22 พฤษภาคม 2545 17:01 น.
แว่นหนา
เธอเคยสังเกตุบ้างไหม
ว่าเพื่อนคนใกล้ของเธอคนนี้
คนที่เธอชอบทะเลาะทั้งตบทั้งตี
คนที่ดีแต่แกล้งเธอเสมอมา
กำลังมีเรื่องต้องคิดจนปวดหัว
เพราะว่ากลัวเธอจะมีปัญหา
ถ้าเธอรู้ว่าคนที่กัดกันตลอดเวลา
ซ่อนอะไรไว้หลังแววตา รอให้เธอหาเข้าไป
ก็อยากบอกเธอนานแล้วเหมือนกัน
แต่ดูเหมือนว่าฉันจะแย่งเธอพูดไม่ไหว
ถ้าเธอเงียบแล้วลองไม่พูดอะไร
ฉันก็อาจจะรวมความกล้าในใจบอกเธอไป...
...ก็เป็นได้นะเธอ
20 พฤษภาคม 2545 08:47 น.
แว่นหนา
ก็หวังไว้ว่าสักวัน
เราจะได้ใกล้กันมากกว่านี้
อยู่ห่างกันนานนานไม่ค่อยดี
เพราะระยะห่างที่มีทำให้ปวดใจ
อยากให้เราใกล้พอเอื้อมมือถึงกัน
ถึงแม้จะรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้
เอื้อมมือไปข้างหน้าไขว่คว้าไม่เจอใคร
ทำไมระยะทางมันไม่ใกล้อย่างที่ใจเป็น
15 พฤษภาคม 2545 10:04 น.
แว่นหนา
ขอสักวันได้ไหม
ที่เธออยู่ใกล้แล้วจะไม่กวนฉัน
แกล้งแล้วเดี๋ยวเราก็โกรธกัน
เป็นแบบนี้ทุกวันไม่เบื่อรึไง
ถ้าเธอกวนฉันให้น้อยลงหน่อย
ฉันอาจโกรธเธอน้อยลงก็เป็นได้
ถ้าต่างคนต่างก็ไม่ยอมใคร
แล้วเมื่อไรจะได้รักกันสักที (เนี่ย)
11 พฤษภาคม 2545 13:13 น.
แว่นหนา
เจอกันครั้งแรกก็ธรรมดา
มองดูใบหน้าก็ยังเฉยเฉย
มองถึงนิสัยก็เห็นว่าเชย
แต่แค่เธอเปรยรอยยิ้มออกมา
รอยยิ้มเธอซึมลึกถึงหัวใจ
คนนี้แหละใช่ใครที่ฝันหา
เป็นครั้งแรกตั้งแต่ที่เกิดมา
แล้วรู้สึกว่ายิ้มก็อบอุ่นละมุนละไม
7 พฤษภาคม 2545 13:24 น.
แว่นหนา
จากที่ฉันได้คิดทบทวนมา
พึ่งรู้ว่ารักเธอมากแค่ไหน
ก็ตอนที่ฉันต้องเสียเธอไป
ให้กับใครที่เธออยากคู่เคียง
ไม่รู้จะพูดอะไรในตอนนั้น
เพราะเวลากระชั้นต้องขึ้นเขียง
คำบอกรักเธอก็มีรายเรียง
แต่ก็เหมือนตะเกียงที่ไม่มีไฟ
แค่คำว่าฉันรักเธอก็พูดไม่ออก
แค่คิดว่าจะบอกน้ำตาก็ไหล
เรื่องเกิดจากฉันไม่รับความจริงในใจ
ว่ารักเธอมากกว่าใคร จนอะไรอะไรมันสายเกิน