเปล่า
และก็อีกนั่นแหละฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะพัดพาสิ่งใดให้ไกลสิ่งใดออกไปเลยจริงๆ
แม้แต่ตัวฉันเอง ก็มิอาจบังคับทิศทางการเคลื่อนไหวให้เป็นไปดั่งใจต้องการได้
ฉันคงเป็นเพียงสิ่งที่ไร้ตัวตนบนโลกผืนนี้เป็นแน่
ถ้าหากไม่มีใครสัมผัสการมีอยู่ของฉันได้
ไม่มีใครมองเห็นฉัน แต่ทว่าทุกคนสัมผัสฉันได้จากสิ่งที่ฉันสัมผัส
" เท่านั้นเองความเป็นฉัน"
....สายลมที่เดียวดาย.....
5 กันยายน 2554 14:28 น.
โคลอน
กี่ครั้งในชีวิต ที่เรากลายเป็น"เพียงความทรงจำ"ของใคร และกี่คนในชีวิตที่กลายเป็น"เพียงความทรงจำ"ของเรา
บนเส้นทางของหัวใจคงไม่มีใครอยากเป็นแค่"ความทรงจำ"ของใครเพียงเท่านั้น แต่เมื่อเราไม่อาจห้ามบางอย่างที่อยู่เหนือการควบคุมของตัวเองได้ สิ่งที่พอจะเยียวยาหัวใจอันเปราะบางของเราในยามนี้ก็คือ "ความทรงจำ"
ความทรงจำของคุณ อาจไม่มีฉันอยู่ และความทรงจำของฉันอาจไม่มีคุณอยู่เฉกเช่นเดียวกัน
แต่มันจะเป็นไปได้หรือ...
ในเมื่อฟ้าลิขิตให้เรา พบเพื่อรู้จัก รักเพื่อเรียนรู้ อยู่เพื่อดูแล แต่ก็มิอาจกำหนดระยะเวลาที่แน่นอนได้
วันนี้เราอาจเป็นปัจจุบันของกันและกัน แต่ใครจะตอบได้ อนาคตข้างหน้าเราอาจกลายเป็นเพียงความทรงจำสั้นๆในช่วงชีวิตของกันและกันก็เป็นได้
คนเราคงเกิดมาเพื่อ เรียนรู้ และจดจำ
แต่สิ่งหนึ่งที่เรามีสิทธิ์กำหนดได้ด้วยตัวเราเองก็คือ เลือกจำสิ่งที่ควรจำ และเลือกทำในสิ่งที่ดีงาม เพื่อบรรจุเป็นนิยามของหัวใจ
ความทรงจำของฉันมีมากมายเรียงรายเป็นชั้นๆ แบ่งหมวดหมู่ชัดเจน เหมือนตู้หนังสือ
บางเรื่องก็หยิบจับออกมาอ่าน ปัดฝุ่น นึกถึง ยิ้มได้
บางเรื่องก็ปล่อยไว้ที่เดิม เพื่อกันไม่ให้ฝุ่นที่เกาะอยู่คละคลุ้งจนไปจับเรื่องอื่นเข้าโดยไม่ตั้งใจ
บางเรื่องก็หุ้มพลาสติกใสเก็บไว้ให้พอมองเห็นแต่ไม่หยิบออกมาเพราะกลัวว่าจะไม่เหมือนเดิม
"ความทรงจำ" อาจเป็นเพียงกลุ่มคำเดิมๆ แต่เราสามารถเพิ่มเติมได้ทุกช่วงเวลาของชีวิต
มาถึง ณ จุดนี้อยากถามว่าคุณจัดเก็บความทรงจำของคุณไว้แบบไหนกันคะ
"เพียงแค่แวะมาชม เราก็นึกนิยมคุณอยู่ในใจ" เป็นประโยคที่จับใจและไม่รู้ใครเป็นคนบัญญัติขึ้นมาเป็นคนแรก แต่เวลาเยื้องกรายเข้าไปร้านที่เจ้าของร้านยิ้มแย้มแจ่มใส เป็นกันเองกับลูกค้าก็จะนึกถึงประโยคนี้ขึ้นมาในบัดดล วันนี้มีโอกาสได้แวะเวียนไปอุดหนุนร้านของเพื่อนนักกลอนท่านหนึ่ง (คำเฉลยอยู่ตอนท้ายค่ะ....ติ๊กต่อกๆๆ) บรรยากาศของร้านคลับคล้ายร้าน "ไดโซ" ของญี่ปุ่นที่ขายทุกอย่าง ๖๐บาท ต่างกันตรงที่ร้านนี้ขายทุกอย่าง ๒๐ บาท ตอนแรกกะเข้าไปเดินเล่นแว๊บเดียวที่ไหนได้รู้ตัวอีกทีก็เดินเลือกสิ้นค้าหอบกลับบ้าน ๑๕ รายการในราคา ๓๐๐ บาท คุ้มแสนคุ้ม มีรูปภาพบรรยากาศในร้านมาฝากเพื่อนๆด้วยค่ะ ขออนุญาตเจ้าของเว็บ และผู้ดูแลระบบ เก็บค่าโฆษณาได้ที่เจ้าของร้านค่ะ...ฮา
สินค้าต่างๆในร้านมีเยอะแยะปะเลอะปะเต๋อ ตั้งแต่ไม้จิ้มฟันยันเรือรบ เจ๊ย...ยันไรดีหว่า....อิอิ มาค่ะตามมา ตามมา
สินค้าแนะนำ
สิ่งที่อุ้มติดไม้ติดมือกลับบ้าน ๑๕ รายการ
.................................................................. สิ่งที่สังเกตุเห็นคือ ร้านนี้จะมีลูกค้าเข้าร้านเรื่อยๆ หน้าตาแต่ละคนก็ดูยิ้มแย้มแจ่มใสเหมือนเจอของเล่น เอ๊ย เจอของถูกใจประมาณนั้น
Calendar
Lovers
25 คน เลิฟโคลอน
หน้าส่วนตัว
1677
