ตะลอนทัวร์ทั่วเกาะเกร็ด

โคลอน

และแล้ววันโลกแตก เอ้ย วันที่เข็มขัดสั้นก็มาถึง อิอิ

"ฮ้าโหลๆ เจ่เจ้อยู่ไหนเนี่ยะ? วาวนสองรอบแล้วนะดิโอลสยามพลาซ่าน่ะ
  อย่าให้ถึงรอบที่สามนะ จะเอาธูปเทียนปักที่สะดือจุ่นๆของเจ้ อิอิ " 

"วุ้ย ก็เจ้ยืนรอตรงไก่ไม่มีกระดูกไงหล่อน " เจ้แว้ดกลับมา
"ไรว๊า? ไก่ม่ะมีกระดูก "ยิหวา งง พลางเกาหู เอ้ย เกาหัวแกรกๆ
  อย่างชนิดที่ไม่กลัวว่าเห็บจะกระโดดลงมาเกาหลังไล่ หุหุ

แต่แล้วด้วยปัญญาอันเฉัยบแหลมปาน ธนพร เอ้ย ปานหวีเสนียด 
ยัยวาก็นึกได้ว่าไก่ไม่มีกระดูก นี่เลย ใช่แล้ว.....

" ร้านฟัชซ่า ฮัท ใช่ป่ะเจ้ ?" ยัยวา หล่อนมั่นมากนะนั่น คำตอบนั้น

"แป่ววววว...โอยๆอยากตายๆๆ น้องสาวช๊านนน ไก่ม่ะมีกระดูกก็ 
  เคเอฟซี ไงว๊า " 

  แอบเห็นว่าเหมือนเจ้จะคลักยาหม่องตราลิงถือหาง เอ้ย ตราลิงถือ
  ลูกท้อออกมาสูดดม อิอิ

"อ้าว โทษทีเจ้ บ้านนอกเข้ากรุงก็งี้ นานๆที 555" วา ยอมรับ อิอิ

 ตัดฉับมาหน้าร้านไก่ม่ะมีกระดูกของเจ่เจ้มัสลิง เอ้ย มัสลิน 

" สวัสดีคะเจ่เจ้ " วาทักทายไหว้สวัสดีผู้อาวุโสกว่า   อิอิ
" หวัดดีฮะเจ้า " แว๊กกกก....ผิดคิว ผิดที่แล้วล่ะเจ้ (ดูๆ ดูเจ้มังเล่งมุขนี้)
"แว๊กกก ว๊ากกก ปล่อยตรุ๊ ปล๊อยยยก่อนจิเฟร้ย ขนลุก สยองเอ้ย สยิวกิ๊วส์"

เจ่เจ้เล่นคลุกวงในกอดๆๆๆ กอดซะเขินเลย อิอิ คนนะไม่ใช่แมว
 ที่จะเขินไม่เป็น 5555"   (ถ้าโดดขี่คอได้ เจ้คงทำไปแว้ววว)

เข้าเรื่องดีกว่า ออกทะเลหลายเพ-ลาแล้วล่ะ อิอิ
ฉางน้อยเหลียวซ้าย อ่ะ ไม่มี มองขวา อ่ะ ไม่มา เปิดดูใต้พรม
สะบัดพรี่บๆ

"เอ...มังหายไปไหนหว่า ไม่มา ไม่มี ไม่เห็น ? " ฉางน้อยงง

"ยัยวา ทำอะไรน่ะ มุดหาอะไรลูก?" เจ่เจ้งงตามล่ะซี้ บอกก็กลัวน่ะซิ อิอิ

"หาไอ่พี่ลิงอ้อยมัง มังบอกจะมาด้วยนี่นา"

"โถ คงหาเจอหรอกนะลูกนะ หุ่นอย่างไอ่ลิงอ้อยของหนูน่ะ
 ยิ่งหาใต้พรมด้วยแล้ว หุหุ  "

เจ่เจ้ส่ายหน้าด้วยความ.......(โปรดเติมคำในช่องว่างตามใจชอบ)
ก. ด้วยความเอ็นดู
ข. ด้วยความหมั่นเขี้ยว
ค. ด้วยความหมั่นไส้
ง. ด้วยความหมั่นโถ(ร้อนๆเลยจ้า)
จ. ผิดทุกข้อ

"เจ้อย่ามองวาด้วยสายตางี้ซิ ฟ้องนายแม่เลย" ขิๆ

ตัดฉับมาฉากที่ 2 ด้วยความว่องไวสมเป็นวอก อิอิ

"เออ ไอ่ฝนเหรอ ตอนนี้แกรอยู่ตรงไหนเนี๊ยะ ?" วาถามพิกัดที่นัด
  กับลิงฝน

"เออ ไอ่ลิงเหรอ ตรูรอแกรกะพี่มัสตรงป้ายรถเมล์หน้าตึก...นี่ไง" 

"ถามซิใส่เสื้อสีอะไร หุ่นฉบับกระเป๋าจริงๆน่ะเหรอ อิอิ " 
เจ่เจ้ไม่วายแทรกกลางอากาศ

"ตอนนี้ทั้งป้ายรถเมล์มีตรูยืนอยู่คนเดียว" ฝนทำเสียงออด

"เหรอ ทำไม มีไรเหรอ ?" ความอยากรู้ก็ถามซิเนอะ

" ตอนแรกอ่ะนะ ป้ายรถเมล์นี้ผู้คนก็เยอะอยู่หรอก แต่พอตรูเดิน 
  ออกมาเท่านั้นแหละแกรเอ้ย พวกเขาเหมือนผึ้งแตกฮือออกจากรัง
  กันเลยฟร่ะ" 

"ก็ผมตรูอ่ะจิ ทรงพัดโบก พร้อมที่จะกวาดเอาคนข้างๆไปเมื่อไหร่
  ก็ได้อ่ะแกร"     แนะ.. มังยังมีมุขอีก อิอิ 

  ราชรถเกยเทียบท่าโดยสารถีนาม มัสลิน 

" ฝน ตะกายขึ้นรถเลยแกร ดีๆล่ะ" ฉางน้อยไม่วายขอเหน็บนิกๆโหน่ยๆ

" สวัสดีคร๊า พี่มัส..ตัวจริงสวยกว่าในรูปนะคะนี่" หวัง200 ละซี่

" สวัสดีจ้า แหม หนูฝนนี่น่ารักนะนี่ ตัวนิดเดียว ปากนิด จมูกหน่อย" 
   เจ่เจ้ชมไอ่ลิงมัง

" จมูกหน่อย เพราะมังไม่มีดั้งไงเจ้ " เสียงเหมือนเด็กขี้อิจฉาแทรกเข้ามา

" พี่มัสๆๆ ดูซิ ไอ่ลิงวา มังว่าฝนไม่เหลาดั้งอ่ะ" ลิงฝนโวยวายหาพวก

"หนูฝนแค่ไม่มีดั้งให้เหลาต่างหาก " เจ้ยยย โทษทีนะลูก 
  เจ่เจ้คิดดังไปนิ๊ดนึง อิอิ

" อ่ะ ทักทายกันซะเด็กๆ" ( ทำยังกะต่ะเองเป็นผู้ใหญ่นักนี่ ชิๆ)

"ไอ่ลิงฉาง ตรูจะเตะตรูดมังก่อง คอยดู" แววตาอำมหิตส่อเค้าลางๆ

" แต่ตอนนี้ตรูขอเคาะหัวมังก่องสองที ไหนหน้าผากมาจิ" ยิหวาก็จ้อง
   เอาคืนไอ่ลิงฝนก็น่าร๊าก ยื่นหน้าผากหัวเหม่งๆมาอย่างง่ายดาย 555 
   สงสัยเคลิ้มกับความฮาม เอ้ย ความงามของเจ้มัส อิอิ
   เลยเคาะกะโหลกไปซะ  2 โป๊ก ฮ่า..ฮ่า...

 แล้วเสียงนกกระจอก เอ้ย เสียงลิงสามตัวก็แข่งกันดังเซ็งแซ่กันลั่นในรถ



แต่แล้วฝน(จากฟ้าจริงๆ)ก็เทกระหน่ำอย่างไม่ลืมหูลืมตา 
ทำเอาสามลิงมองหน้ากันประมาณว่า เอาไงดีหว่า...

" อืมม์ แวะกินข้าวที่เซ็งทั่ง ก่อนแล้วกันนะเด็กๆดีไหม?" เจ้ใหญ่เสนอ

" ดีค๊า.." เสียงสองลิงผู้น้องประสานขึ้นมาพร้อมกัน อิอิ

คุยกันเพลิน ไม่มองไหนเล๊ยทั้งสามคน รู้เพียงแค่ว่า เส้นทางนี้
เหมือนคุ้นๆกะที่ผ่านมาเมื่อต่ะกี้

" หวาย ตายแล้วพี่มัสขา ฝนลืมดูเส้นทางค่ะ คุยเพลินไปนิกนุง"
(ไม่นิดหรอก เจ้ขับวนแค่สองรอบเอ๊งงง น้ำมันเต็มถังวนทั้งวันยังได้) 

" ไม่เป็นไรหรอกลูก คนเราย่อมมีวันผิดพลาดกันได้(แต่อย่าให้มีวน
รอบสามนะเฟร้ย..อิอิ)

"ไหง ได้ยินเสียงกร่อดๆ ใครกัดฟันเล่นฟระแกร"
 (ไอ่ฝนส่งโทรจิตคุยกับไอ่วา)

"แกรลองหันขวาดิเฟร้ยไอ่ลิงฝน"(ไอ่ลิงสุราษฎร์ส่งกระแสจิตตอบกลับมา)
เจ่เจ้กัดฟันพูดปลอบเหมือนมอดกัดไม้ (เหมือนไม่ค่อยประชดใช่ป่ะคะเจ้ อิอิ)

 ในที่สุดสวรรค์มีตา (แม้จะหาแววไม่ค่อยเจอ) ฝนหยุดตก ท้องฟ้าเปิด
 แจ่มใสสว่างโล่งอากาศเป็นใจ(ที่ไม่เกี่ยวอะไรกับเป็นต่อ)

เจ่เจ้หามุมตึก เอ้ย หามุมที่จอดรถได้แล้ว ก็ลงมากอดกันสามตัว 555

"เฟร้ย เฮ้ย ใครเตะตรูดตรูฟร่ะ" แล้วฉางน้อยก็ถึงบางอ้อ

"ไอ่ฝน แกรตายยย อย่างนี้มังต้องเอาคืน"

" ป๊าบบบบ" แค่ครั้งเดียวก็รู้สึกได้ถึงแรงสั่นสะเทือนจากตรูดถึงหัว 
   คาดคะเนว่า วัดแรงสั่นสะเทือนได้ประมาณ7.6 ริกเตอร์ หะเอิ๊ก หะเอิ๊ก 
  ( เกี่ยวกันป่ะเนี่ยะ เนอะ)

"ไอ่ฝน ตรูจะเตะแกรไปเหน็บกะฝากระโปรงรถเจ่เจ้แล้วนะ  
  แต่เกรงใจฟร่ะ อิอิ"

"โห ไอ่ลิงนี่ ตรีนหนักชิกเหยเลยพี่มัส" แน่ะมีฟ้องเจ่เจ้อีก รู้ป่าว 
 เจ่เจ้เป็นพวกใคร ของฉางน้อยคนเดียว ปล่อยให้แกรมารู้จักกะเจ้
 ก็บุญเท่าไหร่แล้ว ทำอวดดีอีก แน่ะ เชอะๆๆ 

คนชื่อ ฉางน้อย อยู่ในใจเจ่เจ้มาตลอดแล้วคนเดียวด้วย ขอบอก วะฮะฮ่า..
   
ไอ่ลิงฝนลมออกหูเข้าคลุกวงในทั้งๆที่มินิโหลดแต่อาศัยใจสู้ อิอิ
 มีหรือที่ยัยวาจะยอม

" หยู๊ดดด หยุดกัดกันเลยสองลิงนี่ ไปเที่ยวกันดีกว่าลูก" 
  เจ่เจ้มาห้ามทัพ ศึกนี้ใหญ่หลวงยิ่งนัก หุหุ

"ดีนะ เจ่เจ้มาห้ามซะก่อน ไม่งั้นอาจมีคนเห็นซากลิงกระเป๋า
  ตากแห้งอยู่ลานจอดรถก็เป็นได้ " หุหุ ยัยวาเอ้ยยย 

" เชอะ ฝากไว้ก่องเถอะไอ่ลิงฉาง" ยังๆ ไอ่มินิโหลดยังไม่สำนึก 
  ทำเท่เอานิ้วชี้จิ้มที่จมูกเหมือนยิ่งยง ยอดบัวงามยังไงยังงั้น

" อุ๊ย..พี่มัส " ลิงกระเป๋าครวญคราง

" เป็นอะไรคะลูก?" 

" ฝนจิ้มผิดอ่ะ ดั๊นไปจิ้มตาตัวเอง "

" อ่อ สมน้ำหน้าแล้วล่ะหนูฝน" เหมือนจะซ้ำเติมอยู่กรายๆ อิอิ



แล้วลิงสามตัวก็พร้อมใจกัน vote yes ( ชักจะเสียวสันหลังวาบๆแฮะ)
ผลสรุปออกมาคือ ปากเกร็ด เอ้ย เกาะเกร็ด

" ไอ่ฝน แกรอ่ะเจ้าถิ่น นำทางดิ๊" วาผลักหลังสหายนำหน้า

" เออฟร่ะ ตรูยิ่งถนักชำนาญ(หลง)ทางซะด้วยซิ แหะ..แหะ.." 
เสียงอ่อยๆเชียวแกรลิงฝน

" เอางี้ พี่จัดการเอง น้องๆอย่าต้องเป็นห่วง" เจ่เจ้ส่อประกายตา
   เจ้าเล่ห์ออกมาเจ่เจ้สะบัดตรูด ส่ายก้นจ้ำอ้าวๆ ทำเอาน้องลิงต้องวิ่งตาม

" เอ่อ คุณพี่คนสวยขา พวกเราสามคนจะไปเกาะเกร็ดต้องไปทางไหน 
   ยังไงคะ  พวกหนูไม่เคยมากันเลยคะ"
 
น้านนนนน เอากะเจ่เจ้ตรูซิ ..ปากเป็นเอก เลขเป็นโทจริงๆ
(แล้วเป็นต่อเป็นของใครกันนะ)

 สุดท้ายสามลิงได้ตั๋วนำเที่ยวลงเรือคนละใบ ราคาใบละ 60 บาท
 ด้วยความ อนุเคราะห์จากเจ้ใหญ่ หน้าตั๋วเขียนระบุว่า 
 เกาะเกร็ด- คลองขนมหวาน
 เหล่าสามลิงวี๊ดว๊ายกระตู้วู้เหมือนกระซู่หัดบิน( แล้วจะบินขึ้นไหมเนี่ยะ)
     
 จุดแรกที่เรือนำนักท่องเที่ยวกว่า 50ชีวิตมาปล่อยที่บ้านหลังหนึ่งเป็น
บ้านที่สาธิต(ไม่เกี่ยวกับวงศ์หนองเตย)การทำขนมหวานโบราณแบบไทยๆ
แต่พวกสามลิงหาสนใจสิ่งรอบข้างไม่ เพราะสายตาพวกเรานั้นสอดส่ายหา
ของกินรองท้อง

"นั่นๆไข่เป็ดต้มใบใหญ่ๆ น่ากินเนอะเด็กๆ" เจ่เจ้สายตาเหมือนจะดีมากๆ

"ฮ่วยย ไข่เป็ดที่ไหน๊ นั่นมัน ซาละเปา " ลิงฝนโต้แย้ เอ้ย แย้ง

" อ้าว เหรอ ตรูมองไงเป็นไข่เป็ดฟร่ะเนี่ยะ งง " อิอิ

" เด็กๆ คนละกี่ฟอง เอ้ย กี่ใบคะ " เจ่เจ้ถาม

" 3  ค่ะ สองลิงตอบพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย แล้วมองหน้ากัน
  หัวเราะคิกคักๆ หลังจากได้ซาละเปาในกล่องโฟมใบโตมาแล้ว
  (แต่คนละ 3 ลูก ย้ำนะ) 5555 
  พวกเราก็มานั่งแทะ เอ้ย นั่งกินอย่างอร่อย มีน้ำเป๊บซี่อร่อยๆใน
  ภาชนะเครื่องปั้นดินเผา  ทันใดนั้นแว่วๆเหมือนมีเสียงจาก
  มารคอหอยลอยตามลม

" ไอ่ลิงๆ " คำแรก ตรูรู้แระว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป

" หือ มีไร " ปากก็เคี้ยว แต่ก็ยังถาม มือก็แกะกระดาษห่อซาละเปา

" แกรรักตรูไหมอ่ะ " เอาละวุ้ย มังเริ่มเข้าเรื่องแระ

" เออ มีไร ตรงๆ อย่าอ้อม ตรูรำคาญ" ยัยวาถามกลับแต่ในใจเริ่ม
  หวาดระแวงเหมือนจะสูญเสียซาละเปา 2 ลูกที่ยังกินไม่หมด

"พี่มัสเคยสอนพวกเราใช่ป่ะว่ามนุษย์ที่จะเป็นสัตว์ประเสริฐได้นั้น
 ต้องรู้จักการให้ แบ่งปัน เราต้องรักกัน มีอะไรต้องแบ่งปันกัน 
 อย่างก อย่าหวง ต้องเอื้อเฟื้อแก่คนอื่น ให้ทุกอย่าง ไม่ว่าการ
 ให้อภัย หรือแม้แต่การให้สิ่งของ เช่น  แกรให้ซาละเปาที่เหลือ
 2 ลูกนั้นแก่ตรู ส่งมาซะดีๆแกรไม่อยากเป็นสัตว์ประสริฐหรือว๊าไอ่ลิง"

" เฟร้ย ไอ่ลิงฝน แกรเข้าใจไรผิดป่ะเนี่ยะ ซาละเปากับการให้คน
  ละเรื่องกันเฟร้ย" ยิหวาโวยวายขึ้นมาบ้าง

" คนเรานะไอ่ลิงฝน มีเท่ากันหมดแหละ ไม่ว่าอะไรก็ตาม 
  อย่างซาละเปาเนี๊ยะเจ้ซื้อให้คนละ 3 ลูก ก็เท่ากันแล้วไงยังจะ
  ตะกะละ ของคนอื่นอีก"

" อะไรของแกรฟร่ะไอ่ลิงฉาง ตะกะละ" ฝนงง

" ชัดๆสั้นๆ ตะกละ ไง 555 "  



" เอาล่ะเด็กๆน้องๆสองลิงอย่าเพิ่งแทะหูกัน เอ้ย อย่าเพิ่งกัดกันคะ
   กินให้อิ่มแล้วฟังเจ่เจ้พูดนะคะ "  ป๊าดดด เจ่เจ้มาโหมดหวานนี่นา 
   หน้านิ่งๆ

" การเอื้อเฟื้อ การแบ่งปัน การให้ คือความหมายเดียวกันคะ 
  อย่างเช่นว่า บางสิ่งบางอย่างเรามีพอเพียงแล้วในชีวิตนี้ เราก็มีใจคิดดี 
  เมื่อคิดดี เราก็ทำดีกับคนรอบข้าง"

"คำว่า คน อย่าคิดเพียงว่า แบมือรับอย่างเดียว เราต้องยื่นมือช่วยเหลือ
 คนอื่นที่ด้อยกว่าเรานะคะ อีกอย่างเรามีพอแล้วอย่าเป็นคนทะเยอทะยาน 
 อย่าคิดทำการใดที่เกินกำลังกายและกำลังทรัพย์ที่มีอยู่ของเรา 
 หนูสองคนต้อง เป็นคนที่รู้จักคำว่า พอ "

"พวกหนูรู้ไหม พวกหนูเป็นคนที่มีความคิดดีมากๆ คิดในสิ่งดีๆ มองโลก
 ในแง่ดี มองอะไรก็สวยงามไปหมด อยากให้พวกหนูทำตัวให้น่ารัก 
 สดใสอย่างนี้ตลอดไป"

"อย่าไปคิดว่า ตัวเองไม่สวยไม่รวย มีไม่เหมือนคนอื่น อย่าคิดว่าฉันต้องดี
  ต้องเด่น ต้องเป็นคนดัง ต้องมีอะไรที่เหนือคนอื่น "

"ถ้าหนูคิดแบบนี้จิตใจก็ไม่สงบ ไม่มีความสุขเพราะใจต้องแต่เอาเปรียบ 
  กอบโกย เห็นแก่ตัว คอยที่จะเอาชนะคนอื่นเรื่อยไป   จ้องแต่จะหยิบ
  ผลประโยชน์มาเป็นของตนเอง  จิตใจหนูน่ะดีงามแล้ว อย่าให้จิตใจ
  หยาบกระด้างเพราะมีความคิดที่ไม่ดีงามนะคะ"

"ถ้าหนูๆกระทำตัวแบบนี้สักวันนะคะ คนรอบข้างมีแต่คอยจะหนีห่างไปที
  ละคนๆสุดท้ายหนูจะไม่เหลือใคร ในที่สุดหนูจะไม่มีมิตรแท้ และจะไม่รู้จัก
  คำว่า เพื่อนแท้ ไม่รู้จักคำว่า คุณค่าของการให้"

"ให้ใจมีความสุขกว่าการให้วัตถุสิ่งของที่จับต้องได้นะคะ..
  หากจะเลือกคบใครเป็นเพื่อน เราก็ใช้ใจแลกใจใช่ไหมคะ 
  อย่าคบเพียงเพราะเพื่อนคนนั้นรวยมีสังคมที่หรูหรา "

" ซ๊าธุ๊ๆๆ. เจ่เจ้อ่ะ สอนวาในบ้านอย่างเดียวไม่พอ มาสอนนอกบ้านอีกอ่ะ 
  เบื่อตายชักสอนซ้ำซากก่อนนอนทุกคืน " ยัยวา ทะลุกลางปล้อง อิอิ

" ไอ่ลิง แกรอย่าขัดซิ ตรูกำลังฟังเพลินๆ แหม๋ แกรนี่ "

"ยัยช้างน้อย ดื้อเหรอเราน่ะ ฟ้องพี่ชายใหญ่เลยนี่"

"เค้าก็จะฟ้องหม่ามี๊กลับว่า เจ่เจ้อ่ะดุเค้าด้วยอ่ะ ลองซี๊หม่ามี๊จะรักใคร
  กว่ากัน ยัยช้างน้ำ เอ้ย ฉางน้อยยื่นไม้ตาย

" โอเคๆ สรุปนะคะ ให้ลิงสองตัวป็นตัวของตัวเองดีที่สุดแล้วนะ เจ้ชอบ
  ความคิดที่งดงามของหนูสองคนเสมอ อ่อ บอกไอ่ลิงอ้อย เทียนหยด
  ด้วยนะว่าเจ่เจ้คิดไงกับกลุ่มลิงๆ"

" เฮ้อออ จบสักที" ยัยวาแอบบ่นเบาๆแต่จงใจให้ใครบางคน
  ได้ยินเต็มสองหู อิอิ



" ไอ่ลิงวา แกรอยากมีความสุขของการให้ม่ะ" ลิงฝนพูดพร้อมกับ
   แบมือมาตรงหน้า

" ไม่ให้เฟร้ย ตรูยังไม่อิ่ม" และแล้วซาละเปาสองลูกก็เข้าไปอยู่ใน
  กระพุ้งแก้ม ซ้าย ขวาข้างละลูก หุหุ ทำไปด๊ายยยย

"อ่อ อีกอย่างนะคะเด็กๆ บางสิ่งบางอย่างอาจมีไม่เท่ากัน แต่เวลาคะ
  คนเราเกิดมามีเวลาเท่ากัน ไม่ว่ากลางวันหรือกลางคืน เพียงแต่ว่า
  คนเราแต่ละคนนั้นจะใช้เวลาได้คุ้มค่ามากแค่ไหน แล้วจะมีใคร
  สักกี่คนที่รู้คุณค่าของเวลา พวกหนูเข้าใจใช่ไหมคะ?"

"โห เจ้เทศนาซะ พาลจะกินไม่ลง" ยัยวาแย้ง

"จะกินลงที่ไหนย่ะหล่อน ก็ซาละเปาสามลูกลงไปนอนยิ้มใน
  พุงหล่อนแล้วนี่ยะ" 
  แหมๆ เจ่เจ้นี่ล่ะก็ ไม่ยอมลงให้น้องนุ่งมั่งเล๊ยยย

"แหะ..แหะ.. อิ่มเนอะฝนเนอะ อิ่มทั้งบุญ อิ่มทั้งพุง อิ่มจังตังค์อยู่ครบ"

" อ้าว ไอ่ลิงฝน ทำไมนั่งทำหน้ามุ่ยอ่ะ  เจ้ๆ ดูมังนั่งทำปากจู๋เหมือน
  ปลาบู่ชนสันเขื่อนงั้นแหละ " ฉางน้อยถามสหายรักแห่งข้าฯ

"เปล่าหรอก ตรูแค่คิดว่า ทำไมเนอะ คนเราไม่รุ้จักคำว่า " พอ "
 คนเขาหยิบยื่นให้ ยื่นมือให้ความช่วยเหลือหลายอย่าง 
แต่มนุษย์บางคน ทำไมไม่พออีก มีแต่แบมือขออยู่เรื่อยๆกอบโกย
 ทำให้กลายเป็นคน เห็นแก่ตัว"

"นี่ไง คำนี้ คำว่า พอ ทุกคนไม่มีความพอหรอกหนูฝน เพราะไม่พอไง
 เขาเลยต้องทะเยอทะยานพยายามไขว่คว้ามาให้ได้ ให้มีเหมือนคนอื่น
 บุคคลแบบนี้สมควรหลีกห่างนะคะเด็กๆ"

"เจ้เชื่อว่า  หนูสองคนมีความคิดความอ่านที่ดีกว่าผู้ใหญ่บางคนเยอะเลย 
 เจ้เชื่อว่า หนูสองคนเลือกคบคนเป็น ใช่ไหมคะ จงรักษาความดีของหนู
 สองคนไว้นะลูก" 



          ตัดฉับมาฉากที่ ครัวขนมหวานคุณแอ๊ว อิอิ อุ๊ย มีนักพากต์เสียงหล่อ
 ด้วยอ่ะเจ้หน้าตาไม่สำคัญแต่เสียงนั้นหล๊อหล่อ ทำเอาเจ่เจ้ใจสั่น
 สะท้านทรวง อ่อนระทวย(คำนี้เหมือนคุ้นๆนะเนี่ยะ) อิอิ 
( อันนี้เจ่เจ้ฝากบอกมา 5555) (ก๊อปคำพูดนี้ไว้ ยัยวาจะนำไปฟ้อง
เฮียให้หมด 5555)

" เอ่อ ..คุณพี่คะ ขอถ่ายได้ไหมคะ?" เจ่เจ้เราเสียงหวานเลยวุ้ยคะ

" อ่อ ตามสบายครับ ห้องน้ำอยู่ด้านหลังครับผม" นักพากต์ผู้แสนซื่อ
  ในคำพูด 555

" แว๊กกก เอ่อ หมายถึง ขอถ่ายรูปคู่กับคุณพี่นักพากต์เสียงหล่อน่ะคะ" 
   เจ่เจ้แอบทำตาลังถึง เอ้ย แอบทำตาซึ้ง เค้าเห็นน่ะ ฟ้องเฮียๆ

" อ่อ ได้ซิครับ... อย่านั่งครับ มายืนข้างๆผมนี่.." คุณพี่ของเจ่เจ้หวังดี
  บอกว่า ให้ยืนไม่ต้องนั่ง

" ยืนครับ ยืน " คุณพี่ตอกย้ำสาวร่างเหล็ก เอ้ย ร่างเล็กอีกรอบ

" ก็(ตรู)ยืนแล้วนี่ไงคะ สูงได้แค่เนี๊ยะ" เจ่เจ้น้ำเสียงเหมือนจะร้องไห้
  ในชะตากรรม 555

"พี่มัสๆ เขย่งเลยพี่ เขย่งอีก สูงๆ" เจ้าลิงฝนก็หวังดี(แต่ประสงค์
  ร้ายหรือเปล่า)
  ฝนตะโกนออกไปไม่ดูตาม้าตาเรือ เพราะมัวแต่ก้มดูว่า เจ่เจ้
  เขย่งแล้วยังสูงได้(แค่นี้เองเหรอ ฮ่า..) 
          
จุดสุดท้ายที่เรือใหญ่นำเที่ยวนำพวกเราไปปล่อยเกาะ(เกร็ด)
คือชุมชนเครื่องปั้นดินเผา มีทั้งขายของที่ระลึก ชิ้นเล็กชิ้นใหญ่
สินค้าแฮนด์เมดงานไม้ทำจากมือล้วนๆ

เจ่เจ้ซื้อแจกันไม้ทรงสูง(ความสูงประมาณลิงฝนเล๊ยยย) 
เห็นใจมังจะทำปากดี มังคงลากมากกว่าถืออ่ะนะ อิอิ เลยบอกว่า มา
 ตรูถือให้ดีกว่ามั้ง อิอิ...รอบที่ 3 ที่สามลิงวิ่งไปวิ่งมา

" แว๊กก ลืมเลย เขาให้เราเดินนานแค่ไหนเนี๊ยะตรงนี้" เจ่เจ้นึกได้
สามลิงตาลีตาเหลือกวิ่งหาเรือลำนั้น

" เรือตรูหาย เรือตรูอยู่ไหน ????" 

ท้ายสุดคงมีคนทนเห็นความซื่อ(บื้อ) ของสามลิงไม่ได้เลยบอกว่า
ตรงนี้เป็นจุดสุดท้ายที่เรือนำสามลิงมาปล่อยให้หากินเอง เอ้ย
ให้เดินเล่นกันเองและ หาทางกลับบ้านใครบ้านมัง....สามลิงก็เลย
ถึงบางอ้อ หุหุ

พวกเราเลยลั๊นลาเดินชมสินค้าต่างๆสองข้างทาง ซ้ายขวาละลานตา
ชวนซื้อ
ใครใคร่ซื้อ ซื้อ ใครใคร่กิน กินทั้งไอติม ทั้งเมี่ยงคำ ทั้งผลไม้แช่อิ่ม
 ต่างก็ไปนอนกระจุกตัวในท้องของแต่ละคน หุหุ
(ทำไงได้ แต่ละคนวัยกำลังกินกำลังนอน ถึงเวลาจะกินก็ไม่ได้นอน 
จะนอนก็ไม่ได้กิน)



เดินเข้าซอยนั้น ออกซอยนี้ ทะลุไปยังตรอกปู๊นนนน ตาไปสะดุด
ฝาบ้านหลังหนึ่งชื่อว่า " บ้านเลขที่ 1 " โอ้ พระเจ้าช่วยกล้วยตาก
 สุดยอดมาก สามลิงเดินเข้าไปโดยมิได้นัดหมาย

" โอเลี้ยง 2 ชามะนาว 1 ค๊า " สรุป น้ำ3แก้ว แต่นั่ง3ชั่วโมงในร้าน 
นั่งดื่มด่ำธรรมชาติ แมกไม้สายลม พฤกษากลางไพร ธรรมชาติที่
หายากในเขตรอยต่อของเมืองกรุง

ขอบคุณ คุณลุงเจ้าของร้านที่ไม่เก็บตังค์ค่าเก้าอี้เพิ่ม ขอบคุณที่
ไม่ทำตาเขียวปั๊ดใส่พวกเรา อิอิ พวกเราเดินเอ้อระเหยลอยชาย
กันหลายรอบพอสมควร รอบสุดท้ายแล้วเชียว

" คุณคนสวยจ๊ะ เห็นหลายรอบแล้ว ขอเบอร์โทรหน่อยได้ไหมจ๊ะ ? "

เอาละวุ้ย เจอลุงปากหมาน เอ้ย ปากหวานเข้าแล้วเจ่เจ้เรา
ทั้งๆที่เดินเลยไปแล้ว แต่เจ่เจ้ชะงักกึก สะดุดกับคำว่า คนสวย อิอิ
เลย ย้อนกลับมาอีก

" หวัดดีคะเฮีย ขายดีไหมคะแต่ละวัน ว่าแต่ว่า ขายอะไรกันละเนี่ยะ" 
  เจ่เจ้ปากใช่ย่อย 555 

" ขอเบอร์หน่อยได้ไหมจ๊ะ ? " ลุงเจ้าของร้านยังไม่ลืมคำถามแรก

" เบอร์รองเท้าได้ป่ะคะลุง" 1 ใน 3 ตอบแล้วก้มหน้างุดมุดซอกจั๊กแร้
  ของเจ่เจ้ กลัวลุงหักคอต่างหาก อิอิ

" เฮ้ย นี่ไง ไอ่ลิง ร้านแฟนฉัน " ลิงฝนตื่นเต้น

" ห๋า ลุงคนนี้น่ะเหรอ แฟนแกร ไอ่ลิงฝน แก่กว่าแฟนตรูอีกง่ะ "
  ยัยวาสะดุ้ง

" เฟร้ย ไอ่บร้า ชื่อร้านแฟนฉันเฟร้ย ขายขนมโบราณไง " 
  ลิงฝนสะดุ้ง กว่าคนถามซะอีก อิอิ

" อ่อ แล้วไป เออ แล้วแกรเคยมาเหรอ ถึงได้รุ้จักอ่ะ? ยิหวา สงสัย

" ป่าว ตรูหันไปเห็นป้ายชื่อร้านไง แฟนฉัน "  แหะ..แหะ.. 
 ไอ่ลิงเอ้ยยยย

" เฮียขา ขอถ่ายรูปหน่อยนะคะ " เจ่เจ้นำทาง

"ได้ซิครับสำหรับคนสวย นี่ครับนามบัตร โทรได้ตลอด 
  ยกเว้นตอนเมีย ให้ไปหุงข้าว "

พวกเราจากลาเกาะเกร็ดมาด้วยความเสียดายเวลาที่มีน้อยนิด 
แต่ยังไงซะสามลิงก็จากลาเพื่อไปเจอกันใหม่เกาะเกร็ดวันหน้า  
สัญญานะ สัญญา



เก็บตก... ณ.ร้านหนังสือซีเอ็ด ห้างเซ็งคะทั่ง สาขาไหน ไม่บอก อิอิ 
คุณจะเห็นสองลิงนั่งสุมหัวเลือกหาซื้อหนังสือกันอย่างน่ารัก(คิดว่างั้นนะ)
เหมือนมีพี่สาวคนโตคอยดูแลน้องๆ  น่ากลัวตรงนั่งสุมหัวกันนี่แหละ 
กลัวว่าหากผมพันกันจะแกะออกไหมเนี๊ยะ เออนะ คิดเล่นๆ 
หากยุงหรือแมลงวันบินหลงเข้าไปจะหาทางออกเจอไหมนะ ฮ่า..
     
สุดท้าย ได้หนังสือมาคนละ 3 เล่ม...
ไว้ค่อยแลกเปลี่ยนกันอ่านเนอะ ลิงเนอะที่สุดท้ายที่เรานั่งคุยกันคือ 
ร้านก๋วยเตี๋ยวสยาม  ... อิ่มจัง ตังค์อยู่ครบ อิอิ
(ไม่อยากบอกเล๊ยย ได้โบนัสพิเศษเพิ่มอีกต่างหาก  
จุ๊ๆๆ อย่าเอ็ดไปล่ะ 555)

เจ่เจ้ ขอบอกก่อนเลยนะ โบนัสส่วนนั้นไม่เกี่ยวกับเงินแต่ละเดือน
ของฉางน้อยนะ อย่าๆ มาอุ๊บอิ๊บกับเค้าน๊า จะฟ้องหม่ามี๊ด้วย
ว่าแต่ว่า เดือนนี้เบิกเพิ่มได้ไหมอ่ะ ถ้าไม่ให้เค้าน๊า จะไปคุยกะ
พี่ชายใหญ่เองล่ะแล้วเจ่เจ้จะหนาววววว หุหุ....
 
วันนี้สามเราจากลากันด้วยรอยยิ้มและคราบน้ำลาย เอ้ย น้ำตา 
นิกๆโหน่ยๆ ฮ่า...

ณ.ถนนเข้าซอยหมู่บ้านแห่งนั้น หากคุณผ่านเส้นทางนั้น 
คุณจะเห็นสาว(เหลือ)น้อยหุ่นลิงกระเป๋า ปั่นจักรยานคู่ใจ 
หอบของพะรุงพะรัง แฮ่กๆ เซซ้าย เซขวา 
สาวน้อยผู้มีผมทรงพัดโบก เอ หรือว่า ทรงกระบังลม หน๊อ ไม่แน่ใจ
นั่นละ เธอคนนั้น เพื่อนฉันเอง 5555

ขอบคุณเจ่เจ้ที่มีวันนี้ด้วยกัน จำได้ไหม สัญญาของลิงว่าไง อิอิ ...
 
"เพื่อน คือ คนเคยเป็นคนแปลกหน้ากันและกัน 
 แต่วันนี้มังมาเตะตรูด ตรูได้อย่าง สนิทใจ " 55555



เรื่องโดย... ฉางน้อย
ภาพประกอบเรื่อง...โคลอน
ผู้อยู่เบื้องหลัง...เจ่เจ้มัสลิน
พิสูจน์อักษร.....เทียนหยด



^
^
^
ทีใครทีเผือก...อิอิ