6 กันยายน 2545 12:51 น.

คนไร้ค่ากับคนบ้า

ยืนรอรถเมล์อยู่ข้างทาง
ถนนสายอ้างว้างที่เดิมแห่งนี้
บันทึกเรื่องราวมากมายที่เคยมี
มองสิ่งเดิม ๆ ข้างกายยิ่งเหงาทุกที เดียวดายเหลือเกิน

มองดูผู้คนผ่านไปผ่านมา
บังเอิญเห็นคนบ้าเดินมาอย่างขวยเขิน
ในมือถือดอกหญ้า...ใบหน้ายิ้มระรื่นแสนเพลิดเพลิน
ช่างมีความสุขเหลือเกินกับทุกอณูของชีวา

มองดูตัวเรา...
ทำไมดูเศร้า...แอบอิจฉาคนบ้า
เค้ายังยิ้มได้กับสิ่งที่เรามองว่าไร้ราคา
ดอกหญ้าช่างมีค่ากับคนไร้กังวลในแววตาเสียจริง

ต่างกันตรงไหน
คนบ้าที่มีดอกหญ้า..กับคนไร้ค่าที่ขาดหายในบางสิ่ง
หรือเพราะคนบ้ามีดอกหญ้า
ก็สุขได้ในโลกแห่งความจริง
แต่คนไร้ค่าแม้จะมีพร้อมทุกสิ่ง
ในโลกแห่งความจริง...ยังเศร้าอยู่เหมือนเดิม