10 ธันวาคม 2545 11:23 น.
แว่นหนา
เป็นเพียงผู้หญิงคนหนึ่ง
ที่ชอบความซึ้งความหวั่นไหว
น้ำตาคลองอแงเอาแต่ใจ
ทั้งเอะอะโวยวายต่างต่างนานา
และเธอ...ผู้ชายคนหนึ่ง
ที่ไม่เคยซึ้งไม่เคยหวานไม่เคยหวือหวา
เงียบสุขุมพูดน้อยตลอดเวลา
ยังขอรับหัวใจบ้าบ้าของฉันไปดูแล
ไม่เคยเลยที่เธอจะทิ้งขว้าง
มีแต่ถนอมดูแลอย่างไม่มีข้อแม้
ทั้งที่ไหน เมื่อไร เธอก็แคร์
เธอไม่เคยผันแปรเปลี่ยนแปลงไป
และแล้ว...ฉันคนหนึ่ง
ก็เกิดซึ้งที่เธอรัก เอาใจใส่
เพราะเธอดีกับฉันยิ่งกว่าใครใคร
ขอสัญญาด้วยใจ...
...จะรักเธอไปตราบเท่าที่เธอรักกัน
4 ธันวาคม 2545 20:33 น.
แว่นหนา
เป็นความผิดใช่ไหม
หากฉันจะรักใครสักคนหนึ่ง
คนที่ใกล้เพียงยื่นมือไป...สัมผัสถึง
ในวันซึ่งเธอนั้นอยู่ห่างไกล
เพราะรู้ว่ามันผิด
จึงไม่คิดจะรักใครคนใหม่
อาจเคยนึกอยากแอบมีใครใคร
แต่ความดีของเธอทำให้...
...ฉันโหดร้ายไม่ลง
3 ธันวาคม 2545 16:50 น.
แว่นหนา
เรียนพละมาเหนื่อยแทบตาย
โต๊ะเรียนมีไว้ทำไม...นอนสบายนักหนา
มองพื้นเพลินเพลินเธอก็เดินผ่านมา
ได้ยินเสียงคล้ายคล้ายว่า...เธอหันพัดลมให้ใคร
แล้วลมก็พัดมาที่ฉัน
มันแบบว่าตื้นตันมากรู้เลยรู้ไหม
แต่เปล่าหรอก...เพื่อนมันพัดให้อยู่ไกวๆ
ส่วนเธอนั่งจ่อพัดลมสบายใจ...
...หวังอะไรงี่เง่าจังเรา
2 ธันวาคม 2545 18:09 น.
แว่นหนา
เกลียดจังเจ้าความเหงา
ที่ทำฉันเศร้าขนาดนี้
ความเหงาไม่เห็นดี
น่าตบสักที ให้สะใจ
เกลียดจังเจ้าความเหงา
ความรู้สึกงี่เง่า หวั่นไหว
ความเหงาสร้างมาทำไม
รังจะทำให้ปวดใจ...
...บ้าจัง
27 พฤศจิกายน 2545 17:11 น.
แว่นหนา
ไปห่างห่างฉันบ้างก็ดี
มาสนิทมาซี้...เดี๋ยวมีปัญหา
ไม่อยากเป็นอะไรที่เคยเป็นมา
ไม่อยากเป็นยัยบ้า ร่ำหาเธอเรื่อยไป
แต่คนเคยหลงเคยรัก
จะตัดใจมันยากนัก รู้ไหม
กลัวเผลอไปรักเธอ หวั่นใจ
กลัวถ่านเก่าเก่ามันจะติดไฟ...
...อีกครั้งหนึ่ง