23 เมษายน 2545 12:57 น.
แว่นหนา
ไม่รู้จะพูดอะไร
เพราะใจมันหวั่นมันท้อ
เหน็ดเหนื่อยกับการเฝ้ารอ
อยากหยุดอยากพออยากพักหัวใจ
กว่าเธอจะกล้ามาบอกรักฉัน
กว่าเราจะรักันมันนานแค่ไหน
ยังมีคนมาขวางให้ห่างไป
ท้อแท้จนร้องไห้เสียน้ำตา
จบกันไปเลยจะดีไหม
ถึงว่าใจของฉันจะเคยกล้า
แต่ตอนนี้มันตายและด้านชา
เสียเวลาฉันเหนื่อล้าเกินทน
18 เมษายน 2545 12:43 น.
แว่นหนา
เจ้าชายของฉัน
เราเคยนั่งยิ้มให้กันจำได้ไหม
อยู่กับเธอแล้วเหมือนอยู่ในนิยาย
มันคล้ายคล้ายว่าเราจะไม่จากกัน
อ้าว...เจ้าหญิงองค์ใหม่
เอ๊ะ...เจ้าชายจะไปไหนล่ะนั่น
ทิ้งสาวใช้คนนี้ได้ไงกัน
ชีวิตจริงไม่เหมือนนิทานตรงนี้แล
17 เมษายน 2545 11:02 น.
แว่นหนา
ไม่เคยหวังจะเป็นคนรู้ใจ
ไม่เคยอยากเป็นใครให้เธอถามหา
เพราะดูความสัมพันธ์ที่ผ่านมา
ก็รู้ว่าเธอจะไม่มีใจ
เป็นแค่เพื่อนเท่านั้นก็ยังดี
เป็นแค่พี่น้องกันก็ยังไหว
เป็นแค่คนรู้จักก็พอใจ
เป็นแค่ใครเดินสวนกันมันก็พอ
16 เมษายน 2545 17:16 น.
แว่นหนา
ก็เคยสงสัย
ว่าทำไมมาใกล้กันขนาดนี้
เอาใจใส่อยู่ใกล้ผูกไมตรี
ทั้งทั้งที่เพิ่งได้รู้จักกัน
และวันหนึ่งวันนั้นก็เข้ามา
วันที่เธอหายหน้าไปอยู่นั้น
แอบค้นกระเป๋าเธอพัลวัน
รูปใบหนึ่งในนั้นเสียดแทงใจ
มองผ่านผ่านก็คิดว่ารูปฉัน
มองนานนานจึงรู้ว่าไม่ใช่
เธอไม่รักฉันก็คงปวดใจ
แต่การเป็นตัวแทนใคร...
...มันเจ็บทวีคูณ
8 เมษายน 2545 20:09 น.
แว่นหนา
หัวใจผมอยู่กับคุณเสมอ
แล้วตอนนี้หัวตัวเธออยู่ที่ไหน
พยายามแล้วที่จะยอกเชื่อใจ
จนฉันได้ไปเจอมากับตา
เดินควงแขนกับใครก็ไม่รู้
เห็นเห็นอยู่ยังทำเป็นหลบหน้า
ไปเลยในให้ไกลจากสายตา
แล้วหัวใจที่บอกว่าให้มา...
...ก็เอามันคืนไป