12 ธันวาคม 2547 11:54 น.
แสนแก้ว
ไงจ๊ะ คนเก่งของฉัน
น้ำอะไรกันนั่นไหลจากสองตาที่กล้าแกร่ง
คงจะเจ็บปวดรวดร้าวอย่างรุนแรง
แววตาที่ฉายแสง...ทรนงอยู่ไหนกัน
พอเจ็บจากคนนั้น...ก็หันมาหาคนทางนี้
ฉันไม่ใช่พระหรือชี...จะได้ใจบุญสุนทานขนาดนั้น
มาทางไหนก็กลับไปทางนั้นก็แล้วกัน
เพราะคนอย่างฉันไม่ชอบของเหลือเดนจากใคร
เศร้ามากหรือจ๊ะ...คนดี
ดูซี...หมดมาดราชาผู้สง่างาม...ไม่เอาไหน
รู้สึกหรือยัง...อาการอกหักเป็นยังไง
รู้ซึ้งแล้วใช่ไหม...ว่าการไม่เหลือใครมันทรมานแค่ไหน
ความรู้สึกนี่ไงที่เธอยัดเยียดให้ฉันเจอ
สมน้ำหน้า...นี่คือคำปลอบโยนจากคนเคยรัก
12 ธันวาคม 2547 11:42 น.
แสนแก้ว
ดีใจนะที่วันนี้ได้คุยกับเธอ
แม้ว่าคำพูดที่เจอจะไม่รื่นหูสักเท่าไหร่
แค่ได้ยินเสียงตามสายก็ชื่นใจ
จะด่าว่ายังไงไม่สนใจ...เพราะรักเธอ
ได้ถามเธอว่าทานข้าวเช้าหรือยัง
แม้รอฟัง...จะไม่ได้คำตอบจนต้องเก้อ
ก็ยังยินดีจะถามต่อ...แม้ไม่ได้คำตอบจากเธอ
ขอเพียงยังถือสาย...ให้ฉันได้ยินลมหายใจของเธอผ่านสายมา
ฉันไม่เสียใจ...ที่เราต้องจบกันแบบนี้
แต่ฉันก็ไม่ดีใจ...ที่ต่อไปจะไม่มีเธอมาหา
ขออะไรสักอย่างเถอะนะ...ก่อนวันนี้เธอจะลา
อย่าทำกับฉันเหมือนกับว่าไร้ตัวตน
ให้ฉันมีความสุขในแบบของฉัน
ใครจะว่าโง่..งี่เง่า..ฉันไม่สน
ขอให้ฉันได้ทำตามหัวใจ...เท่าที่ความรู้สึกของหัวใจจะไม่ทน
เมื่อลบเธอได้หมดจนไร้ตัวตน...ฉันสัญญาจะไม่โทรมารบกวน
11 ธันวาคม 2547 14:59 น.
แสนแก้ว
อย่ารักฉันน้อยลงกว่านี้
อย่าทำเหมือนฉันคนนี้ไม่มีค่าได้ไหม
ขอร้อง...เถอะหากรักกันขอให้รักหมดหัวใจ
อย่าเที่ยวแบ่งปันให้ใคร ๆ เลยคนดี
ในเมื่อเธอตกลงใจว่าเธอเลือกฉัน
ก็ขอให้มีแค่กันและกันตลอดไปนับจากนี้
ให้ความสำคัญกับฉันบ้าง...นะคนดี
อย่ารักเพียงคำพูดจากลมปากแบบนี้
ถ้าจะให้ดีขอดูที่การกระทำ
* อย่าบอกว่าเธอรักฉัน หากแค่ท่าทีห่วงใยไม่เคยแสดงออกมาให้เห็น
4 ธันวาคม 2547 12:23 น.
แสนแก้ว
สัญญาด้วยใจทั้งใจ
ว่าจะไม่รักใครนอกจากเธอคนนี้
สัญญาด้วยเกียรติเนตรนารี
ว่าจะรักเธอคนดี..คนเดียว