12 เมษายน 2546 16:38 น.
แว่นหนา
อยากหยิกแก้ม เธอจัง เลยคนดี
บอกแล้วว่า อย่าหวานแบบนี้ เธอเข้าใจไหม
ระวังเถอะนะ เดี๋ยวจะถูกทุบ แก้เขินแก้อาย
จะตีตีตี ให้กระอักตาย ไปสักครั้งนึง
หนึ่งคำของเธอ หน้าฉันก็แดง เป็นมะเขือเทศ
เพราะฉันมันก็ เป็นพวกประเภท แพ้ความหวานซึ้ง
วันหลังจะพูด ช่วยลดความหวาน ลงหน่อยนิดนึง
ไม่งั้นอาจโดน ต่อยตูมล้มตึง ไม่รับประกัน
9 เมษายน 2546 23:55 น.
แว่นหนา
สิ้นสุดการรอคอยเนอะคนดี
เธอกลับมาครั้งนี้เปลี่ยนไปไหม
กลับแต่ตัวหรือทั้งตัวและหัวใจ
ก็เอาเถอะ...ช่างปะไรไม่สำคัญ
อยากกระโดดกอดคอเธอสักครั้งหนึ่ง
แต่ก็โดดไม่ถึง (ตัวมันสั้น)
อยากหอมเธอสักทีให้นานนาน
แต่เมื่อเจอหน้ากัน ก็อ๊ายอาย
รักเธอนะแถมยังรักยิ่งกว่าเดิม
ยิ่งนับวันก็ยิ่งเพิ่มเข้าไปใหญ่
ถ้าเธออยากเห็นฉันยิ้มตลอดไป
ก็อย่าจากไปไหนไกล...
...อย่าไปอีกเลย
9 เมษายน 2546 11:02 น.
แว่นหนา
เหนื่อยเหลือเกินที่ต้องย้ำบอกหัวใจ
ลุกขึ้นเถอะสู้ต่อไปเผชิญปัญหา
ไม่นานหรอกเดี๋ยวเขาก็กลับมา
อย่าหวั่นไหวแม้เหว่ว้าอดทนรอ
อยากจะรู้เธอรู้สึกบ้างหรือเปล่า
รู้สึกถึงความปวดร้าวและถอยท้อ
หรือมีเพียงฉันคนเดียวที่เฝ้ารอ
ขณะที่เธอหัวเราะอยู่กับใคร
คิดไปเองนั่งกังวลเหมือนคนบ้า
เพราะกลัวที่คิดมามันจะใช่
กลับเสียทีกลับมาเถิดคนไกล
มากระซิบให้มั่นใจ...ผมยังรักคุณ
8 เมษายน 2546 12:01 น.
แว่นหนา
กลับมาเร็วเร็วหน่อยจะได้ไหม
ก่อนอะไรจะสายไปจนเกินแก้
ข้างกายฉันนั้นมีคนคอยดูแล
ทั้งคอยรักคอยแคร์และห่วงใย
ไม่อยากรักใครที่ไม่ใช่เธอ
แต่ฉันอาจพลั้งเผลอไปเป็นได้
ใจซุกซนเมื่อคนคุมอยู่ห่างไกล
เพราะฉะนั้นกลับมาไวไว...จะรอ