21 มกราคม 2545 07:55 น.
แว่นหนา
เอ่อ...คือว่าอย่างนั้น
อ่า...คือว่าฉันอย่างนี้
สารพัดคำอ้างที่ฉันมี
เป็นเหตุผลที่วันนี้โทรไปหา
กว่าจะหาข้ออ้างได้ก็ปวดหัว
ถามมั่วมั่วไปว่าการบ้านกี่หน้า
แต่จริงจริงแล้วเหตุผลที่โทรมา
ก็แค่อยากจะบอกว่า...คิดถึงจัง
17 มกราคม 2545 09:36 น.
แว่นหนา
เธอคงไม่เหงาเหมือนฉัน
ก็ข้างกายเธอนั้นมีรักมากมาย
ไม่เหมือนฉันที่อยู่เดียวดาย
ไร้ความหมาย...อยู่ไปวันวัน
เธอมันใช้ความรักสิ้นเปลือง
ใช้อย่างฟุ้งเฟื่องสนุกสนาน
เลยไม่รู้ค่าความรักที่มีให้กัน
ถ้าเป็นแบบนั้นกรรมมันตามทัน
...ไม่เป็นไร
16 มกราคม 2545 21:07 น.
แว่นหนา
ถามจริงเถอะใจเรา...เหงาทำไม
เหงาทำบ้าอะไร...ทำไมกัน
ทีตอนก่อนจะเจอเขาคนนั้น
อยู่คนเดียวทุกวัน...ไม่เห็นเป็นไร
ก็แล้วทำไมในวันนี้
เขาห่างหนีไปอยู่กับคนใหม่
ความเหงาก็รุมเร้าเกาะกินหัวใจ
แต่ก่อนยังอยู่ได้ ตอนนี้เหงาแทบตาย
...อะไรของมัน...
15 มกราคม 2545 19:12 น.
แว่นหนา
ฉันมันแค่เด็กน้อยธรรมดา
ที่เธอมองว่าไร้ค่าไม่มีความหมาย
ไม่ได้ดีหรือสวยแต่อย่างใด
ก็จะขอให้มาใกล้...พิจารณา
จะสอนไว้นะ...รู้มั้ยบางที
คนเรานั้นมีสิ่งที่ดีกว่าใบหน้า
สิ่งสิ่งนั้นไม่อาจมองเห็นด้วยตา
ลองใช้ใจเธอค้นหาแล้วจะรู้ว่า
...ใจกับหน้าตาควรเลือกอะไร
13 มกราคม 2545 19:26 น.
แว่นหนา
I dont want to say goodbuy
เราไม่อยากจากเธอไปได้ยินไหม
ทางข้างหน้าไม่รู้จะเหนื่อยล้าสักเพียงใด
ไม่มีพวกเธอเคียงใกล้...มันก็หวั่นใจพิกล
พวกเธอ...ก็น่ารักมาถึงวันนี้
ไม่ว่าฉันจะดีจะร้ายสักกี่หน
พวกเธอนั้นก็ยังยอมอดทน
เป็นเพื่อนคนเอาแต่ใจเสมอมา
ถึงยังไงเรานั้นก็ต้องไป
พบกับสิ่งใหม่ใหม่ในวันหน้า
พยายามทำใจแล้วในวันอำลา
แต่น้ำตามันก็ไหลออกมา...ไม่หยุดสักที