25 มีนาคม 2548 21:12 น.
แอลแมนโซ
เขาเป็นผู้ชาย......................เธอเป็นผู้หญิง
เขาชอบสีดำ.........................เธอชอบสีขาว
เขาใจร้อน...........................เธอใจเย็น
เขาเรียนไม่เก่ง...................เธอท้อปทุกวิชา
เขาชอบฟัง...........................เธอชอบพูด
เขาเล่นกีฬาเก่ง...................เธอเล่นอะไรไม่เป็นเลย
เขานิ่งเฉย...........................เธอร่าเริง
เขาเอาใจไม่เป็น.................เธอมักทำแต่สิ่งที่เขาชอบ
เขาฟังเพลงร๊อค...................เธอฟังเพลงรัก
เขาดูหนังบู๊..........................เธอดูหนังรักโรแมนติก
เขาชอบทานเผ็ด..................เธอชอบทานจืด
เขาชอบอ่าน.........................เธอชอบเขียน
เขาเดินเร็ว..........................เธอเดินช้า
เขาทานข้าวเร็ว.....................เธอค่อยๆเคี้ยว
เขาชอบสายฝน......................เธอกลัวเสียงฟ้าร้อง
ตี5เขาเพิ่งกลับบ้าน................เธอตื่นนอนตอนตี 5
เขาดื่มเหล้ากับเพื่อน..............เธอดื่มนมก่อนนอน
4ทุ่มเขากำลังเมา.....................4ทุ่มเธอกำลังนอน
เขาชอบเก็บตัวอยู่คนเดียว.......ทุกคนมักพบเธออยู่ในกลุ่มเพื่อนๆ
เขาชอบคิดว่าตัวเองไม่มีค่า.......เธอมักจะพึงพาเขาเสมอ
เขาไม่เคยเก็บเรื่องใดมาคิด.....เธอมักใจน้อย
เขาเล่นกีฬาแพ้ .......................เธอส่งยิ้มให้และปลอบใจ
เธอเหนื่อยกับการเรียน............เขาเล่าเรื่องตลกให้ฟัง
เขานั่งเหงา...............................เธอเข้ามาหัวเราะและทำหน้าทะเล้นท์ใส่
เขาโทรมาหาเธอและปลอบใจ....เมื่อเธอทะเลาะกับเพื่อน
เขาสอบไม่ผ่น...........................เธอติวให้เขา
เขาตามง้อ.................................เมื่อเธอน้อยใจและงอนใส่
เขางี่เง่า....................................เธอทำความเข้าใจ
เขายิ้มและจับมือเธอ.................เมื่อเธอร้องไห้
เขาท้อแท้.................................เธอให้กำลังใจ
เขามีดอกไม้และการ์ดมาให้......เมื่อเธอไม่สบาย
เขาเดินมาท่ามกลางสายฝน.......เธอถือร่มมาคลุมใด้
เขาอยู่ข้างเธอ...........................เมื่อเธอเสียใจ
เขาไม่เหมือนเธอ......................เธอไม่เหมือนเขา
แต่มีอย่างหนึ่งที่เขาและเธอเหมือนกันคือ..................................
............................เขารักเธอและเธอรักเขา............................
22 มีนาคม 2548 18:37 น.
แอลแมนโซ
ฉันได้เจอความรักอีกครั้งแล้ว.....แต่ครั้งนี้มันมาพร้อมกับความเจ็บปวดที่ฉันยอมรับมันไม่ได้.....ฉันไปรักคนที่มีเจ้าของ โดยฉันไม่รู้ตัว เขามีผู้หญิงคนนั้นอยู่แล้ว แต่เขาก็มีฉันอีกคน ฉันเคยถามน่ะ ว่าทำไมทำแบบนี้ เขาบอกว่าไง รู้ไหม ? เขาเลือกไม่ได้ คนหนึ่งเขาก็ต้องรับผิดชอบ เพราะเขามีอะไรด้วยแล้ว แต่ฉันก็เป็นคนที่เขารัก ฉันไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน ในใจหนึ่งก็สงสารผู้หญิงคนนั้น อีกใจหนึ่ง ก็สงสารตัวเอง ที่มาเจอคนแบบนี้ ผลสุดท้าย ฉันก็ทำแบบตามฉบับของคนดี คือ เลิกกับเขาแล้วคืนให้ผู้หญิงคนนั้น แต่ในใจลึก ๆ เราก็ยังรัก ยังหวง เหมือนเราเป็นเจ้าของ แต่ทำงัยได้ เขามาก่อน เรามาหลัง ทำได้อย่างเดียว คือ ทำใจ.................
เขากลับมา .............. เขากลับมาหาฉัน กลับมาทำไม ฉันอยากถามคำถามนี้จริง ๆ แต่ก็ถามไม่ออก เพราะเขาตอบมาก่อนที่ฉันจะถาม เขาตอบว่าไงรู้ไหม เรารักเธอ คำ ๆ นี้มันพูดง่ายเหรอ ฉันอยากรู้จริง ๆ พูดอยู่ได้ว่ารัก แต่ก็ทำร้ายจิตใจกันอยู่ ฉันไม่คืนดีด้วย ไม่มีทาง ฉันไม่ต้องการให้ผู้หญิงคนนั้นเจ็บปวด เขาทำตัวเหลวแหลก ไม่เป็นผู้เป็นคน นับตั้งแต่ที่เขาเลิกกับฉัน แต่มันช่วยไม่ได้นิ ครั้งสุดท้ายที่ฉันคุยกับเขาให้เขาตัดใจ เขาร้องไห้ เขาบอกว่าเขาจะยอมจากไปดี ๆ และให้เราดูแลตัวเองด้วย เขาร้องไห้และจากไปพร้อมน้ำตา .............................
ผู้ชายก็เป็นเงี้ย ...... เขาเลิกจากเราไปแล้ว แต่เขาก็ไปมีคนอื่นอีก แม้เขาจะมีผู้หญิงคนเดิมคนนั้น ฉันรู้ได้ไงน่ะเหรอ ผู้หญิงคนนั้นบอกฉันน่ะสิ เธอบอกกับฉันว่าถึงแม้เขาจะเลิกกับเราไปแล้ว เขาก็มีคนอื่นอีก ฉันไม่รู้จริง ๆ เขาเป็นบ้าอะไร ฉันถามผู้หญิงคนนั้นน่ะ ว่าทำไมเธอไม่เลิกกับเขา เธอบอกว่า เลิกไม่ได้ เพราะมันมีความผูกผันแฝงอยู่ระหว่างเธอกับเขา เธอเลิกไม่ได้ เขาเป็นคนที่เธอรัก คนที่เธอรักที่สุด ฉันอยากจะบอกเธอคนนั้นจัง ว่าเขาไม่ได้รักเธอที่สุดน่ะ เขาไม่ได้รักใครจริง แต่ฉันก็ไม่อยากทำให้เธอคนนั้นเจ็บปวด .............................เหมือนที่ฉันเคยเจ็บปวด...............................
และแล้ว ......... โดยทีเขาบอกว่าลืมฉันไม่ได้ เขาจะยอมเป็นคนใหม่ ฉันจะทำไงดี ฉันจะทำไง กลับความเจ็บปวดครั้งนี้ดี...........
21 มีนาคม 2548 19:09 น.
แอลแมนโซ
ความรักก็เหมือนดูหนังเอาไว้เล่าตอนหนังจบ
ความรักก็เหมือนหนังสือยิ่งอ่านก็น่าติดตามแต่พออ่านจบก็อยากอ่านเล่มใหม่
ความรักก็เหมือนการเดินบนพื้นซีเมนต์ที่เปียกเมื่อเราเดินออกมาก็เหลือเพียงรอยเท้าที่ทิ้งไว้เบื้องหลัง
ความรักก็เหมือนเรื่องผี น่ากลัวแต่ก็อยากที่จะฟัง
ความรักก็เหมือนร้องเท้าถ้าใจก็หยิบมาใส่บ่อยๆ
ความรักก็เหมือนเสื้อผ้าเลือกได้ตามสไตน์ของตัวเอง แต่พอเก่าก็หาตัวใหม่แทน
ความรักก็เหมือนน้ำเรามองว่ามันเป็นของตาย แต่เราจะรู้คุณค่าของมันก็เมื่อมันหมดลง
ความรักก็เหมือนปีศาจ มีคนพูดเยอะ แต่น้อยคนที่ได้เจอ
ความรักก็เหมือนสายรุ้งที่สามารถเชื่อมฟ้าได้
ความรักก็เหมือนก็เหมือนสมการ มีเธอ มีเขา มีคำตอบ
ความรักก็เหมือนกาแฟมีทั้งรสขม รสหวาน กลมกล่อม
ความรักก็เหมือนแบบเรียนชอบเอาเรื่องอดีตมาเรียนรู้
ความรักก็เหมือนเกรด เราเป็นคนกำหนดเกรดของความรัก
ความรักก็เหมือนเงาตามเราไปทุกที่ที่มีแสงสว่าง
ความรักก็เหมือนดอกไม้สวยงามแต่ก็เหี่ยวเฉาได้
ความรักก็เหมือนเครื่องคอมพิวเตอร์ไปอัพเกรดที่ไร พอเวลาผ่านไปไม่เคยพอใจสักที่
ความรักก็เหมือนกับการกลิ้งเม้าท็กลิ้งมากขนาดไหนก็ไม่เคยออกนอกจอ
ความรักก็เหมือนอากาศคนไขว้ขว้า ไม่อย่าขาดกลัวหายใจไม่ออก
ความรักก็เหมือนรสดีเอาไว้ปรุงรสชาติให้กับชีวิต
ความรักก็เหมือนผงฝุ่นทำให้เราเสียน้ำตาแต่ก็รู้ว่าควรระวัง
ความรักก็เหมือนก็เหมือนสายลมมองไม่เห็นแต่สัมผัสได้
แล้วความรักในแบบของคุณล่ะเป็นแบบไหน
ที่จริงแล้ว
ความรักไม่มีนิยามที่แท้จริง
ไม่มีตัวตน
ไม่ความหมายที่แน่นอน
ไม่มีความรู้สึกที่แน่แท้
รักให้เป็น
เข้าใจให้ได้
ว่ารักหรือหลง
ดูแลเอาใจใส่ความรักให้ดี ก่อนที่จะไม่มีความรักให้ดูแล
21 มีนาคม 2548 18:52 น.
แอลแมนโซ
.....ฟ้าที่มืดมิด.....
.....ลมที่พัดมา.....
......ความเหน็บหนาวที่สายลมนำพา......
และความเงียบเหงาในใจที่พูดพร่ำตลอดเวลา
ริมระเบียบของตึกสูง
ลมพัดมาเอื่อยๆ เป็นระยะๆ
บางครั้งก็พัดวูบมาทำให้ใจสั่นระริกไปตามความสั่นไหวของร่างกาย
ความเยียบเย็นของฟ้าและบรรยากาศที่มืดมิด
และเย็นหวาบของสายลมยามเหงา
มันยิ่งก่อความอ้าง เวิ้งว้าง เคว้งคว้ง โดดเดียว
ความเวิ้งว้าง ว่างเปล่า ไร้แสงดาว บนฟ้ามืดเทา
กับความหนาวเหงาของสายลมที่พัดมาเบาๆ
ยิ่งเพิ่มความหนาวเหน็บในใจเป็นร้อยเท่า
มองฟ้าไม่มีคำพูดใดๆ นอกจากดวงตาที่ปิดสนิท
ไม่สนใจว่าใครกำลังโดดเดียว
สายลมที่กระซิบข้างหูให้ใจหายเล่นๆ ว่า
" ไม่มีความอบอุ่นใดจะมาเยือนหากยังนิ่งเฉย และไม่ความสุขใดที่จะยั่งยืนเสมอไป"
ยิ่งทำให้ร่างกายและจิตใจสั่นไหวทุกครั้งที่คิดและได้ยิน
และความคิดเล็กๆ ในสมองที่เคว้งคว้างก็ประกายขึ้นมาว่า
" คงจะมีอีกมุมหนึ่งที่ใครบ้างคนอาจเป็นเหมือนกัน รู้สึกแบบเดียวกัน"
แต่อีกความคิดหนึ่งก็แย้งขึ้นมาว้
"ไม่มีใครที่คิดเหมือนกันหรอก"
ฉันแค่ภาวนาว่าคงเจอในสักวันคนที่รู้สึกเหมือนเรา
ม่านขาวลายดอกไม้ไหวระริกตามสายลม
ความเงียบเชียบของราตรี
กลิ่นไอของของดวงดวที่ริบรี่
เสียงกุ๊งกริ๊งของกระดิ่ง
แสงไฟสลัวจากเปลวเทียน
ฉันยังอยู่คนเดียว ตรงจุดเดิม ที่มีความฝัน ความหวัง
และความรู้สึกที่อ่อนไหว
ความคิดที่โลดแล่นในความเหงา ที่ว่า
"ความสัมพันธ์ทั่วไปก็ฉาบฉวยเหมือนสายลมที่พัดรายล้อมรอบตัวเรา"
อาจไหวหวั่นไปบ้างยามต้องสัมผัส
แต่สุดท้ายก็กลับมาเป็นดังเดิม
ยังก็ไม่มีใครห้ามความหนาวของสายลมได้
ดังนั้นความเหงาก็ยังคงอยู่ต่อไป
17 มีนาคม 2548 18:13 น.
แอลแมนโซ
ชีวิตเราจริงๆแล้วสิ่งที่ขาดไม่ได้ก็คือ .......................อากาศ
หน้าส่วนตัว
803
