5 กุมภาพันธ์ 2545 18:14 น.
แอ็ปเปิ้ล
ที่ระเบียงยามดึกดื่นเวลานี้
เหลือเพียงฉันกับใจที่มีแต่ความเหงา
ท้องฟ้ายามค่ำคืนเหตุใดถึงดูเศร้า
หรือเพราะไร้แสงจันทร์ แสงดาวประดับประดา
เกิดความรู้สึกนี้ขึ้นมาทีไร
หัวใจก็หวั่นไหวคิดถึงเธอทุกที
จะรับรู้บ้างไหม...เวลานี้
ว่ายังมีใครบางคนที่รอเธอ
หายไปนานเหลือเกิน
จนบางทีใจฉันก็เริ่มหวั่น
กลัวว่าสักวันเธอจะลืมกัน
ทิ้งความผูกพันให้เป็นแค่ฝันไป
คิดถึงกันบ้างหรือเปล่า
รู้สึกเหงาเหมือนกันบ้างไหม
สบายดีหรือไม่อย่างไร
รู้ไหมว่าคนไกล...เป็นห่วงเป็นใยเธอเหลือเกิน
ปล่อยใจให้ความเงียบเหงาพบกัน
เติมแต่งสีสันของวันเศร้าให้สดใส
กลับมามอบสิ่งดีดีให้ฉันได้มีกำลังใจ
ฉันรอเธอได้ไหม...ช่วยบอกเธอ
5 กุมภาพันธ์ 2545 08:52 น.
แอ็ปเปิ้ล
จมอยู่กับเวลาที่ผ่านมาของวันเก่า ๆ
ติดอยู่กับความเหงาที่เป็นเงาคอยตามเรื่อยไป
ทุก ๆ เรื่องราวมันบั่นทอนความรู้สึกของใจ
ไม่คิดที่จะฝันใฝ่กับสิ่งใด ๆ อีกเลย
เป็นคนไม่มีใคร เป็นคนไม่สำคัญ
จะในความจริงหรือความฝันฉันไม่เคยมีใคร
ไม่อยากจะผูกพัน ไม่อยากจะต้องเสียใจ
ไม่อยากแลเห็นสิ่งใดให้รับรู้แล้วมีน้ำตา