31 กรกฎาคม 2545 17:40 น.
โคลอน
แค่ลืมใครสักคนไม่ยากหรอก
อยากจะบอกให้เธอรู้เอาไว้
ใช่เธอคนเดียวซะเมื่อไร
ที่ไม่เคยรักใครอย่างจริงจัง
ฉันก็คิดเหมือนกันกับเธอ
แค่คนเพ้อเจ้อที่ต้องผิดหวัง
ในเมื่อความรักไม่เคยจีรัง
แค่กลบดินฝังขังความไว้ใจ
ไม่ต้องห่วงว่าฉันจะเจ็บ
ฉันไม่คิดเก็บเรื่องเธอเอาไว้
เพราะหน่วยความจำที่อยู่ในใจ
ไม่เก็บอะไรที่รกรุงรัง
30 กรกฎาคม 2545 12:47 น.
โคลอน
เพราะความรักของแม่นั้นพิเศษ
ทั้งที่ไม่มีแม้เวทย์มนต์ขลัง
แต่สองมือแม่ปี่ยมด้วยพลัง
ที่ช่วยปลูกฝังให้ลูกได้ดี
เพราะความรักของแม่นั้นยิ่งใหญ่
ยากจะหาใครเหมือนในโลกนี้
ไม่ว่าจะผ่านเรื่องร้ายหรือดี
แม่ไม่เคยมีหนีหายห่างไกล
เพราะความรักของแม่นั้นอบอุ่น
ด้วยความการุณย์เกื้อหนุนลูกให้
พ้นเคราะห์พ้นโศกและเหตุเภทภัย
ลูกภาคภูมิใจที่ได้เกิดมา
แม้รักของลูกไม่อาจเทียบเท่า
พระคุณนานเนาว์ที่เฝ้าห่วงหา
ลูกขอตอบแทนพระคุณมารดา
ตราบสิ้นชีวาไม่เคลื่อนคลาคลาย
30 กรกฎาคม 2545 11:30 น.
โคลอน
เสียงวิหคแว่วเข้า หูเรา
ลองเงี่ยหูฟังเอา กู่ก้อง
ตัวเราที่หลับใหล เลยตื่น
ไยบ่เกรงกันเอี้ยง ล่วงล้ำดีฤา
แต่งโคลงสี่สุภาพครั้งแรกในชีวิตก็ออกมาแนวนี้เลย..แหะ :p
28 กรกฎาคม 2545 20:28 น.
โคลอน
***Learn to listen,opportunity
sometimes knocks very softly.***
***จงเรียนรู้ที่จะฟัง เพราะบางที...โอกาส...อาจเคาะด้วยเสียงแผ่วเบามาก***
28 กรกฎาคม 2545 01:24 น.
โคลอน
คิดถึงฉันบ้างไหม
ในวันที่ฟ้าใสหรือหม่น
ในวันที่เธอเดินตากฝน
ในวันที่ไม่มีคนข้างกาย
คิดถึงฉันบ้างไหม
ในวันที่รักเธอหล่นหาย
ในวันที่รู้สึกเดียวดาย
ในวันที่หาความหมายในใจ
คิดถึงฉันบ้างไหม
ในวันที่เธอหวั่นไหว
ในวันที่เธอต้องการใคร
ในวันที่ใจเธอร้าวรอน
คิดถึงฉันได้ไหม
ในวันที่เธอล้าอ่อน
ในวันที่รักขาดตอน
ในวันที่นึกย้อนเวลา
คิดถึงฉันได้ไหม
ในวันที่เธอปวดปร่า
ในวันที่ต้องเช็ดน้ำตา
ในวันที่อ่อนล้าเกินทน
คิดถึงฉันได้ไหม
แม้ไม่ค่อยมีเหตุผล
แต่อยากให้รู้ใจคน
ที่เวียนวนเพราะรักเธอ