9 พฤศจิกายน 2549 16:54 น.
โคลอน
หากรักพ่อต้องรู้จักพอเพียง
อย่าทำตัวโน้มเอียงตามกระแส
ตั้งจิตให้มั่นกั้นความปรวนแปร
ที่มาวอแวรบกวนจิตใจ
หากเชื่อพ่อต้องรักสามัคคี
ช่วยหนุนคนดีที่เอาใจใส่
ปกป้องประโยชน์ให้ประเทศไทย
คอยปัดเป่าโพยภัยด้วยใจจริง
หากรักพ่อแค่ทำตัวให้ดี
ชีวิตย่อมมีแต่ความสุขยิ่ง
ห่างไกลความโลภที่คอยช่วงชิง
หากรักพ่อจริงใจต้องนิ่งพอ
5 พฤศจิกายน 2549 07:45 น.
โคลอน
อยากจะเอื้อมมือดึงเส้นขอบฟ้า
เพื่อลองวัดว่าอีกไกลแค่ไหน
ที่เคยมองเห็นนั้นเป็นเช่นไร
ไม่รู้ทำไมไล่ตามไม่ทัน
เมื่อมองขึ้นไปบนท้องฟ้ากว้าง
เห็นเพียงช่องว่างช่างดูน่าขัน
เมฆหมอกที่เห็นเหมือนเกาะกลุ่มกัน
ที่แท้คล้ายควันเลือนลางจางไป
บางสิ่งบางอย่างอย่าดูแค่ตา
ต้องลองค้นหาก่อนเป็นไฉน
หากมองไม่เห็นคงต้องวัดใจ
เปิดกว้างเพียงไรถึงจะพอดี
24 ตุลาคม 2549 16:37 น.
โคลอน
เมื่อความห่างไกลทำให้ห่างเหิน
เหมือนนาฬิกาเดินไปข้างหน้า
ได้แต่มองไม่หยุดย้อนเวลา
เพราะจุดหมายที่ตามหายังอีกไกล
จากวันนี้หากนับคงเนิ่นนาน
ที่เราจะร่วมสานต่อวันใหม่
แค่อยากให้รู้ว่าคนห่างไป
ก็เงียบเหงาในใจเหมือนเหมือนกัน
ไม่อาจลดช่องว่างของเวลา
เพราะเชื่อว่าคงไม่ไกลเกินฝัน
ที่เราจะโคจรมาพบกัน
หากยังมีความผูกพันในใจ
12 มิถุนายน 2546 14:59 น.
โคลอน
นานแค่ไหนที่เราต้องห่างเหิน
ตั้งแต่บังเอิญพบกันวันนั้น
เอ่ยคำทักทายจนคุ้นเคยกัน
สานความผูกพันขึ้นภายในใจ
ไม่รู้ว่าเธอจำได้หรือเปล่า
ภาพในวันเก่าครั้งยังสดใส
ถ้อยคำอบอุ่นซ่อนความห่วงใย
รอยยิ้มจริงใจจำได้ติดตา
แม้ตัวจะห่างแต่ใจไม่เปลี่ยน
ยังคงวนเวียนด้วยความห่วงหา
ถ้าหากวันไหนเธอมีน้ำตา
ฉันจะกลับมาซับด้วยหัวใจ
22 พฤษภาคม 2546 17:19 น.
โคลอน
อยากจะลองค้นใจใครบางคน
ที่ซุกซนซ่อนความลับเอาไว้
ว่าอยู่ลึกเกินหยั่งสักเพียงไร
หาเท่าไรทำไมไม่เจอะเจอ
คงต้องจ้างรถเครนมาช่วยขุด
เพราะคำตอบม้วนมุดไม่เผยอ
คนปากแข็งใจอ่อนเหมือนเช่นเธอ
คงอีกนานต้องรอเก้อเพ้อลำพัง
พูดไม่เก่งแล้วยังจะงุบงิบ
เดี๋ยวตัดสิทธิ์อย่ามาฝากความหวัง
หากปล่อยเรื่องราวคาราคาซัง
คงต้องถอนกำลังขุดค้นใจ