28 มีนาคม 2545 13:55 น.
โคลอน
ชั้นหนังสือขยับไปทางซ้าย
ส่วนโทรศัพท์ย้ายมาทางขวา
โต๊ะเครื่องแป้งที่ดูแล้วชินตา
เขยิบไปใกล้ตู้เสื้อผ้าให้ลงตัว
มาถึงคิวของน้องคอมฯที่น่ารัก
เฝ้าฟูมฟักรักอย่างมืดสลัว
ปล่อยเอาไว้ที่เดิมไม่หมองมัว
เพราะสายแลนไปไม่ทั่วถึงทุกมุม
นาฬิกาที่เคยปลุกไม่ตื่น
ยากจะฟื้นระเห็ดไปไกลหลายขุม
หากย้ายไปให้ยากเกินควบคุม
คงหายกลุ้มไม่อิดออดอีกต่อไป
เหลือบไปเห็นแมงมุมนอนกางมุ้ง
เหมือนสายรุ้งทอดผ่านคุ้งแควใหญ่
แต่ที่เห็นนั่นน่ะเค้าชักใย
คิดครอบครองเพดานไว้ไม่มีทาง
เตรียมปัดฝุ่นปฏิวัติห้องนอนใหม่
เพราะเจ็บใจหยากไย่มากีดขวาง
เตรียมไล่ที่แมงมุมให้หลีกทาง
จะได้รู้กันซะบ้างนี่ห้องใคร?
24 มีนาคม 2545 00:14 น.
โคลอน
ถ้าหากฉันจะไปจากเธอ
คงเพราะความพลั้งเผลอบ่อยครั้ง
ที่ทนรับไม่ไหวใจเจียนพัง
จนยากที่จะฉุดรั้งให้คืนมา
ถ้าหากฉันจะทนอยู่ต่อไป
ก็รังแต่จะปวดใจไม่มีค่า
ฉันก็เป็นแค่ผู้หญิงธรรมดา
ที่เมื่อใจเจ็บชาก็ต้องไป
23 มีนาคม 2545 23:31 น.
โคลอน
เพราะชีวิตไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ
จึงไม่อาจทราบถึงวันคืนข้างหน้า
ว่าจะผ่านพ้นสิ่งที่ได้ตรากตรำมา
หรือต้องใช้เวลานานสักเท่าใด
แต่สองมือนี้จะอยู่อย่างเข้มแข็ง
ใจดวงนี้จะแข็งแกร่งไม่หวั่นไหว
แม้โลกภายนอกจะโหดร้ายสักปานใด
ขอแค่หัวใจที่สู้อย่างยิ่งใหญ่ก็พอ
จะขอเป็นนักฟันฝ่าอุปสรรค
จากความรักที่คอยโอบหุ้มห่อ
ด้วยสองเท้าจะก้าวไปไม่ทดท้อ
เพราะกำลังใจที่ช่วยก่อเติมเชื้อไฟ
ไม่มีทางปล่อยความหวังให้มอดดับ
แม้วันคืนลาลับไปแค่ไหน
จะต่อเติมแรงฝันด้วยแรงใจ
เพื่อกำชัยความฝันใฝ่ให้ตัวเรา
18 มีนาคม 2545 15:07 น.
โคลอน
หมดเรี่ยวแรงจะยื้อยุดฉุดกายใจ
อยากก้าวไปแต่ไม่ได้อย่างที่หวัง
เหม่อมองไกลกลับไร้ซึ่งแรงพลัง
เหมือนถูกขังอยู่ในโลกที่ทุกข์ทน
หรือตัวเราจะมีค่าอยู่เพียงเท่านี้
ละเลยหน้าที่ปล่อยชีวีหนีเหตุผล
เหมือนเคราะห์ซ้ำกรรมซัดในกมล
ทุกข์เหลือล้นยากค้นคนเข้าใจ
11 มีนาคม 2545 23:02 น.
โคลอน
คิดถึงเธอเหลือเกิน
ตั้งแต่เราเดินคนละทาง
โลกทั้งใบช่างดูเคว้งคว้าง
ยากจะจัดวางสิ่งใด-ใด
รูปของเธอที่เคยนั่งมอง
ภาพเราสองที่เคยสดใส
เสียงโทรศัพท์ที่กังวานไกล
กลับเหลือไว้แค่ความเงียบงัน
ฉันตอบไม่ได้ว่าต้องทำยังไง
ถึงจะเปลี่ยนทุกอย่างให้เป็นเพียงฝัน
เพราะทุกเช้าเมื่อลืมตาตื่นขึ้นทุกวัน
ก็ยังเจ็บแปลบกับวานวันที่ไม่มีเธอ
Calendar
Lovers
25 คน เลิฟโคลอน
หน้าส่วนตัว
1302
