2 ตุลาคม 2551 15:21 น.
โคลอน
ฉันเห็นเธอเคลื่อนไหวในความเงียบ
เหมือนสายลมเย็นเยียบเมื่อสัมผัส
แม้มิอาจมองเห็นภาพแจ่มชัด
เพียงใบไม้ไกวกวัดก็รับรู้
อาจดูคล้ายเย็นชาทว่าอุ่น
เมื่อเริ่มคุ้นกับสิ่งที่เป็นอยู่
ความว่างเปล่าที่คอยหน้าประตู
แท้จริงมีเธออยู่ ณ ตรงนั้น
ยามใดความเงียบเหงาฤาหม่นหมอง
เข้ามาจองจับใจคนไหวหวั่น
คล้ายสายลมพัดผ่านคืนและวัน
ที่แสนเศร้าเหล่านั้นให้ห่างไกล
ฉันมิอาจเอื้อมมือไปไขว่คว้า
สายลมที่พัดมาอีกคราได้
คงจะดีแล้วล่ะบอกกับใจ
แค่รู้ว่ามีใครก็เพียงพอ
26 กันยายน 2551 14:48 น.
โคลอน
ฉันยังคงเชื่อมั่นในรักแท้
ที่ไร้ซึ่งข้อแม้และเหตุผล
อาจจะเคยเดินผ่านฤาปะปน
ท่ามกลางความวกวนบนเส้นทาง
แม้ต้องคอยต่อไปไม่สิ้นสุด
ก็แค่ปล่อยใจหยุดพักเสียบ้าง
รอเพียงใครคนหนึ่งแม้เลือนลาง
แต่ความฝันมิจางไปจากใจ
คงจะมีสักวันที่ความหวัง
เป็นจริงดังที่เราเคยฝันใฝ่
แม้คำตอบอาจอยู่ไกลแสนไกล
บอกกับใจคงมีวันได้เจอ
ใครสักคนที่ฟ้าคงลิขิต
ให้มีสิทธิ์พูดคำ"รักเสมอ"
มิใช่เพียงคนเดียวที่พร่ำเพ้อ
สักวันคงได้เจอคนคนนั้น
17 กันยายน 2551 09:36 น.
โคลอน
ถึงทรัพย์สินมากมายกองตรงหน้า
บารมีคับฟ้าสักแค่ไหน
สุดท้ายเล็กกว่าโลงทุกคนไป
มิมีใครหลุดพ้นสัจธรรม
หากวันหนึ่งตายไปเหลือแต่เถ้า
คนจะเศร้าเสียใจฤาเหยียบย่ำ
หาได้เกิดขึ้นจากเวรแลกรรม
โปรดเถอะจำทำดีย่อมได้ดี
แม้นทำชั่วมิเกรงกลัวต่อบาป
ก็เหมือนต้องคำสาปกลายเป็นผี
จะยิ่งใหญ่จากไหนก็ไม่มี
คนอาลัยไยดีเมื่อหมดลม
ทั้ง ลาภ ยศ ชื่อเสียง แล อำนาจ
ก็มิอาจนำไปป่นผสม
กับอัฐิเพื่อให้คนนิยม
ฤาชื่นชมเฉกเช่นปูชนีย์
12 กันยายน 2551 08:11 น.
โคลอน
เดินตามรอยเท้าพ่อไม่กลัวหลง
ตั้งจิตตรงมั่นคงอยู่เสมอ
แม้นหนทางที่ผ่านพานพบเจอ
ทำให้น้ำตาเอ่อบ้างบางที
ฝ่าขุนเขาเห็นเงาใบไม้ไหว
แต่ทว่าอุ่นใจไม่ถอยหนี
ท่ามกลางความกว้างใหญ่ของพงพี
ยังคงมีพ่ออยู่เคียงข้างกาย
ฟ้าเริ่มมืดขืนอืดอาดเพียงนิด
แสงที่ส่องชีวิตอาจเลือนหาย
สัตว์ป่าคอยขย้ำอันตราย
ภัยมากมายเรียงรายรอบชิดตัว
พ่อคอยเตือนสติอยู่ไม่ห่าง
ไม่นานก็สว่างสร่างสลัว
อย่าไปตามความคิดที่หมองมัว
และหวั่นกลัวสิ่งที่ไร้ตัวตน
มองรอยเท้าของพ่อที่เดินย่ำ
แม้ใกล้ค่ำเพียงใดไม่สับสน
เพราะพ่ออยู่แม้ร้างไร้ผู้คน
มิร้อนรนอดทนก้าวต่อไป
จะก้าวย่างตามอย่างรอยเท้าพ่อ
และจะก่อไฟฝันวันหวั่นไหว
ทางข้างหน้าแม้อาจจะยาวไกล
ลูกจะไม่ท้อใจระหว่างทาง
10 กันยายน 2551 16:09 น.
โคลอน
สวัสดีคนแปลกหน้า...
เธอคงไม่รู้ว่าสำหรับฉัน
เราข้ามผ่านคนที่รู้จักกัน
กลายเป็นความผูกพัน ณ ความจริง
ยิ่งเนิ่นนานไออุ่นความห่วงใย
กลับซ่านซึ้งฤทัยมิหยุดนิ่ง
เหมือนสายลมพัดผ่านไม่ประวิง
ฤานี่คือบางสิ่งที่รอคอย
อาจจะเป็นเวลาที่เนิ่นช้า
และเริ่มล้ากับใจที่เหงาหงอย
เมื่อสัมผัสรู้สึกทีละน้อย
จึงอยากร้อยเรียงถ้อยเพื่อถักทอ
เพราะเธอคือรอยยิ้มที่อ่อนหวาน
ณ วันวานวันนี้ที่เกิดก่อ
กำลังใจขึ้นใหม่เมื่อทดท้อ
ฉันจึงขอขอบคุณด้วยหัวใจ
Calendar
Lovers
25 คน เลิฟโคลอน
หน้าส่วนตัว
1475
