7 กุมภาพันธ์ 2546 19:25 น.
แว่นหนา
ทำหัวเราะระร่วนรื่นเริงร่า
เหมือนที่เคยผ่านมาทุกทุกครั้ง
ฝืนยิ้มไว้แม้ใจเจียนพ่ายพัง
บอกใครใครว่ายังสบายดี
แท้จริงแล้วในใจมันช่างต่าง
แสนเหน็บหนาวอ้างว้างอย่างเต็มที่
ไขว่คว้าหาไออุ่นกลับไม่มี
ทนมานาน วัน-เดือน-ปี ได้อย่างไร
เคยอ้อนวอนขอพรจากฟากฟ้า
อยากมีคนเข้ามาเอาใจใส่
คนที่มองฉันแล้วรู้ว่าข้างใน
แอบร้องไห้โดยไม่ต้องบอกกัน
จนสุดท้ายมั่นใจแล้ววันนี้
เธอนั่นแหละคนดีคือคนนั้น
คงจบแล้วความปวดร้าวที่ยาวนาน
เพราะมีเธอเป็นยาสมานแผลในใจ
5 กุมภาพันธ์ 2546 18:57 น.
แว่นหนา
อย่ามารักกันเลยจะได้ไหม
โปรดอย่ามาใส่ใจกับตัวฉัน
อยากให้เราเป็นเพียงแค่เพื่อนกัน
เป็นแค่เพื่อนเท่านั้นไม่ยากไป
อย่าให้เป็นฉันเลยที่เธอรัก
เพราะเธอจะช้ำนักรู้บ้างไหม
เธอก็รู้ฉันรักอยู่กับใคร
หรืออยากให้ใครเขามองฉันไม่ดี
มองว่าเป็นผู้หญิงที่หลายใจ
หลอกผู้ชายให้วุ่นวายขนาดนี้
หรืออยากให้ได้ฉายาว่า กากี
เป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมที ยากหรือไร
ก็ยอมรับว่าเธอดีหนักหนา
แต่ฉันรักเขามากกว่า เข้าใจไหม
ฉันไม่อยากทำให้เขาเสียใจ
ด้วยความรู้สึกง่ายๆ สงสารกัน
ไปเถอะนะไปหาใครเสียตอนนี้
มีหลายคนที่เขาดีกว่าฉัน
คนที่พร้อมทั้งใจให้ผูกพัน
ส่วนตัวฉัน...เพื่อนคนสำคัญ แค่นั้นพอ
30 มกราคม 2546 22:41 น.
แว่นหนา
เรื่องมันเกิดไม่นานที่ผ่านมา
แว่นหนาจะไปหาแม่ที่ชั้นสี่
กดเรียกปุ๊บลิฟต์มาปั๊บเปิดพอดี
เข้าไปกดปุ่มเลขสี่ ถอนหายใจ
ลิฟต์มาถึงชั้นสองมันสะดุด
และตามด้วยการหยุดไม่เคลื่อนไหว
ปิดสนิทไม่เปิดแต่อย่างใด
ซวยแล้วไงทำอย่างไรดีล่ะวา
ยืนรวบรวมสมาธิสักพักหนึ่ง
ทุบประตู ตึง ตึง มีใครมั้ยคีาาาาาาาาาาา
ชั่วอึดใจได้ยินเสียงตอบกลับมา
รอหน่อยนะเดี๋ยวช่างมาอย่ากังวล
นั่งรอรอ รอแล้วก็รอเล่า
มีแต่เรานั่งเหงาเคล้าสับสน
นั่งคนเดียวเปลี่ยวปล่าวร้าวกมล
กลัวมีคนโผล่มาจะทำไง
เริ่มประสาทหวาดหวั่นขึ้นทุกที
เรื่องของเรื่องคือกลัวผี ยอมรับก็ได้
กลัวมีผีโผล่มา อย่าง The Eye
กลัวแทบตายใจเกือบวายทรมาน T-T
ไปนึกถึงที่ครูสอนเอาไง้
จึงหลับตาสงบใจมือประสาน
นั่งสมาธิไปได้ไม่นาน
สติกระจายขาดสะบั้นไม่นิ่งพอ
หยิบกระดาษขาดขาดมาเขียนเล่น
ความกลัวเริ่มหายกระเด็นคลายความท้อ
หมึกปากกากับกระดาษมีเพียงพอ
จะเขียนต่อรอคนมาช่วยออกไป
หนึ่งชั่วโมงเศษเศษแห่งความหวัง
แสงสว่างส่องอีกครั้ง แทบร้องไห้
สูดอากาศสะอาดสุดลมหายใจ
สู่อิสรภาพอันยิ่งใหญ่...ออกได้ซะที!
28 มกราคม 2546 18:21 น.
แว่นหนา
หากว่าเธอไม่เคยคิดอะไร
ก็อย่ามาชิดใกล้ให้ไหวหวั่น
โปรดเมินเฉยอย่างที่เคยทำกัน
แบบวันนั้นที่ฉันนั่งฟูมฟาย
ขอร้องอย่ามาทำให้ฉันหลง
จนตกลงจะรักเธออีกได้ไหม
อย่ามาพูดเหมือนว่าเธอห่วงใย
สนุกไหมปั่นใจใครหลายคน
ถามจริงเธอเธอน่ะรู้หรือเปล่า
นิสัยเธอทำใครเขาเหงาสับสน
หลายคนร้องไห้เพราะใจเธอซุกซน
พอเถอะนะ เลือกสักคน ให้จบที
25 มกราคม 2546 09:11 น.
แว่นหนา
เพื่อนมันตื๊อให้พาไปหาเธอ
คนที่ทำฉันเพ้อละเมอฝัน
เออก็ได้ไปก็ไปตามใจมัน
ยืนชะโงกอยู่ตั้งนานไม่เห็นมี
ชะเง้อแลรอแล้วก็รอเล่า
เราหนอเราจำผิดห้องหรือเปล่านี่
ทำยังไงไม่เจอเธอสักที
เพื่อนมันก็เซ้าซี้ให้ไวไว
พอหันหลังไปชนมีคนจ้อง
เธอยืนมองด้วยหน้าตาสงสัย
ประมาณว่า....น้องคนนี้ มาทำไม
เอาแล้วไงพูดอะไรดีล่ะวา
ปากที่เคยขยับกลับเป็นใบ้
หยุดทุกความเคลื่อนไหวคล้ายเป็นบ้า
อายแสนอายโอ้ยให้ตายตามองตา
ขออนุญาตใส่เกียร์หมา โกยแน่บเอย
หน้าส่วนตัว
1103
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟแว่นหนา
