29 มิถุนายน 2550 16:10 น.

จับเข่าคุยเรื่องประเด็นร้อนบ้านกลอนไทย

ก่อนอื่นขอท้าวความไปสมัยก่อนตอนที่ยังเป็น ละอ่อนใหม่ๆในเวบ

ต้นมีนาปี 44 เราก็ได้เข้ามาเวบไทยโพเอ็มครั้งแรก ใหม่ๆก็เข้ามาอ่านเฉยๆก็มีความสุขแระนานไปก็อยากจะลองโพสผลงานดูบ้างแต่ก็ยังหวั่นๆอยู่ว่าจะไม่มีคนอ่าน แต่สุดท้ายก็อดใจไม่ไหวโพสกลอนบทแรกไป...ผลก็......มีคนเข้ามาอ่านน้อยมาก...แต่ในจำนวนคนที่เข้ามาอ่านนั้น ทุกคนให้กำลังใจเลยทำให้ใจชื้นขึ้นมาหน่อยก็เลยมีไฟอยากแต่งกลอนบทใหม่มากขึ้น และรู้สึกรักผูกพันกับไทยโพเอ็มและเพื่อนนักเขียนในไทยโพเอ็มขึ้นเรื่อยๆช่วงนั้นก็จะรู้สึกว่าชีวิตมีสีสันและมีความสุขทุกครั้งที่ได้เข้ามาในไทยโพเอ็ม แม้บางครั้งจะไม่ได้โพสกลอนก็จะเข้ามาวิ่งเล่นอ่านผลงานของเพื่อนๆคนอื่นเสมอ
แต่ชีวิตใช่จะมีความสุขเสมอไป ก็เป็นนักเขียนสมัครเล่นธรรมดาคนหนึ่งที่เคยถูกวิจารณ์เรื่องงานเขียนและบางคนก็ใช้คำพูดแรงๆโพสลงมาและทำให้บั่นทอนกำลังใจลงไปได้อย่างรวดเร็วแต่ก็ได้กำลังใจมากมายจากเพื่อนๆในไทยโพเอ็มช่วยมาเติมเต็มความรู้สึกที่กำลังขาดหายนั้น ทำให้เข้มแข็งขึ้นและเริ่มคิดว่าเพราะอะไรเราถึงถูกคนวิจารณ์ทั้งๆที่เราก็ตั้งใจทุกครั้งเวลาเขียนกลอน...แต่เราคงเข้าข้างตัวเองไม่ลงถ้าหากลองมองย้อนกลับไปอ่านผลงานเก่าๆที่เคยโพสไว้ ก็จะรู้ว่าเรายังอ่อนด้อยประสปการณ์จริงๆแต่ข้างในเราก็รู้สึกลึกๆว่าทำไมต้องเล่นแรงขนาดนี้ติเพื่อก่อ กันเป็นมั๊ยจนอยากจะเจ๊ย...ไม่ใช่อย่างงั้น...จนบางครั้งเราอยากจะปิดหูปิดตาตัวเองให้รู้แล้วรู้รอดไป...แต่ถ้าทำอย่างงั้นจะได้อะไรล่ะ...นอกจากจะไม่พัฒนาตัวเองแล้วยังเป็นอย่างที่เค้าว่าจริงๆอีก...เราก็เลยรู้สึกว่าอยากจะลองดูอีกสักตั้งก็เลยตั้งใจกลั่นกรองงานมากขึ้น คิดมากขึ้นก่อนจะโพส...แต่ก็คงยังไม่ดีพออยู่ดี...แต่คราวนี้ถึงจะโดนใครวิจารณ์ขนาดไหนเราก็ไม่เคยท้อเลยตรงกันข้ามเราลุกขึ้นเพื่อ...แหะ...ไม่ใช่อย่างที่เห็น...กล้าเผชิญหน้ากับความจริงและกล้าตอบโต้คนที่เข้ามาวิจารณ์อย่างไร้มารยาทหรือไม่มีเหตุผล....อย่างไม่เคยคิดว่าจะทำได้มาก่อนแต่ก่อนที่จะโพสอะไรไปเราก็ต้องไตร่ตรองและ เตือนตัวเองก่อนว่าอย่าใช้อารมณ์ถ้าบางทีรู้สึกเบื่อๆก็ผลุบๆโผล่ๆบ้างหรือหายไปบ้างในช่วงนั้น...เคยหายไปนานเกือบ3ปี แต่ไม่ใช่เพราะเหตุผลข้างต้นหรอก คงเพราะเราได้ทำอะไรใหม่ๆมีสิ่งให้คิดให้รับผิดชอบมากขึ้นจึงปล่อยสมองด้านจินตนาการขึ้นสนิมไป
จนวันหนึ่งเมื่อเรากลับมาอีกครั้งก็รู้สึกว่าบ้านกลอนเปลี่ยนไป...แต่เปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น...ที่เห็นได้ชัดคือ...มีสมาชิกเพิ่มมากขึ้น มีนักกลอนฝีมือดีที่ทั้งอายุน้อยและอายุมาก ที่มีหลากหลายแนวคิด และมีลูกเล่นมากขึ้นในเวบ ก็รู้สึกดีใจไปกับ ปีกฟ้าด้วย ที่ประสบความสำเร็จขนาดนี้ เมื่อก่อน ปีกฟ้าจะคอยสะสางปัญหาในเวบ จนบางครั้งรู้สึกถอดใจแทนแต่ก็ยังรู้สึกได้ว่า เมื่อหัวขบวนไม่หยุดแล้วท้ายขบวนจะหยุดเพื่ออะไร...ต่างคนต่างก็มีความฝัน ความคิด และความชอบ ทั้งเหมือนกันและไม่เหมือนกัน มีทั้งนักเขียนที่มีฝีมือติดตัวมาก่อนแล้วหรือเรียกอีกอย่างว่า พรสวรรค์ หรือนักเขียนมือใหม่ที่ตั้งใจมาเสาะแสวงหาความรู้เอาข้างหน้า หรือเรียกอีกอย่างว่า พรแสวงถ้าหากได้รับคำแนะนำ ดีๆจากผู้รู้ หรือคนที่เก่งกว่าก็จะสามารถพัฒนาได้...
แต่ถ้าโพสครั้งแรกแล้วอาจจะทำไม่ถูกไม่ควรไปบ้างหรือเรียกอีกอย่างว่ารู้เท่าไม่ถึงการณ์...ไม่มีใครที่เป็นผู้รู้หรือนักเขียนที่อยู่มาก่อนคอยชี้แนะหรือตักเตือนอย่างถูกวิธี ก็จะทำให้เกิดปัญหาขัดแย้งขึ้น หรือบางคนที่พกความมั่นใจมาเต็มกระเป๋าและตั้งใจอย่างเต็มที่ในการเข้ามาเรียนรู้เกิด จิตตกและเสียกำลังใจไป เพราะอาจถูกเหมารวมไปด้วยว่าเป็นนักเขียนมือใหม่ที่ไม่ใส่ใจกฏระเบียบ หรือ มารยาทในการลงกลอน คงจะมีหลายคนที่ถอยหลังกลับแทนที่จะก้าวไปข้างหน้าและเริ่มเรียนรู้อย่างที่ตั้งใจแต่แรก...
ถ้าเป็นอย่างนั้นคงน่าเสียดายไม่น้อย...หวังว่านักเขียนทั้งรุ่นใหม่และรุ่นเก่าจะอยู่ร่วมกันได้ด้วยความเข้าใจ ถ้อยทีถ้อยอาศัยและใส่ใจกฏระเบียบ...สิ่งไหนที่คนติงมาลองมองย้อนกลับดูว่าเป็นเช่นนั้นจริงมั๊ยถ้าไม่ยากเกินไปคงสามารถปรับและแก้ไขได้เนาะ..พบกันครึ่งทางนะพี่น้องผองเพื่อนบ้านกลอนไทย
ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านค่ะ

1831

love

comment

19 มิถุนายน 2550 13:07 น.

กำลังใจจากคนแปลกหน้า

โคลอน

เช้าวันนี้มีนัดฟังผลตรวจร่างกายของ ยาย หลังจากที่เมื่อวานน้าพายายมาตรวจ....ช่วงเวลาที่รอผลอยู่หน้าห้องตรวจใจก็มีตุ๊มๆต่อมๆแต่ก็พยายามไม่ให้ยายจับสังเกตุได้เลยหยิบนิตยสารมาอ่านเล่น...ตอนแรกก็อ่านแค่ฆ่าเวลาเฉยๆจนมาถึงคอลัมน์หนึ่งชื่อว่า...***คุณจะทำอะไรดีๆกับคนแปลกหน้า***เป็นเรื่องของผู้หญิงคนหนึ่งที่พยายามทำดีกับคนแปลกหน้าภายใน1วัน...เท่าที่จำได้คร่าวๆก็มีหลายอย่างเช่น

1.เข้าไปในเซเว่นทักทายตอบพนักงานขายอย่างตั้งใจและถามไถ่ว่าทำงานเหนื่อยมั๊ย...ซึ่งพอไปสอบถามพนักงานขายที่เคาน์เตอร์ก็บอกว่าตอนแรกตกใจเพราะตั้งแต่ทำงานมามีน้องคนนี้คนแรกที่ทักทายตอบอย่างตั้งใจ

2.ซื้อกาแฟให้คนที่มารอคิวต่อจากเรา...ซึ่งคนแรกไม่เอา ทำหน้าแปลกๆ...คนที่สองรับมาอย่างเบลอๆงงๆ

3.ซื้อพวงมาลัยจากเด็กแถวสี่แยกและแจกตุ๊กตาให้...ซึ่งมีเด็ก2คนที่ได้รับตุ๊กตา ยิ้มแก้มปริ เด็กคนแรกเป็นผู้หญิงตอบว่า รู้สึกดีใจ เพราะที่บ้านมีตุ๊กตาแค่ตัวเดียว และตัวไม่ใหญ่เท่านี้ จะเอาไว้นอนกอด...เด็กคนที่สองเป็นผู้ชายบอกว่าดีใจมากเพราะไม่เคยได้ของชิ้นใหญ่อย่างนี้มาก่อน เพราะส่วนใหญ่คนซื้อที่ใจดีจะให้ลูกอมบ้าง ขนมบ้าง น้ำบ้าง ตุ๊กตาตัวนี้จะเอาไปวางไว้บนทีวีเพราะไม่มีเตียงและห้องนอน

4.ซื้อขนมแจกคนงานก่อสร้าง ตอนแรกเธอคิดว่า จะไม่มีใครรับ แต่พอรถติดไฟแดงตรงที่คนงานก่อสร้างผู้หญิงยืนจับกลุ่มกันอยู่ก็ลองเอาขนมยื่นให้ไปแต่ผิดคาด คนงานก่อสร้างผู้หญิงรับมาอย่างดีใจและแกะกินตรงนั้นเลยพร้อมคำขอบคุณเพราะเป็นช่วงพักทานอาหารและกำลังหิวพอดี

5.ทักทายคนแปลกหน้า...เธอเดินเข้าไปทักผู้ชายคนหนึ่งว่าเสื้อสวยดี จะซื้อไปให้เพื่อนมั่ง ซื้อที่ไหนเหรอ...ผู้ชายคนนั้นตอบแบบเขินอายพร้อมรอยยิ้มภูมิใจ...แต่พอเข้าไปทักทายคนที่สองที่เป็นผู้หญิง ปฏิกริยาที่ได้ต่างออกไป...ผู้หญิงคนนั้นบอกเพียงว่า ที่ไหนก็มีขายพร้อมสายตาระแวง...จากนั้นก็รีบเดินจากไปโดยเร็ว

6.ช่วยสาวออฟฟิศเลือกซื้อเสื้อ...แรกๆมีแต่คนถอยหนี...เพราะจากการแต่งตัวทุกคนก้รู้ว่าไม่ใช่พนักงานขาย แต่ก็มีอยู่คนหนึ่งที่ยอมพูดคุยด้วย

7.ช่วยคนเดินข้ามถนน...คนแรกรีบเดินข้ามไปก่อนที่จะทันช่วยอะไร...คนที่สองยินดีให้ช่วย

8.ช่วยคุณยายขายทิชชูข้างถนน....เธอเข้าไปพูดคุยกับคุณยายจนได้รู้ว่าคุณยายไม่มีเงินต้องมาขายทิชชูกล่องละ5บาทข้างถนนทุกวันทั้งๆที่ขาเจ็บ...เลยสวมวิญญาณนักขายช่วยคุณยายขาย แต่แอบเพิ่มราคาให้ยายเป็นกล่องละ 10 บาท แรกๆไม่มีใครสนใจแค่เดินผ่านไปเฉยๆไม่แม้จะหยุดฟังเรื่องราวที่เธออยากเล่าเกี่ยวกับคุณยาย...แต่ด้วยความพยายามสุดท้ายเธอก็ขายหมดและนำเงินไปให้คุณยาย

เราอาจจะจำตกหล่นไปบ้างแต่เรื่องราวทั้งหมดนี้เป็นเรื่องจริงที่ นิตยสารแมรี่ แคลร์ ฉบับเดือนสิงหาคม 2006 ได้จัดทำสกู๊ปนี้ขึ้น...พออ่านจบก็ทำให้เรายิ้มได้...แต่ก็ไม่นานเพราะ...
หลังจากที่ฟังผลตรวจแล้วเราก็กลับมาใจสั่นอีก...พยายามนั่งกำหนดลมหายใจอยู่หน้าเคาน์เตอร์ยา...เรานั่งอยู่ตรงกลางระหว่างคุณยายของเรา กับคุณยายอีกคนที่เป็นคนแปลกหน้าและเราไม่ได้สังเกตุด้วยว่าหน้าตาท่านเป็นยังไงเพราะกำลัง อึ้งกับผลตรวจอยู่...ยายเรายังไม่รู้ผลและเราก็บอกว่า ปกติไม่เป็นอะไร...หลังจากนั้นเราก็ไม่อยากพูดอะไรอีกเพราะมันจุกอยู่ที่คอ...จนต้องกำหนดลมหายใจอีก
สักพัก คุณยายแปลกหน้าที่อยู่ข้างๆก็ชำเลืองมอง สงสัยคุณยายจะรู้ว่าเรากำหนดลมหายใจอยู่หรือเปล่านะอันนี้เราก็ไม่รู้...เราก็เลยหันไปสบตาคุณยายแปลกหน้าคนนั้น แล้วยิ้มให้ คุณยายก็ยิ้มตอบเหมือนว่า มองเรามานานแล้ว...คุณยายแปลกหน้าคนนั้นถามเราว่า"หนูมากับคุณยายคนนั้นเหรอ" คุณยายพูดพร้อมหันหน้าไปทาง คุณยายของเราที่นั่งนิ่งๆอยุ่ข้างๆ ...เราก็ตอบไปสั้นๆพร้อมรอยยิ้มว่า "ค่ะ" คุณยายแปลกหน้าคนนั้นก็ชวนเราคุยต่อว่า "คุณยายหนู อายุเท่าไหร่เหรอ" เราก็ตอบไปว่า "อายุ 78 ปี ค่ะ ยายล่ะคะ" คุณยายแปลกหน้าคนนั้นก็ตอบพร้อมรอยยิ้มละไมว่า "ยาย 82 แล้วมาตรวจร่างกาย เป็นหลายโรคเลยทั้ง หัวใจ หลอดลม ความดัน ไธรอยด์ ข้อเข่า กระดูก" อ่า...อึ้งรอบ 2 แต่ที่เราอึ้งไม่ใช่อึ้งกับโรคที่คุณยายคนนั้นเป็น แต่เราอึ้งที่คุณยายสามารถพูดถึงโรคประจำตัวที่ตัวเองเป็นและรักษามา10ปีแล้ว อย่างอารมณ์ดีและรอยยิ้มนั้น ติดตาเราเหลือเกิน...เหมือนใครน๊อ...เราแอบคิดในใจ...หลังจากหายอึ้งเราก็พูดกับคุณยายคนนั้นว่า"คุณยายเป็นหลายโรคก็จริง แต่ใบหน้ายังสดใส แบบนี้สุดยอดเลยค่ะ" คุณยายคนนั้น หัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดี อืม...เรานึกออกแล้วว่าคุณยายคนนั้นเหมือนใคร...เหมือนปู่เย็น นี่เอง ต่างกันตรงที่คุณยายเป็นผู้หญิง ผิว ขาว หน้าออกหมวยๆ น่ารักจัง...เราก็เลยชวนคุณยายเรา กับ คุณยายคนนั้นคุยกัน คุณยายกำลังรอ ลูกชายที่ไปเอารถมารับอยู่...ส่วนเราก็รอรับยาให้คุณยายอยู่ก็เลยได้คุยกัน ก่อนที่คุณยายคนนั้นจะกลับก็ยังทำให้เราอึ้งได้กับคำพูดที่ว่า "ขอบคุณนะ ที่คุยกับยาย"...เรารีบตอบกลับไปว่า "ขอบคุณ ยายด้วยค่ะที่คุยกับหนู" แม้จะเป็นคนแปลกหน้าที่เจอกันพูดคุยแค่ไม่กี่นาที แต่ทำให้เรารู้สึกซาบซึ้งและตื้นตันจนบอกไม่ถูก เพราะทำให้เรารู้สึกดีขึ้นและกล้าที่จะบอก ยาย เกี่ยวกับผลตรวจเพื่อให้ ยาย ยอมรับความจริงและอยู่กับมันให้ได้ดีกว่าจะมาปิดบังและยายไม่รู้ตัวเอง และซึมเซาไปวันๆ...เราเริ่มร่ายยาว...ถึงเรื่อง จะอยู่อย่างไรให้ชีวิตมีความสุข เวลาไม่สบาย ยาย ควรกำหนดลมหายใจ ออกกำลังกายและ ทำจิตใจให้แจ่มใส โดยยกตัวอย่างคุณยายแปลกหน้าคนเมื่อกี้ให้ฟังอีกครั้ง ตอนนี้ ยายของเราเริ่ม ยิ้มแย้มและกลับมาถึงบ้านก็กินยาอย่างเคร่งครัด กินข้าวเยอะขึ้น และออกกำลังกายโดยการเดินจงกรม...นี่ขนาดวันเดียว ยายยังเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้...คงเพราะคุณยายแปลกหน้าคนนั้นได้มาช่วยเพิ่มความกล้าที่จะให้เราพูดกับคุณ ยาย อย่างตรงๆและยอมรับความเป็นจริงและอยู่กับมันให้ได้อย่างมีความสุขนี่เอง.......ขอบคุณ คุณยายแปลกหน้าคนนั้นที่เจอกันตรงหน้าเคาน์เตอร์ยา ร.พ มงกุฏวัฒนะ...ยายคงไม่ได้มาอ่านหรอกแต่อยากขอบคุณจริงๆค่ะ...บางครั้งกำลังใจจากคนแปลกหน้าก็มีค่ามากมายในชีวิต