26 พฤศจิกายน 2545 16:43 น.
แอ็ปเปิ้ล
ทุกครั้งที่ความเหงาเกาะกินใจ
ขอบฟ้าที่สดใสเหม่อมองช่างหมองหม่น
ทุกสิ่งผ่านตาเข้ามาปะปน
คนอ่อนแอหนึ่งคนก็ร้องไห้ร้าวรอน
บ่อยครั้งที่ไขว่คว้าหาความยุติธรรม
เหมือนว่ายดำลงไปในความไม่แน่นอน
สิ่งดีดี..ที่ให้ใครก็กลับกลายมาบั่นทอน
โลกเปรียบดั่งครูที่ช่วยสอนให้รู้ซึ้งถึงใจคน
ความเจ็บปวดที่ฉันสัมผัสได้
แต่กับเธอคงไม่เคยได้รับรู้เลยสักหน
หมดแล้ว...เรี่ยวแรงจะไขว่คว้าหาใครสักคน
กำลังใจสุดท้าย...คงต้องดิ้นรนด้วยตัวเอง
ต่อไปนี้...ภาพสะท้อนของกระจกเงา
จะไม่หลงเหลือตัวตนเก่าที่เคยหวั่นเกรง
จะปลดปล่อยชีวิตให้ได้บรรเลง
เพื่อตัวเราเอง รักตัวเราเอง ให้มากกว่าเดิม
26 พฤศจิกายน 2545 16:33 น.
แอ็ปเปิ้ล
หากคืนนี้ไม่มีดาวระยิบไหว
ท้องฟ้า...หม่นหมองคล้ายจะร้องไห้แล้วตอนนี้
สายลม...ก็แน่นิ่งไม่พัดผ่านมาเสียที
ดวงจันทร์...ก็ไม่พราวแสงอย่างทุกทีที่เป็นมา
แล้วคืนนี้...ใครจะคอยเป็นสื่อผ่าน
ฝากถ้อยคำขับขานจากฉันส่งไปหา
ให้คนดี...ที่อยู่ไกลอีกปลายฟ้า
อ้างว้าง เหว่ว้า เหงาบ้างหรือเปล่านะ...คนไกล
ทำได้เพียงบอกซ้ำ ๆ ย้ำที่ใจให้ได้ฟัง
สักหมื่นครั้ง ล้านครั้ง ก็ทำได้
บอกผ่านที่ใจฉันให้กระทบไปที่ใจของคนไกล
ทุกความรู้สึกจะส่งไปภายใต้ฟ้าที่เงียบงัน
ความไกลไม่อาจทำให้ใจสั่นคลอน
ความห่วงหา อาทร ยังก่อเกิดที่ใจของฉัน
คนของความรัก ยังแน่นหนักในความผูกพัน
เธอรู้ใช่ไหม...ว่าทุก ๆ วันฉันคิดถึงเธอ
แม้สรรพสิ่งรอบกายจะเป็นอย่างไร
แต่ที่หัวใจฉันยังมีเธอเสมอ
เก็บอยู่ตรงนี้ เก็บลึกสุดใจ ไม่มีใครค้นเจอ
จะบอกผ่านทุกความรู้สึกที่มีในใจฉัน
ให้ไปกระทบที่ใจเธอ ทุก ๆ วัน...
24 พฤศจิกายน 2545 19:45 น.
แอ็ปเปิ้ล
มันไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นเลย
กับคำที่เธอเอื้อนเอ่ยในตอนนี้
ตลอดเวลา...ฉันเป็นคนที่แสนดี
เธอจะไม่ลืมสิ่งดีดีที่มี...แต่เวลาเธอนี้คงต้องไป
คนที่เธอไม่รัก...ไม่แคร์
คำพูดสุดท้ายอย่าทำเหมือนเธอเหลียวแลกัน...ได้ไหม
ความเจ็บไม่ต่างกันเลยจะพูดมาทำไม
เพราะความปวดร้าวครั้งยิ่งใหญ่มันฝังที่ฉัน...คนเดียว
มันมีความหมายอะไร
เมื่อไม่รัก....ก็อย่าทำร้ายหัวใจอันแห้งเหี่ยว
ตลอดเวลาฉันมันก็แค่คนที่เธอมองว่าไม่เกี่ยว
สิ่งเดียวที่มี...บอกไม่เคยรักกัน..ก็เข้าใจ
มันเจ็บปวดรู้ไหมกับคำว่าฉันแสนดี
แม้จะดีแค่ไหน...เมื่อในสุดท้ายเธอก็จากไป
คนที่เธอไม่รัก...ไม่มีความหมายไม่ต้องห่วงใย
พอซะที..ไม่เอาได้ไหม...ไม่อยากเป็นคนแสนดี
ที่ต้องเจ็บแบบเดิม ๆ...
24 พฤศจิกายน 2545 18:31 น.
แอ็ปเปิ้ล
ทุกเสี้ยวเวลาของคืนวัน
หากเธอจะเอ่ยถามฉันว่าลืมกันบ้างไหม
ฉันเอง...กล้าบอกเธอออกจากใจ
ความรู้สึกเธอเป็นเช่นไรความรู้สึกฉันก็ไม่ต่างกัน
ทุกครั้งที่ยืนอยู่บนความเหงา
ฉันยังมองเห็นภาพเงาของเธอในความฝัน
ช่วงเวลาที่มีเธอคอยห่วงใยกัน
มันทำให้ชีวิตของฉันเหมือนเป็นเจ้าหญิงขึ้นมา
แต่เพียงช่วงเวลาไม่นาน
ทุกอย่างเป็นเพียงสายลมพัดผ่านมาหา
น้ำใส ๆ เอ่อล้นเต็มขอบตา
ในวันที่เธอลาจากฉันไป...
ข้อความสุดท้ายที่ส่งไปให้เธอ
ฉันบอกความรู้สึกที่เธอไม่เคยได้รู้ในหัวใจ
หากเธอจะอ่านให้ดีดีจะรู้ว่ามันมากมายแค่ไหน
แม้จะบอกเธอไป...ว่าเป็นความรู้สึกแบบเพื่อนคนนึง
ข้อความสุดท้ายที่เธอส่งมา
ฉันยังเก็บมันไว้...ตลอดมาเพื่อคอยนึกถึง
รวมทั้งข้อความเก่า ๆ ที่ฉันไม่อาจลบไปจากห้วงคำนึง
และบทกวีเหงา ๆ ซึ้ง ๆ หากเธอผ่านมาอ่านคงเข้าใจ
หลายครั้งหลายคราที่ฉันถามใจตัวเอง
ว่าฉันทำลายความรู้สึกดีดีลงไป....ใช่ไหม
หากวันนั้นฉันเปลี่ยนคำว่าเพื่อน...เป็นคนพิเศษในใจ
อยากรู้ว่าเธอจะอยู่ตรงนี้กับฉันไหม...อยากรู้จริง ๆ
23 พฤศจิกายน 2545 20:47 น.
แอ็ปเปิ้ล
เคยท้อและคิดถอย
เคยคอยจนรอนไหว
เคยย้อนมาดูช่องว่างของดวงใจ
ค้นหาคำตอบอยู่ร่ำไป...
จะตามหาสิ่งนั้นได้ที่ไหนกัน
หัวใจฉันเหมือนจิ๊กซอร์
เฝ้ารอชิ้นส่วนที่หายไปมาเติมฝัน
ไออุ่นที่แทรกลงในความผูกพัน
คลับคล้ายคลับคลาว่าสิ่งนั้นอยู่ที่..เธอ
เป็นความรู้สึกที่สัมผัสได้
เป็นสิ่งดีดีที่หยิบยื่นให้กันเสมอ
เป็นความห่วงหาอาทรกันระหว่างฉันกับเธอ
และสุดท้ายก็อยากบอกให้เธอรู้ว่าฉันรอ
ฟากฟ้า ดวงดาว ไกลและกว้าง
ฉันยังรอบางอย่างเพื่อเติมต่อ
ดวงตาเศร้าพบฝันร้าวจนเกินพอ
วันนี้เพียงอยากขอให้เธอมาเติมใจ
พื้นที่ว่างตรงนี้
อยากมีเธอคนดี..มาทำให้พื้นคืนขึ้นมาใหม่
และหากเธอเองก็ตามหาบางสิ่งที่หวังไว้
จะเป็นไปได้ไหม..หากเราจะเติมใจให้กันและกันจนเต็ม
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟแอ็ปเปิ้ล
หน้าส่วนตัว
1289
