4 ธันวาคม 2544 19:55 น.
แว่นหนา
และแล้วความจริงก็ถูกเปิดเผย
ว่าฉันนั้นเคยรักเธอมากแค่ไหน
เธอก็นิ่ง อึ้ง ไม่พูดอะไร
เหมือนดังที่คาดไว้ก่อนหน้านี้
รู้นานแล้วว่าเธอรักใครอยู่
แต่มองดูแล้วรักเธอที่แสนดี
สงสัยฉันจะอกหักอีกแล้วซี
อกหักสักทีชีวิตยังมี...ไม่เป็นไร
3 ธันวาคม 2544 20:38 น.
แว่นหนา
เดินผ่านที่เดิมทุกวัน
เห็นเขาคนนั้นเสมอ
เดินผ่านกี่ทีก็เจอ
จึงเผลอแอบมองทุกที
ไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร
ทำไมมานั่งตรงนี้
แต่มองแล้วเพลินตาดี
อยากไปคุยสักทีแต่...ไม่กล้า
วันหนึ่งเธอเดินมาใกล้
เอาเข้าแล้วทำไงดีหว่า
เธอเดินมาแล้ว...มาแล้ว...ใกล้เข้ามา
ใกล้กว่านี้ฉันคงบ้าแน่จริงเชียว
จากคนที่เคยแอบชอบ
เขาดันรักตอบมาแลเหลียว
ต่อจากนี้ฉันคงไม่อยู่คนเดียว
จบเรื่องราวของคนเปล่าเปลี่ยว
...สักที (ไชโย)
3 ธันวาคม 2544 20:38 น.
แว่นหนา
ให้ฉันไปกับเขา
ส่วนเธอก็เหงานั่งร้องไห้
เป็นแบบนี้จะให้ฉันไปทำไม
รักตัวเองบ้างได้ไหม...พ่อคนใจดี
ฉันเองยังไม่อยากไปไหน
อยากอยู่ใกล้ใกล้สนิทในแบบวันนี้
อย่าให้ฉันไปได้ไหมเล่าคนดี
เดี๋ยวเธอร้องไห้แบบเมื่อกี๊...มองกี่ทีก็อ่อนใจ
2 ธันวาคม 2544 12:57 น.
แว่นหนา
วันนี้เธอจะไปใช่ไหม
แล้วจะมาอาลัยอะไรกัน
ทั้งที่เขาก็ยืนอยู่ตรงนั้น
หยุดเถอะพอแค่นั้น...จะไปก็ไป
เธอเป็นคนขอเลิกกับฉัน
แต่มาขอจับมือกันแล้วก็ร้องไห้
ถามจริงจริงตกลงใครทิ้งใคร
คนอาไร๊คนอะไรเข้าใจยากจริง
2 ธันวาคม 2544 12:43 น.
แว่นหนา
น้อยใจ...อะไรหว่า
ก็แค่คนเคยคบกันมาไปมีคนใหม่
เรื่องเราก็จบจนไม่พบวิธีแก้ไข
จะน้อยใจทำบ้าอะไร...หนอเรา