7 กันยายน 2551 16:17 น.
โคลอน
กลับมาส่งข่าวคราวความคิดถึง
ณ วันหนึ่งที่ใจนั้นร้องขอ
แม้มิรู้ว่ามีใครเฝ้ารอ
ฤ เปล่าหนอแต่ก็ไม่สำคัญ
แค่อยากส่งข้อความตามใจคิด
ใช้ชีวิตช่วงหนึ่งตามความฝัน
แต่งแต้มตัวอักษรจรจากวัน
ที่ไหวหวั่นวุ่นวนมิรู้วาย
แม้นห่างเหินกันไปใช่ลืมเลือน
กลับมาเยือนเพื่อส่งนัยความหมาย
แทนรู้สึกที่มีอยู่มากมาย
กรุ่นกำจายเต็มอยู่ ณ ห้วงใจ
ถึงปลายทางอาจไร้ซึ่งคนรับ
โปรดอย่าได้ตีกลับฤาผลักไส
เพราะคนส่งเขาอาจจะน้อยใจ
อยู่ไม่ไกล ณ ที่ใดที่นึง
23 สิงหาคม 2551 17:11 น.
โคลอน
เพื่อนรัก....
ลองยิ้มทักท้องฟ้าที่สดใส
จะมองเห็นหมู่เมฆลอยล่องไป
ตามแต่ใจสายลมจะพัดพา
ฉันเคย...
เหงาจนเผยความนัยบนใบหน้า
บ่อยครั้งที่ได้แต่หลบสายตา
แล้วเสมองขึ้นฟ้าอยู่ประจำ
ฟ้างาม...
แม้สีครามหายไปในคืนค่ำ
ยังมีแสงดวงดาวสวยลึกล้ำ
กระพริบย้ำว่าใช่อยู่เดียวดาย
ยังมี...
เพื่อนแสนดีเคียงข้างไม่ห่างหาย
แม้เปียกปอนเพราะฝนไม่สบาย
ฟ้ายังกลายกลับเปลี่ยนสีปลอบโยน
9 สิงหาคม 2551 20:19 น.
โคลอน
เส้นทางที่ทอดยาวราวโลกกว้าง
เหมือนเคว้งคว้างท่ามกลางความสับสน
ชีวิตในเมืองใหญ่อลวน
คิดถึงบ้านเสียจนอยากกลับไป
มองภูเขาท้องฟ้าดาราสวย
แม่น้ำที่เคยช่วยเราสดใส
แม้อ่อนล้าเหน็ดเหนื่อยสักปานใด
มิเคยจะท้อใจเลยสักที
ณ ปลายทางเส้นนี้ได้เชื่อมต่อ
และยาวพอจะไปถึงยังที่
ครั้งหนึ่งเคยจากมาห้วงฤดี
ยังเพรียกหาทุกนาทีที่ไกล
ช่วยพาฉันกลับไปให้ถึงถิ่น
เหมือนนกที่โบยบินคราวูบไหว
ถูกลมพัดพรากจรจากพงไพร
นักเดินทางคนไกลหวนคำนึง
ค่ำคืนนี้ดวงดาวส่องกระพริบ
แม้ปลายทางไกลลิบจักไปถึง
ด้วยดวงจิตมุ่งมั่นมิพรั่นพรึง
เพราะคิดถึงคนหนึ่งในหทัย
อ้อมกอดอันอบอุ่นยามแอบอิง
คล้ายเวลาหยุดนิ่งชวนหลับใหล
แม่กล่อมนอนเมื่อครั้งยังเยาว์วัย
ลูกหลับตาปล่อยใจไร้กังวล
31 กรกฎาคม 2551 15:25 น.
โคลอน
อยากจะเขียนเรียงความเหมือนคนอื่น
ต้องสะอื้นทุกครั้งน้ำตาไหล
ตัวหนังสือที่จดจารลงไป
จะมีเรื่องราวใดมาต่อเติม
กระดาษเปล่าแผ่นนั้นคงว่างอยู่
ยังไม่รู้เมื่อไหร่จะได้เริ่ม
เขียนเรียงความถึงแม่กับวันเดิม
ด้วยมิอาจเสริมสร้างสรรค์วจี
อยากจะหยิบยืมฝันแค่เพียงนิด
ช่วยมาเปลี่ยนความคิดที่บู้บี้
ให้รู้สึกถึงสิ่งที่ดีดี
ในวันนี้ที่ใครเขาพูดกัน
จะขอเขียนเรียงความถึงท้องฟ้า
แล้วกู่ก้องไปว่านั่นแม่ฉัน
ถึงอยู่ไกลแต่ใจยังผูกพัน
หวังสักวันแม่จักกลับหวนคืน
..............................................................................................
เพลง เรียงความเรื่องแม่ ขับร้อง : น้องๆจากบ้านราชวิถี บ้านมหาเมฆ
คุณครูสั่งให้เขียน เรียงความเรื่องแม่ฉัน บอกให้ส่งให้ทันวันพรุ่งนี้
มันยากจังทำไม่ไหว หนูแม่ไม่มี แล้วจะเขียนให้ดียังไง
*เป็นห่วงก็ไม่รู้ ดูแลก็ไม่คุ้น กอดแม่อุ่นจริงๆมันจริงไหม
พร้อมหน้ากันทานอาหาร เคยมีแค่ฝันไป ไม่มีเพลงกล่อมใดไม่มี
**ห่มผ้าไม่เคยอุ่นเลย กอดหมอนไม่เคยอุ่นใจ นอนหลับไปอย่างเดียวดายทุกที
ไม่มีอะไรจะเขียน ให้ครูได้อ่านพรุ่งนี้ บนหน้ากระดาษก็เลอะน้ำตา
*** ถ้าแม่ฟังอยู่ไม่ว่าแม่อยู่ไหน ไม่ว่าแม่เป็นใคร ช่วยส่งรักกลับมา
ถ้าแม่ฟังอยู่คิดถึงหนูหน่อยหนา หนูขอสัญญาว่าหนูจะเป็นเด็กดี
26 กรกฎาคม 2551 12:59 น.
โคลอน
เหนื่อยไหมผู้กล้า...
ณ เวลาที่เจออุปสรรค
ถาโถมจนมิอาจหยุดพิงพัก
มากมายนักปัญหาที่หนักใจ
อยากไถ่ถาม...
เพื่อติดตามข่าวคราวเป็นไฉน
จะทดท้อถดถอยแรงลงไป
หรือยังสู้ด้วยใจที่มั่นคง
พายุฝน...
กระหน่ำปนเศษดินและฝุ่นผง
แต่ทว่าผู้กล้ายังยืนยง
มิยอมลงให้กับความปรวนแปร
แสงแดดร้อน...
ฤาจะคลอนดวงจิตที่แน่วแน่
อุดมการณ์ยิ่งใหญ่มิเชือนแช
แม้จะถูกลอยแพกลางคลื่นลม
ฉันมองเห็น...
ว่ายากเย็นเพียงใดที่จะถม
รอยแตกของแผ่นดินที่ใกล้จม
ก่อนที่ลมหายใจจะแผ่วเบา
อยากให้รู้...
ฉันจะอยู่กับเธอเช่นวันเก่า
แค่ได้เห็นรอยยิ้มระหว่างเรา
ความสุขที่ซบเซาก็กลับมา
ผืนแผ่นดิน....
คงได้ยินและเป็นพยานว่า
พวกเรารักชาติศาสน์กษัตรา
ด้วยวิญญาเฉกเช่นบรรพชน
.............................................................
เพลง ยังยิ้มได้
พลพล
หลายครั้งที่ชีวิต เจอกับปัญหา
ทำให้ใจเธออ่อนล้าลงบ้างไหม
ฉันถามด้วยความรัก ถามด้วยความห่วงใย
ไม่ได้ดูถูกเธอ
หวังแล้วก็ผิดหวัง มาตั้งกี่ครั้ง
เธอก็ยังอยู่ตรงนี้ไม่จากไป
ฉันรู้มันยากนัก
ที่รักฉันนั้นขอบใจ เธอเหลือเกิน
เหนื่อยหน่อยนะ อยู่กับฉัน
เมื่อสิ่งที่ฝัน นั้นมันไม่ง่ายเลย
แหละวันนี้ฉันรู้ ต้องเหนื่อยหนักกว่าที่เคย
แต่เธอก็ยังยิ้มได้
ไม่คิดจะยอมแพ้ เราก็ไม่แพ้
แค่เพียงทาง ไม่มีดอกไม้ให้ก้าวเดิน
ขุนเขาหรือขวากหนาม ด้วยรักมันคงไม่ยากเกิน
ที่จะเดินไปให้ถึงปลายทาง
เหนื่อยหน่อยนะ อยู่กับฉัน
เมื่อสิ่งที่ฝัน นั้นมันไม่ง่ายเลย
แหละวันนี้ฉันรู้ ต้องเหนื่อยหนักกว่าที่เคย
แต่เธอก็ยังยิ้มได้
ไม่คิดจะยอมแพ้ เราก็ไม่แพ้
แค่เพียงทาง ไม่มีดอกไม้ให้ก้าวเดิน
ขุนเขาหรือขวากหนาม ด้วยรักมันคงไม่ยากเกิน
ที่จะเดินไปให้ถึงปลายทาง
......................................................................
ฉัน ในที่นี้ คือ ประเทศไทย
และ เธอ คือ ผู้กล้าทุกท่าน ที่ทำหน้าที่เพื่อแผ่นดิน
Calendar
Lovers
25 คน เลิฟโคลอน
หน้าส่วนตัว
1657
