20 ตุลาคม 2554 16:08 น.
โคลอน
จ่าหน้าถึงตัวเองใน วันที่ ๒๐ ตุลาคม ๒๖๐๐ ณ ที่ไหนไม่รู้
สวัสดีฝน
ปี ๒๖๐๐ เป็นยังไงมั่ง หวังว่าจะยังตั้งปณิธานแน่วแน่ในการรักษาสถานะโสดไว้อยู่นะ
หรือเธอแต่งงานมีครอบครัวไปซะแล้ว ถ้าเป็นเช่นนั้นใครกันที่หลงผิด ฮา
ฉันในปีนี้ ณ วันนี้ กำลังต้องเผชิญกับเหตุการณ์น้ำท่วมทั่วประเทศ
และอีกไม่นานน้ำก็คงจะมาถึงม.สายลมในไม่ช้า ถ้าหากคลองประปาหรือคลองบางพูดแตก
ถ้าพนังวัดกู้แตก เตรียมใจไว้เลยว่าน้ำมาแน่ๆ หลายจังหวัดจมบาดาลไปแล้ว
ไม่น่าเชื่อว่า ฉันจะเกิดในยุคที่น้ำเยอะขนาดนี้ และไม่รู้ว่าเธอจะได้มีโอกาสเปิดอ่าน จ.ม ฉบับนี้หรือเปล่า
แต่ฉันภาวนาให้เธอเปิดอ่านด้วยใบหน้าที่เปี่ยมสุข และประเทศเราผ่านพ้นวิกฤติต่างๆไปได้
ตอนนี้เธอในปี ๒๖๐๐ จะยังคงมีอารมณ์ขันอยู่หรือเปล่านะ ฉันขอให้เธอรักษาสิ่งที่ดีที่สุดในตัวเธอตรงนี้เอาไว้ (มีคนพูดมาอีกที ฉันเปล่ายกหางตัวเองนะ อย่าเพิ่งแหวะสิ)
มีหลายคนบอกฉันว่า ฉันมีข้อดีที่สุดคือ "อารมณ์ขัน" เธอดีใจไหมกับคำชมที่ได้รับ ส่วนฉันก็คิดว่า "นี่คือข้อดีของฉันเหรอ"
อย่างน้อยฉันก็ปกป้องด้านที่อ่อนแอของฉันไม่ให้ใครเห็นได้สินะ เธอว่ามั๊ย...เราก็เจ๋งใช่ย่อยนะ
เพราะเราไม่จำเป็นต้องได้รับคำปลอบใจ คำปลอบโยนจากใคร
ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้ต้องการเช่นนั้นเหมือนกัน
ฉันขอแค่"รอยยิ้ม" เท่านั้นพอ...
นั่นคือสิ่งที่อ่อนโยนที่สุดแล้ว มากกว่าคำพูดใดๆ เธอยังคิดเหมือนฉันอยู่มั๊ย
เฮ้อ...รู้มั๊ย ฉันเฝ้ารอการมาของน้ำ เป็นอาทิตย์แล้ว กินกาแฟนอนเช้าทุกวันจนตาเป็นแพนด้าแล้วสิ
ถ้าหลุดไปเชียงใหม่ ไม่แน่ฉันอาจได้นอนห้องแอร์สบายตลอดชาติ...
เพราะอาจจะมีคนคิดว่าฉันเป็น หลินปิง ก็เป็นได้ ฮา
แต่ ณ วันนี้ ฉันหนักแค่สี่สิบกว่าโลสิ ส่วนสูงอย่าไปวัดเลย อารมณ์เสีย (อิอิ)
ฉันมีเพื่อนสนิทสองคน ณ ตอนนี้
ไอ่ลิงคลองสาน อ้อย เทียนหยด ไอ่ลิงสุราษฎร์ ยิหวา วา
พวกแกรเป็นไงมั่งนะในปี ๒๖๐๐ แก่กว่าตรูป่ะ...สาธุ (อิอิ)
และ เพื่อนอีกหลายๆคนในบ้านกลอนที่ฉันระลึกถึงเสมอ
ถ้าระบุชื่อคาดว่าจดหมายฉบับนี้จะน้ำหนักเกินเป็นแน่
ขอจดจำไว้ในใจดวงน้อยๆดวงนี้แระกันนะ
อยากรู้จังทุกคนเป็นยังไงกันมั่ง...
และในปี ๒๖๐๐ บ้านกลอนจะยังอยู่ป่ะนะ ...
บรรยากาศความสนุกสนาน อบอวลไปด้วยมิตรภาพหลากหลาย มิตรมากมาย
สิ่งเหล่านี้จะยังคงอยู่หรือเปล่านะ...
เธอในปี ๒๖๐๐ จะยังเป็นเธอคนเดิมหรือเปลี่ยนไปแค่ไหนกันนะ...
ส่วนฉันในปี ๒๕๕๔ สบายดี แม้จะแอบหวั่นๆมวลน้ำที่กำลังมา
ขอให้ทุกคนปลอดภัย หัวใจแข็งแรง
ถ้าเธอได้เปิดอ่านจดหมายฉบับนี้ แสดงว่า "ฉันสบายดี"
ดูแลตัวเองเผื่อฉันด้วยนะ
จากฉันถึงเธอ ณ วันที่ ๒๐ ตุลาคม ๒๕๕๔
"โคลอน"
(ไอ่ลิงเชียงราย ลชร ลิงกระเป๋า สารพัด ฉายาจำไม่หวาดไม่ไหว แต่ฉันอยากบอกว่า ฉัน "ชอบใจ"ทุกชื่อที่ได้รับมาจริงๆ )
....................
10 ตุลาคม 2554 13:03 น.
โคลอน
อีกครึ่งของหัวใจ
ในโลกนี้มีคนไม่เต็มเยอะเหมือนกันนะเนี่ย..(อิอิ)
ไม่ว่าจะคนที่ตามหา...
อีกครึ่งของชีวิต
อีกครึ่งของความฝัน
อีกครึ่งของหัวใจ
หรือ จิ๊กซอร์ที่หายไป
และก็มีหลายบทเพลงที่เขียนถึงการตามหาอีกครึ่งของ...
แต่ละชีวิต แต่ละความฝัน แต่ละหัวใจ
บางคน...อีกครึ่งที่หายไปอาจจะเป็นชิ้นส่วนชิ้นเล็กๆที่อยู่กระจัดกระจาย
เหมือนจิ๊กซอว์ ต้องทุ่มเททั้งใจ กาย และเวลา
ใส่ใจในทุกรายละเอียดกว่าที่จะต่อจนครบทุกชิ้นและปรากฏเป็นภาพที่สมบูรณ์
แต่ก็พร้อมจะแยกกระจัดกระจายได้ทุกเมื่อเช่นกัน
บางคน...ก็ตามหาอีกครึ่งที่หายไป ซึ่งอาจจะเป็นชิ้นส่วนที่ใหญ่เทียบเท่ากับที่ตัวเองมี การมองหาอาจจะง่ายและเห็นความแตกต่างชัดเจน
แต่ทว่า ก็ต้องใช้เวลาพอกัน หรืออาจจะมากกว่ากรณีแรกด้วยซ้ำ...
เพราะบางครั้งคนเราก็มองข้ามภาพชัดๆที่อยู่ตรงหน้า
แต่กลับเสาะแสวงหาสิ่งที่อาจชัดกว่าไปเรื่อยๆ
โดยที่ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังตามหาอีกครึ่งที่หายไป...
หรือตามหาอีกครึ่งที่พึงใจกันแน่
แต่ถ้าคุณเป็นคนที่รู้สึกว่าอยู่ได้โดยไม่ต้องตามหาอีกครึ่งที่หายไป
อยู่ได้แม้ต้องใช้ชีวิตเพียงลำพัง
อยู่ได้แม้ความฝันจะเป็นแค่ความฝัน
อยู่ได้แม้หัวใจจะรู้สึกโหวงเหวง
หรืออยู่ได้แม้จะไม่ได้เริ่มต่อจิ๊กซอว์เลย
คุณก็เป็นอีกคนที่ไม่เต็มในโลกใบนี้ เช่นเดียวกับใครอีกหลายคน
ที่ไม่ได้ต้องการความสมบูรณ์แบบในชีวิต แต่กลับใช้ชีวิตได้อย่างสมบูรณ์
"Love is the free exercise of choice.
Two people love each other only
when they are quite capable of living without each other
but choose to live with each other"
"ความรักที่แท้ต้องมีอิสรภาพ...
คนสองคนจะรักกันได้ก็ต่อเมื่อ
เขาทั้งสองสามารถดำรงชีวิตอยู่ได้ตามลำพังอย่างไม่เป็นทุกข์
แต่เขาทั้งสองก็เลือกที่จะใช้ชีวิตร่วมกันเพื่อความสุขที่มากขึ้น"
"Dr.Scott Peck"
......................................
2 ตุลาคม 2554 23:57 น.
โคลอน
๒ ตุลาคม ๒๕๕๔ ปีเถาะ
ถ้าความคิดถึงมีขา ฉันจะสะกัดมันให้ล้มแล้วลากกลับบ้านโดยละม่อม
ก่อนที่จะเดินทางไปไหนต่อไหน ทั้งที่ยังไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของก่อน
ตลกไหมล่ะ...เราห้ามความรู้สึกไม่ได้เลย ดื้อหาตัวจับยากออกปานนั้น
แล้วเจ้าความคิดถึงนี่มีหน้าตาเปล่านะ...
ถ้ามี...มันจะกำลังยิ้มหรือกำลังร้องไห้อยู่น๊อ...
ถ้าเจอตัวล่ะก็ ฉันจะจับมาสั่งสอนซะให้เข็ด โทษฐานที่ไม่รักษาฟอร์มเอาซะเล๊ย...
คิดถึงแค่เพียงในใจไม่เป็นหรือไงนะเจ้าน่ะ อย่าใช้ความรู้สึกฟุ่มเฟือยนักสิ
เหมือนประโยคที่เคยได้ยินมานมนานว่า "คิดถึงน้อยๆแต่คิดถึงนานๆ"จะดีกว่า
(ได้แต่บ่นกระปอดกระแปดกับตัวเอง เพราะเห็นหลังเจ้าความคิดถึงไหวๆวิ่งผ่านหน้าไปโดยไม่หยุดฟัง)
ได้ยินเรื่องเล่านานมาแล้วว่า...มีคนพบเจอเจ้าความคิดถึงระหว่างทาง
ดูเหมือนกำลังอ่อนล้าเกือบจะหมดเรี่ยวแรงอยู่รอมร่อ
จู่ๆก็มีสายลมผ่านมาทักทายและชวนให้โดยสารไปด้วยกัน
เจ้าความคิดถึงได้แต่นึกขอบคุณสายลมในใจ
ท่ามกลางสายตาของดวงจันทร์ และภายใต้วงล้อมของดวงดาว
ที่ร่วมเป็นพยานในการเดินทางครั้งนี้ การที่ได้พบเจอมิตรภาพดีดีระหว่างทาง
เป็นความรู้สึกที่ช่างแตกต่างจากตอนเริ่มต้นเหลือเกิน
ฉันได้แต่นิ่งฟังและยิ้มอย่างสงบ
เจ้าความคิดถึงจะรู้ตัวบ้างหรือเปล่านะว่า สายลมที่เจ้าโดยสารไปนั้นแท้จริงแล้ว
คือความห่วงใยจากฉันที่ส่งผ่านไปนั่นเอง
เดินทางโดยสวัสดิภาพนะ "เจ้าความคิดถึง"
ปล.ถ้าความคิดถึงของฉันมีขาจริง มันคงจะสั้นน่าดู(ฮา)
.............................
Calendar
Lovers
25 คน เลิฟโคลอน
หน้าส่วนตัว
1575
