11 กันยายน 2546 14:40 น.
แอ็ปเปิ้ล
ระลอกแล้ว ระลอกเล่า ซัดเข้าฝั่ง
บางครั้งเบา บางครั้งคลั่ง เหมือนคนบ้า
ฉันเก็บซ่อนความนึกคิดจนเหว่ว้า
ทะเลใจ ทะเลน้ำตา โรยล้าอาดูร
เห็นใคร ๆ เดินโซซัดโซเซ
เอาความรักมาทิ้งทะเลที่คว้างหมุน
หวังให้แตกแหลกสลายกลายเป็นจุล
พรายฟองสีขุ่นนอนแนบทรายเป็นน้ำตา
จมลงแล้ว จมลงไปในความลึก
รักจมดิ่ง สิ้นความรู้สึกอันไร้ค่า
สูดกลิ่นอายของทะเลที่เจ็บชา
พร้อมกับน้ำตาที่หล่นมาอย่างเดียวดาย
เกลียวคลื่นสีขุ่นดูโศกสร้อย
ดาวเลื่อน เดือนลอย แล้วหนีหาย
เหมือนหนึ่งใจ อีกไม่ช้า ก็ใกล้ตาย
แล้วฟื้นคืนได้ใหม่ในรุ่งสาง กลืนน้ำตา
เหลือเพียงเศษว้าเหว่ในทะเลสีคราม
ให้ผู้คนอ้างว้างยามมาหา
มาเก็บเศษ ซากรัก ทะเลลา
เป็นของขวัญน้ำตา ให้ฉัน วันมาเยือน
11 กันยายน 2546 14:29 น.
แอ็ปเปิ้ล
ดวงจันทร์สีเงินลอยเด่นอยู่กลางทะเลเมฆ
ราตรีนี้เหมือนถูกเสกให้เงียบเหงา
คิดถึงเมื่อครั้งเป็นเด็กดื้อดึงจะเอื้อมเอา
ปีนเก็บดาวบนฟากฟ้ามาใส่ห้องนอน
สิ่งต่าง ๆ ยังพร่างพรูในหัวใจ
ฉันแค่อยากมีดาวอยู่ใกล้ ๆ ไว้คอยออดอ้อน
แต่ดาวก็อยู่ไกลยากเกินจะเว้าวอน
อยู่ตรงนี้ได้แต่นอนคิดถึงดาว
ฉันจึงเขียนความรู้สึกส่งไป
บนลูกโป่งสวรรค์สดใสผ่านฟ้าเหงา
ทุกครั้งที่เหว่ว้า สับสนในใจเรา
เผื่อดาวจะซึบซับข้อความนั้นแล้วเข้าใจ
ความรู้สึกครั้งนั้นก็เหมือนครั้งนี้
ฉันคิดถึงเธอคนดีมากกว่าสิ่งไหน
คืนนี้จึงเขียนข้อความผ่านลูกโป่งสวรรค์ไป
ดาวจ๋า...อ่านแล้วใช่ไหม ข้อความในใจคือฉันรักเธอ
8 กันยายน 2546 14:12 น.
แอ็ปเปิ้ล
ความรู้สึกดีดีที่เรียกว่า...รัก...
กว่าจะเกิดให้ประจักษ์รู้ซึ้งจนหวั่นไหว
หนึ่งคำถามค้างคาซึมลึกในหัวใจ
บอกกันได้ไหมเธอรักฉันเพราะอะไร? คนดี
อย่าบอกเลยว่ารักไม่มีเหตุผล
มันเป็นคำพูดของคนเข้าตาจนไม่มีทางหนี
ฉันอยากเป็นความผูกพันไม่ใช่ภาระที่เธอมี
อยากเป็นเยื่อใยผูกสัมพันธ์ที่ดีระหว่างเรา
อย่างน้อยก็อยากให้เธอลองถามใจ
อย่ารักฉันเพราะใครผลักไสหรือเริ่มต้นที่ความเหงา
อย่าบอกว่าไม่มีใครในวันนี้จึงมีเรา
หรือเพียงต้องการลืมเค้าแล้วเอาฉันมาคั่นเวลา
หนึ่งคำรักสั้น-สั้น ง่าย-ง่าย
แต่ต้องใช้เวลามากมายในการค้นหา
รักมักไม่มีเหตุผลแต่นับร้อยเหตุผลในการเลิกรา
ฉันเองก็ไม่รู้ว่าแบบไหนจะเจ็บน้อยกว่ากัน
ฉันโชคดีที่มีเธอมาให้รัก
และโชคดียิ่งนักที่เธอก็รักฉัน
เพราะเธอเป็นคนดีที่หัวใจต้องการ
อยากไถ่ถาม อยากรู้ความ แล้วเธอล่ะ...รักฉันเพราะอะไร?
4 กันยายน 2546 13:14 น.
แอ็ปเปิ้ล
ซบหน้าลงนอนแนบหมอนใบเก่า
น้ำตารินในวันเหงาแสนเศร้าหมอง
เสียงเพลงคลอเบา ๆ เป็นทำนอง
เหมือนเสียงร้องของหัวใจที่อ่อนแรง
ฝนข้างนอกยังคงสาดอยู่ซ้ำ ซ้ำ
ข้างในใจที่ช้ำช้ำ ยังไม่หาย
ฝนยิ่งสาดใจยิ่งช้ำอยู่ไม่คลาย
เหมือนจะแตกแยกสลายในทันที
เหวว่าลึกค้นใจคนยิ่งลึกกว่า
ท้องนภาที่ว่ากว้างกว่าสิ่งไหน
ยังไม่เท่ากับความรักในหัวใจ
ที่มีให้กับเธออยู่นิรันดร์
ยิ่งรักมาก ก็ยิ่งเหงา ยิ่งไกลห่าง
ยิ่งอ้างว้าง เคว้งคว้าง หลงทางฝัน
ทุกนาทีที่ผ่านไปแต่ละวัน
เหมือนกำแพงล้อมรอบกั้นหมดทางไป
4 กันยายน 2546 11:48 น.
แอ็ปเปิ้ล
ดาวน้อยลอยร่วงจากท้องฟ้า
ฉันหลับตาอธิษฐานในคืนเหงา
แม้ที่ตรงนี้ห่างไกลความเป็นเรา
ขอเพียงเธอรับเอาความรู้สึกที่มีของฉันไป
คิดถึงมากจนถึงมากที่สุด
และไม่อาจหยุดความห่วงหานั้นลงได้
บนฟ้ามีดาวนับล้านประดับไว้
แต่ฉันมีเธอคนเดียวประดับใจในทุกวัน
หากดาวตกไปสักดวงในตอนนี้
ยังมีดาวหลายดวงอยู่กับฟ้าไม่เปลี่ยนผัน
แต่หากดาวดวงเดียวที่มีในใจฉัน
หล่นหายไปสักวันคงเหงาใจ
เพราะฉันไม่มีดาวนับล้านเหมือนฟ้า
มีเพียงดาวดวงเดียวที่มีค่ากว่าสิ่งไหน
เธอคือดาวดวงนั้นที่อยู่ในหัวใจ
อบอุ่น ยิ่งใหญ่ เป็นทุกสิ่งในห้วงเวลา
เธอคือคนสำคัญ
คนพิเศษคนนั้นที่งดงามกว่าดาวบนฟ้า
อธิษฐานผ่านดาวตกขอให้เธอตอบรับกลับมา
บอกให้ฉันรู้ที่ว่า....ความคิดถึงที่ส่งไปยังมีค่าสำหรับเธอ
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟแอ็ปเปิ้ล
หน้าส่วนตัว
1205
