18 พฤศจิกายน 2548 12:34 น.
แอลแมนโซ
วันใหม่ที่พบมันช่างอ้างว้าง
ลืมตามาพบกับความว้างเปล่า
รอบข้างที่เดียวดายไม่เหลือใคร
ความอ้างว้างปกคลุมทั่วห้อง
ความนิ่งงั้นของลมหายใจและลมหายใจ
ในสมองที่ยังคงเบลอและว่างเปล่า
ดวงตาที่มองลงไปอย่างไร้จุดหมาย
เวลาเหมือนหยุดเดิน ทุกสิ่งดูเหมือนหยุดนิ่ง
ความเจ็บปวดเข้ามาแทรกซืมทุกความรู้สึก
มันไม่ใช่ความฝันมันคือเรื่องจริงที่เกิดขึ้น
เมื่อฉันหลับตาลง แล้วลืมตาขึ้นมาอีกที ฉันก้อยังคงอยู่กับมัน
ความทรงจำระหว่างเราเริ่มเลือนลาง
จิตใจยังคงสับสน ความเจ็บปวดยังรบกวนอยู่ในความรู้สึก
ความทุกข์ที่ยากจะผ่านพ้น
มองไปทางไหนก็หาใครไม่เจอ
เขาจากไปแล้ว เราต้องจากกัน
ระหว่างทางจากนี้ฉันต้องทำยังไง
จะหยุดเดิน หรือ ล้มลง หรือเดินต่อไป
คืนวันต่อไปต้องยาวนานและแสนทรมาน
ฉันจะผ่านมันไปไม่ใช่เรื่องง่ายๆ
ต้องอดทนต่อไป หายใจต่อไป
เพราะมันไม่ใช่วันสุดท้าย ที่จะมีลมหายใจ
จงจำไว้ชีวิตเราไม่มีสุดท้าย
ชีวิตเป็นของเรา ถึงจะเหนื่อยจะล้า
เดืนเพียงลำพังบนทางที่ห่างไกลคนคนนั้น
แต่เราคงหลีกหนีความจริงที่เจ็บปวดไม่ได้
วันร้ายๆยังคงไม่เลือนราง มันยังคงเก็บอยู่ในหัวใจ
แต่คำตอบในความผิดหวังคือ..........
ต้องเดินต่อไปด้วยลมหายใจที่แผ่วเบา
......เพราะนี่ไม่ใช่วันสุดท้าย......
11 พฤศจิกายน 2548 14:08 น.
แอลแมนโซ
อืม!!! ไงดีล่ะ ปกติคนเราเนี้ย ขี้เหงามั๊ย
สำหรับฉันก็ค่อนข้างขี้เหงานะ กับการที่ต้องอยู่คนเดียว
และมันก็ดูเป็นสิ่งที่ฉันไม่ค่อยชอบเอาซะเลย
แล้วทำไงดีล่ะ??
ฟังเพลง ดูหนัง อ่านหนังสือ เล่นเกมส์ คุยโทรศัพท์
ดูเหมือนว่าทุกอย่างฉันจะทำได้พร้อมกันหมดเลยในเวลาเดียวกันนะนี่
ยิ่งโทรศัพท์แล้วสบายนมากเลย
ใช่ โทรศัพท์ ยังไงดีล่ะ ฉันอยากจะหัวเราะออกมาดังๆ
ฉันคุยโทรศัพท์ทุกคืน กับคนที่ฉันไม่รู้จัก ไม่เคยเจอ
เราคุยกันโดยที่ไม่เคยเห็นหน้ากัน แต่ก็คุยกันทุกเรื่อง
ทุกเรื่องจริงหรือ ฉันก็ไม่แน่ใจ
ความจริงเราไม่ควรไว้ใจใครมาก
การเล่าเรื่องราวทุกเรื่อง บอกว่าคิดอะไรอยู่ จะทำอะไร
เล่าเรื่องต่างๆ ให้ใครฟังสักคน
มันคงยากมั๊ง กับการที่เราจะเล่าทุกอย่างให้คนที่ไม่รู้จักฟัง
มันคงแปลก แต่อย่างน้อย บางครั้งมันก็สบายใจบ้าง โล่งใจบ้าง และก็ไม่เหงา
ฉันไม่รู้หรอกว่าเขาโกหกหรือเปล่า เชื่อได้หรือเปล่า
แต่ถึงยังไงเราก็ไม่รู้จักกกันนี่นา
แม้ทุกเรื่องจะเป็นเรื่องจอมปลอม
ความสัมพันธ์ลวงโลก มิตรภาพที่โกหก
มันก็อาจเป็นสิ่งที่เขา เรา คุณ ใคร บ้างคนต้องก็ได้
ฉันเล่าสิ่งที่อัดอั้นในใจ สิ่งที่แสดงออกไม่ได้
เพื่อระบายให้ฟัง
เล่าเรื่องเพ้อฝันเบ้อเจ้อให้รู้
เขาเองก็เช่นกัน
มันอาจจะง่ายกว่าที่เราจะไปนั่งเล่าให้เพื่อนฟัง
หรือง่ายกว่าการเดินไปทำความรู้จักคนข้างบ้านก็ได้
คนเราเห็นหน้ากันยังโกหก หลอกลวงกันได้เลย
แล้วนับประสาอะไรกับคนที่ไม่เคยพบเจอ ไม่เคยเห็นหน้ากันล่ะ
ว่าเขาจะไม่โกหก จะหวังอะไรมาก
บอกแล้วไงฉันไม่รู้หรอก
แค่คิดว่า ฉันไม่ได้โกหกเขา เขาเองก็คงไม่โกหกฉันเหมือนกัน
ไม่เห็ฯเป็นไรเลยที่จะพูดความจริงกับคนที่คุณไม่รู้จัก
ถึงไงก็ไม่รู้อยู่แล้วนี่นา
ถึงหากโกหกไปยังไงก็จับไม่ได้
ก็ในเมื่อคนรู้จัก สนิทกัน ยังทำได้
แล้วคนที่ไม่รู้จัก ไม่เคยเจอกัน มาโกหกบ้าง
มันไม่ทำให้ฉันเสียใจเพิ่มขึ้นหรอก
เพราะมันเสียใจตั้งแต่คนที่รู้จักแล้ว
มันไม่ควรหรอกนะที่จะคิดถึงคนที่ไม่เคยพบไม่เคยเจอ
ให้นึกภาพเอาเองเหรอ
นึกไม่ออกจริงๆ
ทุกวันนี้เราพูดกันน้อยลง แต่มีอะไรอีกหลายอย่างที่เก็บอยู่ข้างใน
เราจริงใจกันน้อยลง แต่แข่งขันกันสูงขึ้น
เรารู้จักกันน้อยลง แม้จะเห็นหน้ากันบ่อยครั้ง
เราอยากให้เขาเชื่อเรา แต่เราเองไม่เคยเชื่อใคร
เรามีผู้คนอยู่รอบตัวเรามากมาย แต่เรากลับเหงามากขึ้น
ในเมื่อวันนี้มีเรื่องขัดแย้งกันโดยธรรมชาติแล้ว
ไม่แปลกหรอกที่จะรู้สึกดีดีกับคนแปลกหน้า ที่ไม่รู้จัก
ไม่แปลกที่ฉันจะสร้างมิตรภาพกับคนที่ไม่เคยเจอ ได้ยินแต่เสียง
อ่านแต่อีเมล์ สนทนาเป็นตัวหนังสือ ห่วงใยกันผ่านข้อความ
บางทีฉันก็รู้สึกเหงามากกว่าเดิมหลายเท่า
ว่าทำไมฉันไม่มีคนที่ทำแบบนี้กับฉันใกล้ๆ หรือทำไมฉันไม่เจอเขาสักครั้ง
คงเพราะเราโกหกกันมากขึ้น
หรือฉันกลัวการโกหก
ถ้ามีพรวิเศษ 1 ข้อ ให้ฉัน
ฉันจะขอให้โลกนี้มีคนโกหกน้อยลง
หน้าส่วนตัว
1225
