30 สิงหาคม 2547 16:50 น.
แอ็ปเปิ้ล
ฉันเป็นเพียงหนังสือเล่มหนึ่ง
อยู่บนชั้นแห่งความคิดถึง...สุดมุมของความเหงา
รูปเล่มธรรมดา..ปกสีฟ้า...อ่อนหวาน..บางเบา
ประดับประดาด้วยดอกหญ้าสีขาว
ใต้ชื่อหนังสือ...รักของฉันคือบทกวี
ไม่มีสารบัญ...ไม่เอื้อนเอ่ยคำนำ
ขีดเส้นใต้เน้นย้ำ...แด่เธอผู้เปิดอ่านหนังสือเล่มนี้
โปรดเปิดประตูหัวใจ..ค่อย ๆ สัมผัสเรื่องราวที่ฉันมี
ให้ทุกอักษรไหลเคลื่อนเป็นหนึ่งเดียวกับวินาที..ต่อจากนี้ไป
ตัวอักษรที่ทิ้งช่วงความห่าง
บอกร่องรอยความอ้างว้าง เคว้งคว้าง หวั่นไหว
เนื้อหาที่เกาะกุมความเศร้า เก็บงำความอ่อนแอในหัวใจ
บทเพลงสายลมอ่อนไหว ยังพลิ้วตัวบนหน้ากระดาษความผูกพัน
รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ บทเพลงรัก
แหวนใบไม้ถัก ทุ่งหญ้าเขียว ขอบฟ้ากว้าง เส้นทางฝัน
ก้อนหินแกร่ง ดอกไม้หอม ต้นไม้ใหญ่ได้ดวงตะวัน
ดวงดาวแห่งคืนวันคือทุกห้วงเวลาชีวิตฉันที่หมุนไป
ขอบคุณที่เธออ่านหนังสือเล่มนี้จนจบ
และต้องขอโทษหากเธอไม่พบสิ่งที่ค้นหา ที่หวังไว้
ฉันเป็นหนังสือหนึ่งในโลกที่อาจจะไม่มีใครเคยเข้าใจ
แต่เธอรู้ไหม...จากหน้าแรกจนหน้าสุดท้าย
ฉันซุกซ่อนความรักไว้ในทุกถ้อยคำ
****************************
ปล. ฉันไม่หวังว่าหนังสือของฉันจะมีความหมายสำหรับเธอหรือไม่
คงไม่สำคัญหรอก...หากเธอจะไม่ชอบหนังสือเล่มนี้
เพียงแค่เธอมอง และถือ แม้ไม่ได้เปิดอ่าน ฉันก็รู้สึกดี
แต่หากเธออ่านแล้ว ไม่พบสิ่งที่เธอค้นหา ก็ขอวางฉันไว้ที่เดิมนะ
ขอบคุณคะ...หากเธออ่านหนังสือนี้จนจบ
แค่บางเรื่องราวของฉัน ทำให้เห็นรอยยิ้มเธอได้บ้างก็พอ...
7 สิงหาคม 2547 15:47 น.
แอ็ปเปิ้ล
ม่านรัตติกาลอาบแสงจันทร์เลือนลางบนเวิ้งฟ้า
หัวใจอ่อนล้าเงียบเหงาเกินกว่าจะข่มตาหลับได้
เงาสะท้อนแสงเทียน...เคลื่อนไหวตามเสียงเพลงความห่างไกล
เธอจะรู้บ้างไหม...ฉันถูกความอ่อนไหวบาดหัวใจจนเจ็บชา
ห้องสี่เหลี่ยมมุมเก่าที่เก็บงำความอ่อนแอ
เรื่องราวของหัวใจ...ถูกล็อกกุญแจ...ทิ้งไว้ให้เหว่ว้า
สายลม...เล่านิทานเรื่องเศร้า..เดียวดายจนมีน้ำตา
ฉันซุกตัว...อยู่ในความเหงาแห่งกาลเวลาที่หมุนไป
บนฟากฝั่งฟ้าที่เงียบงัน
ถนนสายเก่าแห่งคืนวันยังทอดผ่านความอ่อนไหว
อีกครั้งที่ความคิดถึงออกเดินทางไปแสนไกล
บ่อยครั้งที่ลมหายใจ...ยังสั่นไหวในรัตติกาล
หลงเหลือเพียงบางถ้อยคำที่อยากจะเอื้อนเอ่ย
ไถ่ถามถึงความรักหนึ่งซึ่งเคยอ่อนหวาน
คิดถึงฉันบ้างหรือเปล่า..คนดีที่แสนไกล..ในวันวาน
เหมือนฉันไหม...ทุกนาทีที่ผันผ่าน...มีเพียงเธอในหัวใจ