8 มิถุนายน 2545 20:50 น.
แสงศรัทธา ณ ปลายฟ้า
เพลงโศกในนคร
1.
ระลึกรับประทับรอยถ้อยสดับ
เสียงเพลงขับกังวาลงามในยามสาย
หยาดน้ำค้างแต้มหญ้าดูพริ้งพราย
ทุกสิ่งคล้ายบอกความงามตามที่เป็น
หนึ่งร่างน้อยหญิงสาวจูงหญิงแก่
ที่ร่างแย่แถมตามองไม่เห็น
เดินขายเสียงเพียงหนีความลำเค็ญ
ทุกเส้นเอ็นยามย่างปวดเปร่าใจ
เป็นสองร่างสองวัยแต่ใจหนึ่ง
และเป็นซึ่งดวงใจแล้งแล้วหวัง
ทุกก้าวย่างบาทวิถีทุกคืนวัน
ระลึกมั่นถึงวันต้องห่างไกล
คงเหลือเพียงสิ่งเดี่ยวผูกทั้งสอง
คือสัมพันธ์ปรองดองมิเคยผัน
หนึ่งอาทรยามต้องจากไปนิรันดร์
อีกหนึ่งนั้นรักมั่นมิห่างกาย
เป็นเพียงใยสายสัมพันธ์อันบ่มเพาะ
จากความเปราะของชีวิตไร้จุดหมาย
จากหนทางอนาคตอันเปล่าดาย
และจากปลายทางฝันอันมืดมน
ทุกเพลงพลิ้วริ้วผ่านออกจากปาก
ตนหวังฝากหนึ่งชีวิตที่สับสน
บนเงินบาทจากหยาดใจในผู้คน
เพื่อฉุดพ้นคืนวันน่าหวาดกลัว
2.
ระลึกรับประทับรอยถ้อยสดับ
สิ้นเสียงขับเพลงงามฟ้าสลัว
คงเหลือเพียงหยาดน้ำตาพร่ายพร่ามัว
ที่รดทั่วเรือนร่างผู้จากไป
เป็นบทเพลงบทเศร้าในเมืองใหญ่
และเป็นเสียงเพลงอาลัยจากเงาฝัน
เริ่มบรรเลงเพลงโศกเพื่อรับวัน
หนึ่งหญิงที่เหลือนั้นในป่าเมืองฯ
6 มิถุนายน 2545 10:25 น.
แสงศรัทธา ณ ปลายฟ้า
บนวิถีแห่งใจ...เธอ
1.
บนวิถีถิ่นที่เธอประทับ
เธอสดับเสียงใดได้สนิท
มีภาพงาม ภาพไหนงามแท้จริง
และบางสิ่ง สิ่งใดภาพลวงตา
2.
หนึ่งลมหนาวอาจร้าวยามเธอเจ็บ
จึงยอมเก็บดวงใจมิใฝ่หา
เพียงเสี้ยวโลกส่วนดีที่มีค่า
กลับประทับตีตราว่าโลกมัว
ว่าโลกแล้งแล้วน้ำใจเพียงน้อยนิด
ไม่เหมือนดังเคยชิดพิสมัย
และไม่เหลือค่าความงามแห่งจิตใจ
ดังฟ้าใสไรดาวจรัสดวง
ในเดือนช่วงเธอว่าเดือนชอกช้ำ
อาจเพราะความทรงจำของเธอถ่วง
ความเป็นจริงสภาวะทั้งสิ่งปวง
ใจจึงลวงดวงใจและลวงตา
3.
ถาม , เธอเห็นภาพพร่างพรายตรงหน้าไหม
เหลือสิ่งใดที่ใจเธอเฝ้าหา
หรือทุกสิ่งเธอเห็นกลับแสร้งว่า
ไรคุณค่าราคางามแห่งห้วงใจ
4.
บนวิถีถิ่นที่เธอยืนอยู่
เธออาจรู้เพราะใจเธอคาดหวัง
แล้วกำหนดตั่งกฎเอากับมัน
เป็นกฎกรอบครอบขังจิตใจตน
เปิดเถิดตายอมรับกับบางสิ่ง
ความเป็นจริงแม้ร้ายร้าวขืนขม
หนึ่งลมหนาวอาจเคยทำเธอตรอมตรม
แต่อาจพรมเธอได้ในบางคราว
5.
บนวิถีเธอหรือใครใช่แปลกแยก
หรือผิดแผกเช่นดำในจุดขาว
เพียงบางสิ่งอาจฝังใจเธอรู้ร้าว
แต่ใช่เธอต้องกร้าวทุกคราวไป
เปิดดวงใจมองทุกสิ่งตามจริงซิ
แล้วเริ่มริเรียนรู้ทุกสิ่งใหม่
วางอัตตาที่มีเต็มห้องใจ
บนวิถีเธอหรือใครล้วนเท่าเทียมฯ
2 มิถุนายน 2545 13:49 น.
แสงศรัทธา ณ ปลายฟ้า
จดหมายนี้มีที่มา!
ประทับถ้อยร้อยความร่างจดหมาย
อธิบาย เล่าตามความขืนขม
เป็นบทหนึ่งจากวิถีที่ตรอมตรม
และเปลี่ยวร้าวอารมณ์เรื่อยเรื่อยมา
ด้วยว่านาฝนแล้งดินแห้งแข็ง
อีกทั่งน้ำในแอ่งก็แล้งหาย
ต้นข้าวงามจึงซบหล้าจนวางวาย
แต่คนใช่จักตาย ตายทั่งเป็น!
และถึงแม้ในนาปลูกข้าวได้
ก็จะใช่ราคางามตามที่เห็น
จึงต้องกู้เขากินเลือดตากระเด็น
ต้องลำเค็ญถูกขู่เข็ญคับแค้นเคือง
เหลียวแลหามองหน้าหาที่พึ่ง
ที่ครั้งหนึ่งคุยฟุ้งวางท่าเขื่อง
ว่าจะช่วยนำพาให้รุ่งเรือง
ท่านโปรดเลือกแล้วทุกเรื่องจะโสภา
แล้วเวลาก็กลืนกินทุกสรรพสิ่ง
กลืนกินลมผ่านลิ้น พลิกชิวหา
กลืนกินแม้คำมั่นเคยสัญญา
กลืนกินค่าความเป็นคนอันทรงธรรม
เข็ดขยาดอนาถแท้ผู้ทรงเกียติ
พูดสำเนียกความจนดูแล้วขำ
อ้างความยาก ลำบากขึ้นชี้นำ
แล้วขย่ำอิ่มหน่ำในเงินตรา
ในวิถีสังคมมีบ้างไหม
จะมีใครเห็นค่าและปรารถนา
ช่วยดับทุกข์พาพ้นภัยนานา
โดยไม่หวังหนุนค่าชื่อเสียง ใคร
ประทับถ้อยร้อยความตามจดหมาย
จากใจชายชาวนาที่สิ้นหวัง
ฝากไปถึงลูก เมียที่รักมั่น
พ่อคงอยู่กรงขังอีกไม่นาน!
18 พฤษภาคม 2545 13:09 น.
แสงศรัทธา ณ ปลายฟ้า
ศรัทธาแห่งความรัก : ในทุกสิ่งไร้รักคงไม่มี
รักใดในแหล่งหล้า.ธานี
จะเสื่อมความหมายมี.บ่ได้
เพียงตาสื่อตาฤดีไหวหวั่น
คงแต่เปิดใจไว้อย่าได้ปิดปังฯ
1.
ณ ระเบียงเรียงรายด้วยดาวฟ้า
หนึ่งวิญญาณหม่นหมองดังถูกขัง
คือชายหนุ่มผู้ทุกข์ทนทุกข์นิรันดร์
ผู้โศกศัลย์จากความรักที่ร้าวราน
เพ้อตัดพ้อความงามในความรัก
ที่ถูกหักถูกผลาญเกินกล่าวขาน
ใจจึงจำฝังเจ็บตลอดกาล
แม้เวลาเนิ่นนานมิอาจลืม
2.
หนึ่งหญิงสาวเดินผ่านมาในความมืด
เธอนั้นหรือคือหญิงสุดขมขื่น
เล่าระบายความรักอันกล้ำกลืน
ก่อนหัวเราะรื่นรื่นว่าร้ายนัก
ว่าร้ายนักรักนี้เคยพลีให้
ในทุกห้องดวงใจดังโดนสับ
ถูกลมลวงจากชายที่ใจภักดิ์
แต่ความรักของฉันยังงดงาม
3.
ชายหนุ่มนั่งร่ำไห้มานานนัก
เอ่ยปากทักหญิงสาวแล้วร้องถาม
ว่าเหตุใดรักเธอยังงดงาม
ทั่งที่เคยร้าวรานที่ผ่านมา
ฉันยังเจ็บอยู่ในอารมณ์ลึก
ยังคงนึกหวั่นไหวเพียงคิดผ่าน
หรือที่เธอเจอมิใช่รักร้าวราน
จึงอาจหาญอ้าวรักนั้นชุ่มเย็น
หญิงสาวมองเดือนดาวที่กราวฟ้า
แล้วพูดว่า นั้นมิใช่ที่เธอเห็น
รักของเธออาจกระทำเธอลำเค็ญ
แต่ชีพเธอใช่เป็นเช่นวันวาน
เธอจงมองดอกไม้ใกล้รุ่งสาง
ยังคงโปรยคำหวานให้หมอกขาว
ดูดอกหญ้าส่งสายตาให้ดวงดาว
แม้ชั่วคราวเท่านั้นที่พบเจอ
เธอเห็นไหมสายลมที่พริ้มไหว
ยังส่งใจให้สายธารสม่ำเสมอ
ได้ยินไหมเสียงนกร้องละเมอ
ที่ร้องเผลอบอกความรักแด่พื้นดิน
4.
รักหนึ่งรักคำหนึ่งคำอาจล้ำค่า
แต่จะไร้ราคามลายสิ้น
ถ้าหากคนไร้รักมาได้ยิน
เพียงลมที่ผ่านลิ้นแล้วผ่านไป
เธอจงลืมเสียเถิดความรักร้าว
ชีวิตเธอต้องก้าวสู่วันใหม่
รักของเธอนั้นมีค่าถ้าหากใคร
ได้มอบใจให้เธออย่างแท้จริง
ที่สุดแล้วรักใดในโลกนี้
ทวีค่ามากมีดุจทรัพย์สิน
ถ้าได้เรียนรู้รักแล้วไม่ทิ้ง
ในทุกสิ่งไร้รักคงไม่มีฯ
17 พฤษภาคม 2545 13:04 น.
แสงศรัทธา ณ ปลายฟ้า
ศรัทธาแห่งความฝัน : ฝันของว่าวตัวน้อย
หนึ่งดวงใจร้อยความฝันอาจเป็นได้
ร้อยดวงใจหมื่นความฝันก็ไม่ผิด
เพียงเธอมีความหวังในชีวิต
ขออย่าคิดว่าหนทางนั้นมืดมน
ครั้งหน้าร้อนยามเย็นลมไหวโบก
ว่าวสีโศกร่ำไห้ดูหมองหม่น
นึกถอดถอนเสียใจในตัวตน
แม้เหินลมก็มิอาจบินดังใจ
นกน้อยผ่านจึงร้องถามว่า เพื่อนยาก
เจ้าลำบากสิ่งใดถึงโศกศัลย์
หรือว่าใครเขาเข้ามารักแกกัน
บอกเถิด ฉันจะคอยช่วยอำนวยชัย
ฝ่ายว่าวน้อยพริ้มตาแล้วเล่าว่า
ฉันนั้นหนามองท้องฟ้าแล้วนึกฝัน
ว่าวันหนึ่งจะไปถึงซึ่งดวงจันทร์
ที่เฉิดฉันสว่างงามกลางโพยม
แล้วเลยไปยิ้มเล่นกับดารา
ที่เกลื่อนกลาดนภาฟ้าสวยสม
หรือจะท่องล่องกระแสแห่งสายลม
ไปเชยชมแสงเร้าเจ้ารุ้งงาม
อาจแอบไปอาบแสงของขอบฟ้า
ที่ทอแสงงามตาอันวาบหวาม
ก่อนจะไปฟังดอกไม้เล่านิทาน
ที่พริ้มผ่านกลางใจในไพรวัน
เพียงเท่านี้ที่ฉันปรารถนา
ฝันของฉันยังโสภาอยู่ใช่ไหม ?
รู้อยู่ว่าเกินกำลังจะดั้นไป
เพราะฉันไร้ปีกที่จะโบยบิน
นกนิ่งฟังแล้วตอบว่า เจ้าเพื่อนยาก
ใครก็ต่างมีความฝันนั้นไม่ผิด
ขอเพียงเธอมีไว้ประดับชีวิต
มีความคิด มีความหวังในฝันพอ
ว่าวได้ฟังคำเพื่อนจึงปลาบปลื้ม
จิตสดชื่นดวงใจเลิกเหี่ยวห่อ
ขอแค่มีความฝันฉันจะรอ
จะไม่ท้อเพราะใจฉันมั่นศรัทธาฯ
คงไม่ท้อถ้าหากใจฉันเฝ้ารอ!
หน้าส่วนตัว
817
Lovers
0 คน เลิฟแสงศรัทธา ณ ปลายฟ้า
