28 พฤษภาคม 2548 19:09 น.
แว่นหนา
ความปวดร้าว เข้าเคาะ เกาะประตู
ฉันหลับตา ไม่รับรู้ ไม่อยากเห็น
เรื่องลับหลัง ยามฉันห่าง อย่างเธอเป็น
คนที่เธอ แอบเร้น ฉันเข้าใจ
ไม่ใช่ว่า จะไม่รู้ จึงอยู่เฉย
แต่อย่าหลอก ฉันเลย พูดได้ไหม
บอกเถอะว่า ใจเธอ ปันให้ใคร
จะยอมรับ ความเป็นไป ด้วยน้ำตา
27 พฤษภาคม 2548 21:09 น.
แว่นหนา
ไม่ต้องมอง ตากัน ให้หวั่นไหว
ถ้าเธอไม่ ไหวหวั่น ในวันนี้
ไม่ต้องกุม มือฉัน หรอกคนดี
หากมือมี คนอื่นที่ อุ่นกว่าใจ
ไม่ต้องกอด ปล่อยฉัน ปล่อยกันเถอะ
หากว่าเธอ ต้องฝืน ทนยืนใกล้
คำพูดนั้น ไม่ต้องการ เธอเก็บไป
คำว่า "รัก" ที่ไร้ใจ ไม่อยากฟัง
26 พฤษภาคม 2548 21:36 น.
แว่นหนา
เรากุมมือ กันอยู่ ก็รู้สึก
ว่าในใจ ลึกลึก เธอเปลี่ยนผัน
ทำไมนะ เวลา สบตากัน
ถึงไม่พบ ภาพฉัน สะท้อนเงา
หัวใจอาบ น้ำตา พาเปียกปอน
ฉันเหนื่อยอ่อน ผ่อนล้า เกินจะเล่า
คิดทบทวน เรื่องราว ระหว่างเรา
รู้สึกถึง ความว่างเปล่า ในกำมือ
19 กุมภาพันธ์ 2548 21:30 น.
แว่นหนา
ยังอ่อนไหวกับไมตรีที่ลวงหลอก
ยังอ่อนรับกับคำบอกอันกลอกกลิ้ง
ยังอ่อนแอยามแลตาหาความจริง
ยังรักคุณแม้ทุกสิ่งเพียงลองใจ
เพราะฉันเองหลงผิดพ่ายพิษรัก
แสบสำลักสุขปลอมที่มอมให้
ลิ้มน้ำตาลหวานหอมย้อมตรอมใจ
เสพติดรักจากใจคนร้อยลวง
6 มกราคม 2548 19:33 น.
แว่นหนา
ถามใจเธอสักครั้งเถิด
ที่เกิดมาถึงตอนนี้
ใช่รักแน่หรือคนดี
หรือเพียงผูกพันที่คบมา
ทั้งหมดของความสัมพันธ์
คงอยู่ด้วยการปั้นหน้า
เบื่อแล้วเสียเต็มประดา
กับรักใกล้ตาไร้ใจ