31 สิงหาคม 2545 10:12 น.
แว่นหนา
รอยยิ้มปริศนา
ที่เธอส่งมาในคราก่อนนั้น
ทำเอาฉันงุนงงไม่หลายวัน
เพราะไม่รู้ว่ามันหมายความว่าอย่างไร
อีกทั้งสายตาพิศวง
ทำเอาฉันต้องงงไปอีกครั้งรู้ไหม
ดูท่าเธอจะเกลียดฉันแทบตาย
อยู่อยู่ก็ทำท่าเหมือนว่ามีใจ...
...คนอะไรเข้าใจยากจัง
30 สิงหาคม 2545 18:23 น.
แว่นหนา
เกลียดตัวเอง
ที่เกิดมาวังเวงเพราะคิดถึง
เกิดมาเพื่อจะรักคนคนนึง
แล้วก็รู้ซึ้งว่าหยุดคิดถึง ไม่เห็นจะตาย
ไม่มีเธอก็ยังหายใจได้อยู่
ไม่ไปเฝ้ามองดู หัวใจฉันก็เต้นได้รู้ไหม
ไม่ไปรักเธอไม่ไปห่วงหา ไม่เห็นจะเป็นไร
แต่ลมหายใจมันเหมือนคนใกล้ตาย...
...อยู่ไปวันวัน
29 สิงหาคม 2545 18:02 น.
แว่นหนา
เหมือนจะให้ความหวัง...แต่เหมือนไม่ให้
เหมือนว่าเธอจะมีใจ...แต่คล้ายคล้ายว่าเธอจะเกลียดฉัน
เหมือนเธอจะรัก...แต่ดูแล้วก็แค่คนรู้จักกัน
เหมือนว่าเธอชอบมองฉัน...แต่ก็มองแค่นั้น ไม่มีอะไร
คิดดูแล้ว...เหมือนฉันเป็นคนบ้า
คิดดูแล้ว...เหมือนฟ้าแกล้งกันใช่ใหม
แล้วดูคิด...ให้วุ่นจิต...เธอคิดยังไง
คิดแล้วไง...ดูเธอก็ไม่ใส่ใจมันอยู่ดี
27 สิงหาคม 2545 17:31 น.
แว่นหนา
เธอไม่เคยบอกว่าคิดยังไงกับฉัน
แต่จากที่ผ่านมาทุกวันก็รู้ว่าเธอเกลียดกันแค่ไหน
เดินผ่านกันก็ทำเฉย เหมือนไม่มีอะไร
ทั้งใจน้อย น้อยใจ แต่ก็ปล่อยไว้เรื่อยมา
เธอเกลียดฉันยังกะอะไรดี
จะไปคุยสักที...ก็เลยไม่กล้า
ก็ฉันกลัว กลัวเธอ จริงจริงนี่นา
เธอไม่เคยว่าด้วยปาก แต่กระชากด้วยสายตา...
...ใจร้ายจังนะพ่อคนใจดำ
25 สิงหาคม 2545 13:31 น.
แว่นหนา
เขียนกลอน...เพราะอ่อนไหว
คิดถึงใครที่เหินห่าง
ใจฉันมันบอบบาง
พออ้างว้างจึงมีน้ำตา
คิดถึง...จึงรวดร้าว
น้ำตาพราวเพราะห่วงหา
เขียนไว้ให้ผ่านตา
เผื่อเธอผ่านมาจะได้ไม่ลืมว่า...
...เรารักกัน