4 พฤษภาคม 2550 15:41 น.
โคลอน
จิบกาแฟอุ่น-อุ่นคิดใคร่ครวญ
ฤดูกาลแปรปรวนชวนให้เหงา
นั่งมองฟ้าตอนเช้าเป็นสีเทา
ใจของเราซึมเซาเพราะเหตุใด
จิบกาแฟอุ่น-อุ่นอยู่ที่เดิม
พร่องก็เติมชงยากซะเมื่อไหร่
นั่งมองฝนมองฟ้าจากไกลไกล
คงต้องรอต่อไปกว่าจะซา
จิบกาแฟเมื่อไหร่ก็ยังอุ่น
มองไอกรุ่นจากถ้วยอย่างช้าช้า
แต่อากาศกลับหนาวจนเริ่มชา
ไม่รู้เลยเวลาที่เปลี่ยนแปร
จิบกาแฟอุ่นอุ่นข้างหน้าต่าง
มองฝนอยู่ห่างห่างท่าจะแย่
ขืนเอาแต่นั่งรอฟ้าไม่แคร์
คงต้องจิบกาแฟอยู่คนเดียว
2 พฤษภาคม 2550 15:28 น.
โคลอน
กอดตัวเองซะบ้างยามหนาวเหน็บ
เผื่อความเจ็บในใจจะจางหาย
กอดตัวเองให้อุ่นกายสบาย
แล้วความหนาวจักคลายมลายไป
กอดตัวเองซะบ้างยามหมองหม่น
ให้แววตาซุกซนคืนสดใส
กอดตัวเองแน่นแน่นให้อุ่นใจ
เมื่อมองไม่เห็นใครใกล้ใกล้เรา
กอดตัวเองซะบ้างยามโดดเดี่ยว
ใช่ดายเดียวใครอื่นเขาก็เหงา
กอดตัวเองด้วยมืออันบางเบา
แล้วก้มมองดูเงารอบๆตัว
กอดตัวเองซะบ้างนะคนดี
อย่าให้ใจดวงนี้ต้องสลัว
กอดตัวเองเพื่อไล่ความหมองมัว
ที่เคยกลัวให้หมดจดจากใจ
30 เมษายน 2550 16:49 น.
โคลอน
คนบ้านเฮาบ่ะเด่วนี้ใจ๋ฮ้อน
อยากหื้อนึกถึงตะก่อนนัก-นัก
ไผมาถึงเฮือนชานก็น่าฮัก
ยิ้มทายทักป๊ะกั๋นแสนม่วนใจ๋
คนบ้านเฮาเด่วนี้เป๋นอะหยัง
อู้บ่ะค่อยฮู้ฟังบ่ะว่าไผ
แล้วจะหื้อบ้านเฮาเป๋นจะได
บ่ะเข้าใจ๋คนเฮาบ่ะเด่วนี้
คนบ้านเฮาฮักกั๋นไว้เหียเต๊อะ
บ่ะดีทำตั๋วเผ้อะอายน้องปี้
ล่ะอ่อนผ่อคนใหญ่ไผทำดี
ก็จะมีคนไหว้สาน่าชื่นชม
คนบ้านเฮาตะก่อนเปิ้นทำดี
ก็เลยมีคนมาแอ่วบ่ะขื่นขม
ถ้าอยากหื้อบ้านเฮาน่านิยม
บ่ะดีอู้พกลมจุ๊กั๋นไป
พยายามใช้คำที่คนส่วนใหญ่เข้าใจง่าย
แต่คิดว่ามีคำหนึ่งที่อาจจะยังไม่รู้กันคือ
เผ้อะ แปลว่า เลอะเทอะ
27 เมษายน 2550 15:30 น.
โคลอน
รู้สึกอะไรไหมเมื่อมองฟ้า
ลองเพ่งมองช้าช้าอาจจะเห็น
เมฆที่ล่องลอยแต่เช้าจรดเย็น
กำลังรวมตัวเป็นพื้นแผ่นเดียว
รู้สึกอะไรไหมเมื่อมองฝน
ลองละทิ้งเหตุผลสักประเดี๋ยว
ฝนที่โปรยปรายดูแล้วกลมเกลียว
ใช่เพียงหยดเดียวที่หล่นลงมา
รู้สึกอะไรไหมเมื่อมองดู
ธรรมชาติเหมือนครูคอยเตือนว่า
เราไม่ได้ยิ่งใหญ่แต่ไรมา
ทุกสิ่งล้วนพึ่งพากันและกัน
รู้สึกอะไรไหมเมื่อลองคิด
เกิดมาหนึ่งชีวิตนั้นช่างสั้น
ทำไมไม่สรรค์สร้างความสัมพันธ์
และทำดีต่อกันทุกวันไป
19 เมษายน 2550 18:14 น.
โคลอน
ขอฉันยืนตากฝนอีกสักหน่อย
ให้น้ำตาปลดปล่อยความผิดหวัง
ขอให้ฉันยืนอยู่ตามลำพัง
เพื่อเจือจางความหลังด้วยตัวเอง
ขอฉันยืนนิ่ง-นิ่งอย่าหันกลับ
ให้ฉันปรับหัวใจที่โหวงเหวง
ขอให้ฉันรู้จักความวังเวง
เพื่อลดความหวั่นเกรงภายในใจ
ขอฉันยืนหยัดอยู่ใต้แผ่นฟ้า
ให้ใจที่เหว่ว้าไม่หวั่นไหว
ขอให้ฉันมองฟ้าอันกว้างไกล
เพื่อเรียกความสดใสให้กลับมา
ขอฉันยืนลำพังฟังหัวใจ
ให้ความเจ็บห่างไกลความอ่อนล้า
ขอให้ฝนช่วยชะคราบน้ำตา
ก่อนก้าวเดินออกมาอย่างมั่นคง
Calendar
Lovers
25 คน เลิฟโคลอน
หน้าส่วนตัว
3886
