25 เมษายน 2548 15:28 น.
แอลแมนโซ
สมัยตอนเป็นเด็ก จำได้ว่าในวิชาพละศึกษา คุณครูสั่งให้เราวิ่งรอบสนามกันคนละ 20 รอบ เพื่อจับเวลาของแต่ละคน แถมยังมีรางวัลมาล่อใจอีกด้วยว่า ใครเข้าเส้นชัยได้คนแรกจะมีคะแนนพิเศษเพิ่มให้
พอเริ่มออกสตาร์ท ฉันก็สังเกตเห็นเพื่อนหลายคน พยายามจะเบียดตัวเองขึ้นมาอยู่แถวหน้าสุด เพื่อที่จะได้เปรียบคนอื่นในช่วงออกตัว แล้วพอครูบอกว่าวิ่งได้เท่านั้นแหละ เพื่อนหลายคนของฉันก็วิ่งปรู๊ดออกไปแบบไม่คิดชีวิต ส่วนฉัน - โน่น วิ่งอยู่หลังสุด
ไม่ได้ช้าเพราะเหนื่อย หรือเพราะวิ่งไม่เก่ง แต่ฉันกำลังรู้สึกสนุกสนานกับการวิ่งจับเวลาซะเหลือเกิน เพราะฉันวิ่งไป- คุยไป กับเพื่อนซี้รู้ใจแบบไม่สนเวลา ฉันสนใจความสนุกสนานระหว่างการวิ่งมากกว่า
บางทีเห็นคนข้างหน้าที่วิ่งนำมาหลายรอบกำลังชะลอความเร็ว เพราะเหนื่อยหอบ ก็อดที่จะขอวิ่งแซงหน้าบ้างไม่ได้ หรือบางทีหันไปเห็นเพื่อนที่วิ่งรั้งท้ายตลอด ก็จะพยายามวิ่งให้ช้าลง รอให้เขาวิ่งทันจะได้คุยไปด้วยกันหลายๆ คน.สนุกดี
หรือบางทีรู้สึกไม่อยากแซวงคนข้างหน้าขึ้นมาเฉยๆ เพราะว่าวิ่งตามหลังเขา จะได้แอบนินทาเขาได้ สนุกไปอีกแบบ จะทำลายสถิติไหม ไม่รู้หรอก รู้แต่ว่าวิ่งช้าๆ มันไม่เหนื่อยเร็ว และขอแค่วิ่งให้ถึงเส้นชัยก็พอ
คงคล้ายๆ กับความรักกระมัง
ทุกคนมีเส้นชัยของตัวเอง มีสถิติที่ตัวเองพอใจ แต่คนที่เข้าเส้นชัยก่อน ใช่ว่าจะคว้าความรักที่ดีได้ก่อนเสมอไป และสถิติที่ดี ก็ไม่ได้การันตีว่าความรักจะสมบูรณ์แบบ
ในขณะที่สังคมทุกวันนี้ปลูกฝังให้เราวิ่งแซงคนอื่น ๆ เสมอ อย่าพยายามให้ใครแซงหน้า เพราะนั่นย่อมหมายถึง การพลาดโอกาสดีๆ ในชีวิตไป
แต่สังคมของความรักสอนให้คนรู้จักผ่อนจังหวะก้าวให้ช้าลง แต่หนักแน่นขึ้น
โลกภายนอกบอกให้เรารู้ว่า อย่าวิ่งตามใครถ้าไม่แน่ใจว่าจะตามเขาได้ทัน เพราะมันเสียแรงเปล่า และโง่เหลือเกิน
แต่โลกของความรัก ใครอีกหลายคนสมัครใจที่จะเป็นคนโง่ เพื่อวิ่งตามคนที่ตัวเองรักให้ทัน ทั้งที่รู้แก่ใจว่าไม่มีวันนั้น
เพื่อนรักคนหนึ่งของฉัน มีเส้นชัยในหัวใจของเธอเอง
คนรักของเธอเป็นนักวิ่งฝีเท้าดี เพราะตั้งแต่อยู่กันมา เขาออกวิ่งก่อนเธอเสมอ ไม่เคยบอกล่วงหน้า และไม่เคยชะลอความเร็วลงเลย แต่ความเร็วของเขาก็ไม่มากไปกว่าความรักที่เธอมี
ความรักทำให้เธอวิ่งเร็วขึ้น ใกล้เขามากขึ้น และไม่ยอมปล่อยให้เขาทิ้งระยะจนคลาดสายตาเธอ
แต่เมื่อเกือบที่จะถึงตัวเขา เธอก็จะเลือกที่จะวิ่งให้ช้าลงราวกับว่าจะวิ่งเหยาะๆ ตามเขาไปเรื่อยๆ
เธอแซงหน้าเขาได้ - แต่เธอไม่ทำ แม้แต่จะวิ่งให้ทันเขาในแนวเดียวกัน เธอก็ทำได้ - แต่เธอไม่ทำ เหตุผลที่ฟังดูเหมือนง่ายของเธอทำเอาใจฉันนิ่งงัน
"ถ้าวิ่งให้ทันเขา หรือแซงหน้าเขาไป ฉันก็คงมองไม่เห็นเขาในชีวิตอีก แต่ถ้าฉันวิ่งตามเขาห่างๆ แบบนี้ เท่ากับว่าฉันยังได้เห็นความเป็นไปของเขา ยังมีเขาอยู่ในสายตา - ในชีวิต แม้ว่าเขาจะไม่เคยหันหลังกลับมา แล้ววิ่งให้ช้าลงเลยก็ตาม
คำถามของฉันทำให้แววตาของเพื่อนรักปรากฏรอยเศร้า แต่ปากยิ้ม
ฉันกลัวเขารู้ตัว แล้ววิ่งหนีฉันไปไกลยิ่งกว่านี้ ถึงวันนั้นฉันอาจเหนื่อยจนหมดแรงที่จะวิ่งตามอีกต่อไปแล้วห่างแบบนี้ดีกว่า ฉันได้เห็นเขา มันอุ่นใจ หรือถ้าวันหนึ่งเขาล้มลง ฉันจะได้วิ่งเข้าไปช่วยพยุงได้ทัน และถ้ามันจะทำให้เขาเห็นความจริงใจของฉัน เขาอาจจะชวนฉันวิ่งไปพร้อมกันอีกครั้ง - ถ้าเขาหายดีแล้ว
ความรักทำให้คนมีความหวังอยู่เสมอ ในขณะเดียวกัน มันก็ทำให้คนบางคนดูโง่งมงายเสียเต็มประดา ถ้าเพื่อนเลือกที่จะวิ่งออกนอกเส้นทาง แล้วไปตั้งต้นใหม่กับใครสักคนที่เขาพร้อมจะวิ่งไปกับเพื่อน ป่านนี้..เพื่อนของฉันคงเข้าเส้นชัยไปนานแล้ว แต่เพื่อนยังคงเต็มใจที่จะวิ่งตามเขาไปเรื่อยๆ
แม้ว่าบางที - อาจจะไม่มีวันนั้น .. วันที่เพื่อนเข้าเส้นชัยแห่งความรัก เพราะบางที..
เส้นชัย อาจไม่มีความหมาย ต่อคนบางคนหากว่าเขาเข้าเส้นชัย แต่ได้ทำหัวใจหล่นหายไประหว่างทาง
เมื่อความสุขคือการโง่ที่จะรักและวิ่งตาม ในสังคมของความรัก ฉันจึงมองเห็นคนที่วิ่งช้า และปรารถนาจะเป็นผู้ตามด้วยความเต็มใจอยู่เสมอ
ความรัก ไม่ใช่สิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิต แต่ความรักเป็นสิ่งที่ทำให้ชีวิตมีค่ามากที่สุด
20 เมษายน 2548 17:06 น.
แอลแมนโซ
อยากลองถามว่า 1 ปี นานไหม ?
ถ้าลองคิดในเชิงปริมาณของเวลาคงตอบว่า
แค่.1 ปีเอง ไม่มีอะไรนานพอหรอก ทว่าในทางกลับกัน
ลองตอบในเชิงคุณภาพ คุณค่าของเวลาแล้ว
กลับตอบว่า.ตั้ง1 ปีเชียวนะ
มีอะไรที่เปลี่ยนไปจากเราบ้าง และอะไรที่เปลี่ยนมาสู่เราบ้าง
มันนานพอนะที่จะเปลี่ยน..ให้เรารักใคร ใครรักเรา
ให้ใครรักกัน หรือไม่รักกันได้เลยนะ
ก็เรื่องของหัวใจมันไม่มีเงื่อนไขของเวลานี่น่า
เวลาไม่ใช่ตัวกำหนดให้เรารักใคร ผูกพันกับใคร
บางครั้งมันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว
ซึ่งมันเกิดขึ้นได้เสมอ
ตราบที่มือยังไม่อาจกางกั้นฝนให้หล่นจากฟ้ามาสู่ดินได้
เช่นนั้นเวลาก็ไม่อาจกางกั้นใจไม่ให้ทุกความรู้สึกเป็นไปในทิศทางของมันได้
มันห้ามไม่ได้หรอกที่จะไม่รู้สึกพิเศษกับใคร ห้ามใครไม่ให้รักกัน
แม้เพียงเศษเสี้ยววินาที
ถ้าคนคนนั้นคือคนที่ ใช่ เราก็รู้สึกพิเศษกับเขาแล้ว
ไม่เห็นต้องใช้เวลาให้ยืดเยื้อ เสียเปล่าไปเลย
แต่บางครั้งระยะเวลาก็พิสูจน์ให้เห็นว่า อะไรคือความจริง อะไรคือความลวง
คุณคงขอบคุณเวลาสินะที่ทำให้รู้ข้อนี้
แต่ว่าหากคุณมองดีดี คุณอย่าขอบคุณปริมาณของเวลาเลย
แต่ให้คุณขอบคุณคุณค่าของเวลา
คุณค่าที่เขาทำให้เกิดขึ้นในปริมาณของเวลานั้น
มองที่คุณค่าที่มาควบคู่กับปริมาณ
ก็เหมือนไวน์คุณภาพดีต้องมาจากการเพาะบ่มของระยะเวลา
คนที่บางครั้งก็ตัดสินเพียงแวบแรกบางครั้งก็เป็นไปไม่ได้
แต่บางครั้งมันก็ใช่
การจะใช่เวลาเป็นเครื่องตัดสินมันแล้วแต่เหตุการณ์
ทุกครั้งที่เข็มนาฬิกาเคลื่อนที่ก็มองที่คุณค่าของเขาซะ
ก่อนที่โลกนี้จะไม่เหลือเวลาให้หมุนเดินสำหรับเราหรือเขา
9 เมษายน 2548 15:12 น.
แอลแมนโซ
ผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ริมระเบียงด้วยสายตาที่รอคอยใครบางคนอย่างไร้ความหมาย
ฉันมักเห็นเธอนั่งมองเหม่อด้วยสายตาและความรู้สึกที่เศร้าโศก
การรอคอยที่ยากจะพบเจอ การเฝ้าถึงคนที่แสนไกล
การคิดถึงคนที่แทบจะลืมไปแล้วว่าเคยทำอะไรร่วมกับเรา
มันช่างเจ็บปวดและแสนเศร้า
เธอยังนั่งอยู่ทุกวัน ด้วยสายตาที่เหม่อลอย และความคิดที่ไม่เปลี่ยนแปลง
ฉันยังจ้องมองดู ร่างที่จมปลักอยู่ในความมืดเทาของการอคอย
ฉันอยากจะสมเพช แต่ไม่ได้ซ้ำเติมอะไร
ว่า มันยาก เขาไม่มีตัวตนแล้ว เขาไม่กลับมาหรอก
แต่มันก็เป็นเสียงที่เธอไม่ได้ยิน เสียงที่เธอมองข้ามไป
ฉันอยากจะด่าว่าเธอ แต่ก็ได้แต่มองเธอทำตัวไร้คุณค่า
ฉันแม้จะอยู่ใกล้ แต่ก็ตักเตือนเธอไม่ได้
เพราะเราไม่รู้จักกัน
ฉันเห็นร่องรอยของความเจ็บปวดของเธอเมื่ออยู่ตรงนี้
เธอคิดว่าเขาจะกลับมา เหมือนสายรุ้งหลังฝนตก
แต่ฝนไม่ตกจะเกิดสายรุ้งได้ยังไง
ผลของการกระทำของเธอช่างเลือนลาง งี่เง่าสิ้นดี
แต่ฉันก็ห้ามเธอทำอย่างนั้นไม่ได้
มันยากที่เธอจะได้ยินคำพูด ความคิดของฉัน
เธอมองเขามีตัวตน แต่ฉันเธอไม่เคยมองเห็นว่าฉันนั้นมีตัวตนเลย
ทั้งๆที่ฉันอยู่ใกล้ตัวเธอแต่เธอมองไม่เคยเห็น
แต่เขาแม้อยู่ไกลเพียงใด เธอกลับรอคอยด้วยความฝันว่าเขาจะกลับมา
ฉันอยากบอกเธอดังๆ อีกครั้งว่า เขาก็ไม่มีตัวตนเหมือนฉันนั่นแหละ
แต่ถึงจะคิดจะพูดไปยังไงเธอก็ไม่ได้ยิน
เพราะฉันเป็นแค่เงาของเธอ ที่ติดตามเธอไปทุกที่ แต่เธอไม่เคยมองเห็นว่าฉันมีตัวตนนี่
ฉันอยู่ใกล้เธอและอยู่กับเธอตลอดเวลา แต่เธอไม่เคยสนใจไม่เคยนึกถึง
แต่เขาคนที่ไม่เคยติดต่อ ไม่เคยพบเจอ แต่เธอก็ยังรอ
รอยังไงเขาก็ไม่กลับมา รอยังไงก็ไร้ความหมาย
การกระทำที่สิ้นคิด ฉันอยากให้เธอหยุดสักที
และให้เธอพาฉันไปเดินเล่นด้วยอารมณ์ที่สดใส ท่ามกลางความสดชื่น
และอยู่ในโลกของความจริง ไม่ใช่ความฝันหรือการรอคอย
ฉันอยากที่จะสนุก และร่าเริงกับเธอ อยากมีชีวิตชีวา
แต่เธอก็ไม่ได้ยินเสียงเรียกร้องของฉัน
ถ้าเธอไม่สัมผัสมันด้วยใจและวิญญาณ
แต่ถึงเธอจะทำอะไรยังไง ฉันก็ยังเฝ้ามองเธอและอยู่ข้างตัวเธอตลอดเวลาและตลอดไป
ก๊อก ก๊อก ก๊อก !!!!!!!!!!
หน้าส่วนตัว
1072
