10 พฤศจิกายน 2548 18:52 น.
แสนแก้ว
ถ้าความรักของฉัน
ต้องแลกมันมาด้วยหยดน้ำตา
ฉันขอเดินจากไปดีกว่า
จะต้องเสียน้ำตาอย่างไม่จำเป็น
ขอโทษนะเธอ
ที่ไม่ยอมน้ำตาเอ่อให้เธอเห็น
หัวใจฉันมันคงชินชา...เยือกเย็น
และน้ำตาก็คงไม่สาดกระเซ็น...เพื่อใคร
น้ำตาฉันมีค่ากว่าเธอ
แม้วันข้างหน้าต้องเจอะเจอคนแบบไหน
ก็บอกเลยว่า...คงไม่รู้สึกรู้สาอะไร
เพราะวัคซีนของหัวใจ...ถูกสร้างไว้เพื่อต้านทานน้ำตา
10 พฤศจิกายน 2548 18:38 น.
แสนแก้ว
พอแล้วเธอ...พอที
ฉันคนนี้แทบไม่มีน้ำตาแล้วรู้ไหม
หัวใจก็เจ็บเกินจะทานไหว
จะต้องให้ร้าวรานอีกเท่าไหรถึงจะพอ
ฉันเหนื่อยแล้วกับการรักเธอ
เหนื่อยกับรักเพ้อเจ้อ...มันท้อ
รักด้วยน้ำตา...ไม่เอาแล้วเกินพอ
และต่อแต่นี้ไปขอรักตัวฉันเอง
8 พฤศจิกายน 2548 09:58 น.
แสนแก้ว
น้ำตาที่รินไหลอยู่ตอนนี้
ไม่ได้เศร้าหรือเสียใจหรอกคนดี...จงรู้ไว้
แต่มันมาจากความรู้สึกดี ๆ ข้างใน
ที่สามารถสลัดเธอทิ้งได้...อย่างไม่ใยดี
ขอโทษนะที่ต้องบอกตามตรง
ไม่อยากให้เธอหลงเข้าใจผิดแบบนี้
ไม่อยากให้เธอคิดว่าตัวเธอมีค่า...ทั้งที่ในความเป็นจริงไม่เคยมี
จึงต้องบอกเธอให้รู้ในวันนี้...จะได้รู้ตัว
7 พฤศจิกายน 2548 13:44 น.
แสนแก้ว
เธอเป็นอะไรของเธอ
เวลาเจอก็ชวนทะเลาะทุกครั้ง
พูดด้วยก็ทำเหมือนไม่อยากจะฟัง
เอาแต่นั่งใจลอยอยู่เรื่อยไป
กำลังคิดถึงใครอยู่รึเปล่า
คิดถึงเรื่องของเรา...หรือคิดถึงใครที่ไหน
พักนี้..เธอดูแปลก...เหมือนมีอะไรในใจ
บอกฉันหน่อยได้ไหม...จะได้เข้าใจสักที
เพราะหากเธอมีคนอื่น
ฉันจะได้ไม่ทนฝืนอยู่แบบนี้
หากยังรักกัน...ก็บอกฉันบ้างนะคนดี
ว่าหัวใจเธอตอนนี้...มันสับสนเรื่องอะไร
ฉันอาจจะช่วยเธอได้ไม่มาก
แต่มันคงไม่ลำบากอะไรใช่ไหม
อย่างน้อยมันอาจทำให้เธอสบายใจ
ถ้าได้ระบายเรื่องที่ไม่ดีออกมา
เป็นเพราะฉันหรือเปล่าคนดี
ที่ทำให้หัวใจเธอวุ่นว้า
หากต้นเหตุคือฉันก็บอกมา
เพราะทุก ๆ ปัญหา...ฉันกล้าที่จะแก้ไปพร้อมเธอ
4 พฤศจิกายน 2548 18:40 น.
แสนแก้ว
ไม่อยากจะรู้ว่าตอนนี้เธอรักใคร
ไม่อยากจะรับรู้เรื่องอะไรทั้งนั้น
เมื่อเธออยากลา...ก็ตามใจเธอแล้วกัน
ไม่ต้องห่วงฉัน...ไม่ต้องมีเหตุผล...ฉันเข้าใจ
ไปเถอะเธอ...เมื่อไม่มีเรา
ก็ไม่ต้องเอาเหตุผลใดใดมายื่นให้
ไม่ต้องบอกถึงเหตุผลที่จะไป
ฉันรู้ดีว่า...เธอหมดใจ...เท่านั้นพอ